Птушак няволяць —
Гоняць, як хмару, птушыныя лёсы.
Вецер у коле.
Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...
Цьмяна у полі.
Пругкія крылы, як вострыя лёзы.
Вецер у коле.
Чорныя птушкі ўсадзілі ў нябёсы
Крылы.
Даволі!
Ўпалі на глебу чырвоныя сьлёзы...
Вусьцішна ў полі.
* * *
Над лесам птушкі праляцелі.
Яны пасьпець кудысь хацелі.
У кожнай ёсьць душа і цела.
І цела за душой ляцела.
* * *
Ляцець ад відна да відна.
Крылом дакрануцца крыла.
Прамкнуць праз магічнае шкло.
Крылом падтрымаці крыло.
Ніякіх хвальшывых дылем.
Заўсёды на пругкім крыле.
ДЗІЦЯЧЫ ВЕРШЫК
Чыж
аблюбаваў Парыж.
Шпак
марыць пра Ірак.
Журавель
паляцеў ў Брусэль.
Варона
сьцягнула карону
з ангельскага трону.
Бугай –
сэпаратыст,
ён аб’явіў непадлеглым
свой балацяны край.
Верабей,
каб падалей ад радыяцыі,
эміграваў у Бамбей.
Гіль –
у Ізраіль.
Сарока –
у Марока.
Дзяцел –
наадварот,
ён патрыёт,
любіць Нарач і Мядзел.
А гусь --
ведама, тутэйшы,
гаворыць уголас: Расея,
а ў думках гучыць -- Беларусь.
ВЕЧАРОВЫ ШПАЦЫР ПА ВІЛЬНІ
шпацыраваць па дахах Вільні!
дзівак!
ты напэўна ўявіў
што ўсе таямніцы горада
чакаюць твайго прышэсьця
* * *
ісьці па вечаровай вуліцы
пасьміхацца
і насьвістваць мэлёдыю
ігнаруючы аўтарскія правы
Джона Пола Джорджа і Рынга
* * *
дзень старанна
зьбірае
дробныя манеткі
а ноч
імі шчодра
разьлічваецца
* * *
Разьбіць вакно і разглядзець сусьвет,
Які ад грошай не залежыць,
Які ня мае пэўных межаў,
Які адразу немаўля і дзед.
Хаос здаецца ў сьвеце тым:
Статут ў мінюсьце не глядзелі,
І не зацьверджвалі ў аддзеле,
І вокладкі няма зь цісьненьнем залатым.
Сусьвет, як вецер, як аблокаў рух,
Я не стамляюся за ім імкнуцца,
І часу не хапае азірнуцца,
І я ня ведаю: ці ёсьць пастух.
ВЕТАХ
Зноўку нашыя спадяваньні –
Як жарынкі, што рушылі ў космас.
Ветах будзе трымацца да раньня,
Распаўсюдзіць таемныя позвы.
Вершалінамі дрэвы ня з намі,
Вершаліны — паверх таямніц.
Адлятае лістота клінамі
Без гайворанаў і сініц.
Сочыць рухі бяскрылыя ветах,
Распачатыя ўверх кагадзе.
На дагледжаны зорны палетак,
Як насеньне, лістота ўпадзе.
* * *
Над балотам захад сонца.
Пасярод, нібыта рана,
Багны дрогкае вакенца
Чырванее. За парканам
З трысьнягу, аеру, хлуду
Цішыня — як погляд Бога,
Быццам там чакаюць цудаў,
Ці даўно няма нікога.
ЯГО СУСЬВЕТ
Яго сусьвет нагадваў лёхі,
Дзе ў два бакі шугаў скразьняк,
Дзе выпраменьваў да зьнямогі
Сьляпую чырвань нашчы гляк.
Жарынка кволая трымцела
У гляку — бытта ў каміне,
І ў лёхах, як дзяньніца сьпела