Morelli postawił wóz na parkingu i odprowadził mnie do mieszkania. Potem oparł mnie o drzwi i pocałował delikatnie w usta.
Mogę wejść?
Mam ziarenka kawy we włosach. I Randy’ego Briggsa w mieszkaniu.
Rzeczywiście – przyznał Morelli. – Swojsko pachniesz.
Nie wiem, czy zdobędę się dziś na romantyczny nastrój.
Nie musimy być romantyczni – powiedział Morelli. -Może po prostu zafundujemy sobie nieprzyzwoity seks.
Wzniosłam oczy ku górze.
Morelli znów mnie pocałował. Tym razem był to pocałunek na dobranoc.
Zadzwoń, jak będziesz miała ochotę – rzucił na odchodnym.
Ochotę na co? – spytałam. Jakbym nie wiedziała.
Na cokolwiek.
Weszłam do mieszkania i ominęłam na palcach Briggsa, który spał na mojej kanapie.
W niedzielę rano obudził mnie deszcz. Bębnił monotonnie o schody pożarowe, stukał w okno. Odsunęłam zasłony, a wtedy przyszło mi do głowy jedno słowo -ohyda. Świat był szary. Poza parkingiem w ogóle nie istniał. Spojrzałam na łóżko. Wyglądało kusząco. Mogłam wpełznąć do niego i zaczekać, aż przestanie padać, albo świat przestanie istnieć, albo zjawi się ktoś z torbą pączków.
Niestety, bałam się, że jeśli wrócę do łóżka, to zacznę robić bilans swego życia. A moje życie nie wyglądało różowo. Sprawa, która zabierała mi najwięcej czasu i energii, nie mogła przynieść korzyści, choć byłam zdecydowana odnaleźć Freda, żywego czy martwego. Sprawy, które zlecał mi Komandos, też nie wypalały. A fach łow-czyni nagród był jednym wielkim fiaskiem. Gdybym zaczęła poważnie zastanawiać się nad swoim życiem, mogłabym dojść do wniosku, że powinnam wyjść z domu i poszukać sobie prawdziwej roboty. Takiej, która wymaga wkładania rajstop i pozytywnego nastawienia.
Co gorsza, mogłabym zacząć myśleć o Morellim i o tym, jaką byłam idiotką, nie zapraszając go na noc do domu. I jeszcze gorzej – mogłabym pomyśleć o Komandosie, a tego nie chciałam za żadne skarby świata!
I wtedy przypomniałam sobie, dlaczego nie zaprosiłam Morellego do mieszkania. Briggs. Zamknęłam oczy. Oby to był tylko zły sen.
Łup, łup, łup – prosto w moje drzwi.
Hej! – wydarł się Briggs. – Nie masz ani odrobiny kawy. Jak mam pracować bez kawy? Wesz, która godzina, śpiąca królewno? Co z tobą, przesypiasz cały dzień? Nic dziwnego, że nie stać cię na kawałek jedzenia w tej piekielnej dziurze.
Ubrałam się i weszłam do salonu.
Posłuchaj, maluchu, za kogo się, do cholery, uważasz?
Za faceta, który poda twój tyłek do sądu. Ot co.
Daj mi trochę czasu, a zobaczysz, jak cię znienawidzę.
Jezu, i to akurat wtedy, kiedy zacząłem wierzyć, że jesteś bratnią duszą.
Posłałam mu pogardliwe spojrzenie, zapięłam na zamek błyskawiczny kurtkę przeciwdeszczową i złapałam torbę.
Jaką kawę lubisz?
Czarną. W ogromnych ilościach.
Pobiegłam w strugach deszczu do buicka i pojechałam do Giovichinniego. Sklep miał fronton z czerwonej cegły i był wciśnięty między inne lokale usługowe. Po obu stronach stały jednopiętrowe budynki. Giovichinni szczycił się dwoma kondygnacjami, ale ta górna nie była specjalnie wykorzystywana. Magazyn i biuro. Podjechałam do najbliższej przecznicy i skręciłam w alejkę, która biegła za sklepem. Na tyłach elewacja też była z cegły, podobnie jak fronton. Na końcu podwórza znajdował się brudny parking dla wozów dostawczych. Dwa domy dalej ulokowała się agencja nieruchomości. Boczną ścianę otynkowano i pomalowano na beżowo. A drzwi wychodziły akurat na niewielki asfaltowy placyk.
Załóżmy więc, że skąpy Fred zawozi pod osłoną nocy torbę z liśćmi do sklepu Giovichinniego. Parkuje i wyłącza światła. Nie chce, by go przyłapano. Wyciąga z wozu worki i słyszy nadjeżdżający samochód. Co robi? Chowa się. I być może widzi, jak ktoś podchodzi i zostawia worek ze śmieciami za agencją nieruchomości.
A potem? Nie wiedziałam. Musiałam jeszcze przemyśleć to „potem”.
Następnym przystankiem na mojej trasie był sklep wielobranżowy, wreszcie dom, tam zaś kawa dla mnie i Briggsa, do tego pudełko pączków z polewą czekoladową… Jeśli chciałam znosić Briggsa, potrzebowałam pączków.
Zrzuciłam mokrą kurtkę i usadowiłam się przy stole jadalnym z kawą, pączkami i bloczkiem kartek, starając się za wszelką cenę zignorować fakt, że kanapę zajmuje jakiś mężczyzna i pisze na komputerze. Sporządziłam listę znanych mi faktów, dotyczących zniknięcia Freda. Nie było już wątpliwości, że fotografie odgrywały bardzo dużą rolę. Kiedy lista była skończona, zamknęłam się w sypialni i oglądałam kreskówki w telewizji. Przesiedziałam tak do lunchu. Nie miałam ochoty na resztki pieczeni jagnięcej, skończyłam więc pączki.
Jezu – zdumiał się Briggs. – Zawsze się tak odżywiasz? Nie słyszałaś o podstawowych grupach pokarmowych? Nic dziwnego, że musisz nosić te „romantyczne” sukienki.
Wycofałam się do sypialni i ucięłam sobie drzemkę. Ocknęłam się wystraszona, gdy zadzwonił telefon.
Chciałam się upewnić, że przyjedziesz i zabierzesz mnie wieczorem na czuwanie przy zwłokach Lipinskiego -powiedziała babka.
Zwłoki Lipinskiego. Boże. Wcale nie miałam ochoty jechać w deszczu, żeby oglądać martwego faceta.
A Harriet Schnable? – podsunęłam. – Może Harriet by cię zawiozła.
Nawalił jej samochód.
Effie Reeder?
Effie zmarła.
Och! Nie wiedziałam.
Prawie wszyscy, których znam, nie żyją – dodała babka. – Banda mięczaków.
Okay, zawiozę cię.
Dobrze. Matka mówi, żebyś wpadła na kolację.
Przemknęłam przez salon, ale nim zdołałam dotrzeć do drzwi, Briggs był na nogach.
Hej, dokąd to? – spytał.
Wychodzę.
A dokładnie?
Do moich rodziców.
Założę się, że na kolację. Jezu, to niewiarygodne. Chcesz mnie tu zostawić z pustą lodówką, a sama leziesz do rodziców na wyżerkę.
Jest trochę jagnięciny na zimno.
Zjadłem ją na lunch. Poczekaj, pójdę z tobą.
Wykluczone! Nigdzie nie idziesz.
Co, wstydzisz się mnie?
Tak!
Kim jest ten mały gość? – spytała babka, kiedy zjawiłam się u rodziców z Briggsem u boku.
To mój… przyjaciel Randy.
Coś takiego – nie mogja się nadziwić babka. – Jeszcze nigdy nie widziałam karzełka z tak bliska.
Niewyrośniętego – poprawił Briggs. – A ja nigdy nie widziałem z bliska osoby tak starej. Trzepnęłam go po głowie.
Zachowuj się – upomniałam karzełka.
Co się stało z pańską twarzą? – chciała wiedzieć babka.
Pani wnuczka mnie stłukła.
Poważnie? – zdumiała się babcia Mazurowa. – Odwaliła kawał dobrej roboty.
Ojciec siedział przed telewizorem. Odwrócił się i spojrzał na nas.
O rany, i co teraz? – spytał.
To jest Randy – poinformowałam go.
Trochę niski, no nie?
Nie bój się, to nie jest mój chłopak. Ojciec znów skupił uwagę na telewizji.
Dzięki Bogu.
Na stole zauważyłam pięć nakryć.
Kto jeszcze przyjdzie? – spytałam.
Mabel – odparła matka. – Twoja babka ją zaprosiła.
Pomyślałam, że nadarzy się okazja, by ją trochę pomaglować. Sprawdzić, co ma do powiedzenia – wyjaśniła babka.
Nie będzie żadnego maglowania – oświadczyła zdecydowanie matka. – Zaprosiłaś Mabel na kolację i o to nam właśnie chodzi… o miłą kolację.
Pewnie – odparła babka. – Ale nie zaszkodzi spytać ją o parę rzeczy.
Przed domem trzasnęły drzwi samochodu i wszyscy wyemigrowali do przedpokoju.
Jakim wozem jeździ Mabel? – spytała babka. – To nie jest kombi.
Mabel kupiła nowy samochód – wyjaśniłam. – Uważa, że ten stary był za duży.