На сцяне сярэдняга яруса ў простым вырашэнні ў манеры, так бы мовіць, адвольнага прымітывізму, была размешчана масавая сцэна ў пейзажы, прастора якога вызначалася заніжанай перспектыўнасцю — вочы прыцягваў пярэдні план. Панарама выяўляла неба з чор-ным дыскам сонца і зямлю, паўсціланую мухамі і іх лічынкамі. У гэтым пейзажы, нібы раздзя-ляючы яго напалам, рухаліся па крузе на карачках малпападобныя істоты, зацугленыя лейцамі, за якія заднія трымалі пярэдніх. У тварах некаторых з іх мне падалося быццам нешта знаёмае, пакуль я не пазнаў дзяржаўных функцыянераў, а таксама поп-зорак і так званых свецкіх ільвоў і львіц.
У гэтым жа ярусе кідаліся ў вочы выяўленыя мастаком тры сцэны забойстваў жывёл. Як я ведаў са старажытных тэкстаў, кіт быў адзінай жывёлай, якая не пажадала, і якую Ной не ўзяў у свой каўчэг. Кіт лічыўся ўнікальнейшай істотай на планеце, і тая істота, дарэчы, перастала існаваць к сярэдзіне дваццаць першага стагоддзя. Кіт — не рыба, а млекакормячае. Мастак намаляваў яго ў стане агоніі, з перакуленым падбрушшам, з якога тырчаць гарпуны і дзіды. Забойцы кіта, якія атачылі яго з усіх бакоў на сваіх чаўнах, таксама малпападобныя, з тварамі вычварэнцаў, знаходзіліся ў стане эйфарыі ад атрыманай імі перамогі.
Я асцярожна рухаўся ўздоўж сцен, разглядаючы далей тое, што выявіў мастак. Мойра ішла по-бач, трымаючы мяне за руку. Між тым, чарговая сцэна на сцяне сярэдняга яруса ўяўляла забой-ства зубра. Некалькі малпападобных, апранутых у вайсковую форму і са стогадовай даўніны аўтаматамі ў руках стралялі ў вялізнага звера. Зубр, пярэднія ногі якога падламіліся, укленчыў перад імі, сцякаючы крывёю. Роспіс сярэдняга яруса заканчваўся сцэнай забойства вялізнай птушкі. Наўрад ці Юліус Гармата намаляваў экзэмпляр, які сапраўды калі-небудзь існаваў у прыродзе. Хутчэй за ўсё гэта быў вобраз птушкі: нешта падобнае я бачыў на рэпрадукцыях з карцін старажытнага прымітывіста Анры Русо, якія каляровымі ўкладышамі змяшчаліся ў адной з кніг па гісторыі жывапісу — тую кнігу я раней выкупіў у зборшчыкаў смецця. Бела-чырвоную птушку, якая трапіла ў сіло, трымалі за крылы двое, зноў жа малпападобных гуманоідаў, трэці — пракусваў ёй чэрап вострымі, штучна заточанымі зубамі.
На ўсім працягу ніжняга яруса месціліся некалькі фрагментаў роспісу, кожны з якіх, на мой по-гляд, меў самастойнае, хоць і нечаканае, увасабленне. Мастак па чарзе намаляваў сваё ўяўленне ўпыра ў розных фазах існавання, і я здзівіўся: наколькі своеасабліва ён выявіў гэтую інфернальную пачвару, хоць і не меў аб ёй аніякіх сведчанняў, акрамя маіх кароткіх ранейшых тлумачэнняў, калі мы з ім ішлі да плошчы. На першым фрагменце, на сцяне з правага боку ад уваходу, боўталася намаляванае ў шэрых фарбах нешта кшталтам эмбрыёна з пупавінай, якая, звіваючыся, цягнулася за ім з зямлі, далей упыр у выглядзе “цмока” ляцеў на фоне зорнага нач-нога неба, але асабліва ўражвалі апошнія фрагменты роспісу: “п’яўка” з мёртвым позіркам замест ежы паглынае немаўлят і, урэшце, савакупляецца з жанчынай, у экстазе ашчаперыўшай яго рукамі і нагамі.
Усе выкарыстаныя мастаком сюжэты былі выкананы з ужываннем своеасаблівай тэхнікі гры-зайл, і перавагай цьмяных, шэрых танальнасцей, нібы ён распісваў якую капліцу. Усё пабачанае заканчвалася надпісам з некалькіх слоў у ніжнім ярусе, груба намаляваным чырвонай фарбай: L’ART EST INUTILE?1
empty 27.
Як я вызначыў, што раптоўная адсутнасць майго джыпа можа выклікаць нашмат большыя падазрэнні, чым яго наяўнасць на звычайным месцы, то назаўтра, пазычыўшы на гадзіну ў
Жана самакат, скіраваў на ім у раён звалак. Мой пазадарожнік, засыпаны мной раней для маскіроўкі пластыкавымі адыходамі, стаяў некрануты і незаўважаны ў сіласнай яме, адкуль я, раскідаўшы смецце, яго і выгнаў.
У гэтую ноч альбо да яе наступу, я вырашыў правесці паўторную эксгумацыю, і з той нагоды пачаў звязвацца з сябрамі, але
Андруш першым тэлефанаваў мне і паведаміў, што амаль праз гадзіну пасля казані былі раптоўна арыштаваны пастар Себасцьян і мастак Юліус Гармата, што мяне вельмі ўстрывожыла.
Да таго ж, дадаў Андруш, як ён толькі што даведаўся, у сваім пакоі знайшлі мёртвую Адмету Слімак, якую, няйнакш, задушыў упыр.
“П’яўка” сапраўды лютавала. Плюнуўшы на ўсе перасцярогі, я паехаў да дваццаць першага ба-рака, дзе апытаў шматлікіх сведкаў і Тодара. Тодар расказаў мне, што ўпыра бачылі некалькі суседзяў, прычым, той меў выгляд, які ўжо значна больш адпавядаў чалавечай постаці. З’яўляўся ён звычайна з наступам цемры і “бартаваўся” за кім-небудзь, наводзячы нечуваны і невытлумачальны жах. З вечара, паведамляў Тодар, усе жыхары навокал упарта запіраліся ў сваіх каморах, а ў апошні час нават групаваліся па некалькі чалавек і сядзелі так да раніцы, засынаючы па чарзе.