“Калі ён даведаецца, хто “выканаў” Ёхана Цынка і разам з ім яго сваяка, то будзе не да маральнасці: у вас і ва ўсіх нас пачнуцца яшчэ большыя праблемы”.
“З’еду адсюль. Як толькі здабуду доказ”.
“Вы яшчэ спадзеяцеся на сапраўдны Эдэм?” “Я хачу душэўнага спакою, Маркус”.
“Але ў нас небагата людзей. А вы яшчэ і забярэце Мойру”.
“Мяркую, што так, і яна паедзе разам са мной”.
Маркус задумаўся на хвіліну, а потым кіўнуў, згаджаючыся.
“Я не магу вас затрымліваць, Берташ. Вы даказалі сваю рашучасць і вартасць, але вольныя ў выбары. У нас знойдзецца, чым і як адказаць на гвалт.” “Думаеце, усё так складана? Я чуў казань пастара і бачыў роспіс. Наўрад ці ўлады ад гэтага пахіснуцца. А раптам вязняў увогуле выпусцяць?” “Не. І вы, Берташ, у душы ведаеце, што такое малаверагодна. Іх справа на стале ў палкоўніка Скута. Цэнзара нават узнагародзілі”.
“Адкуль вам такое вядома?” “Мой інфарматар паведамляе, што зняволеных павязуць у
Мегаполіс праз суткі — паслязаўтра. Іх прызналі небяспечнымі злачынцамі і ворагамі сістэмы. Усіх пасля допытаў чакае лагер.
Разам з імі адправяць затрыманага раней навукоўцу Публія Роса, які даследаваў разам з вамі падзеі ў дваццаць першым бараку.” “А вы асабіста, што думаеце пра казань пастара Себасцьяна?” “Мяркую, што гэта бунт супраць цяперашняй сістэмы. Яна такога не даруе.” “А ў іншым сэнсе?”
Маркус задумаўся на некалькі секунд.
“Калі вышэйшы Розум і існуе, — сказаў ён, — то гэта настолькі па-за нашым разуменнем, што нават імкненне да імкнення, каб неяк вытлумачыць яго задачы і дзеянні, пазбаўлена любога сэнсу.” “Што ж, — сказаў я, — вернемся да нашай рэальнасці.” “Яна ўскладняецца.” “І што вы прапануеце?” “Перастрэць аўтазак на дарозе”.
Я нейкі час маўчаў, абдумваючы словы Маркуса, а потым сказаў: “Рашэнне цалкам лагічнае, але ёсць сумнеў”.
“Мы, у выпадку ўдачы, адразу пераправім іх далёка за межы паселішча і забяспечым новымі дакументамі”.
“На ваш след выйдуць “гракі” Скута. Вы, не сумняваюся, даўно пад каўпаком. Мойра кажа, што знікненне Платона спарадзіла мноства чутак у мясцовых, а значыць, дайшло да Цэнзара”.
“Яны самі хістаюцца. Паўсюль абсурд, Берташ. Калі вы мусіце скончыць з “п’яўкай”?” “Магчыма, сёння, бліжэй к ночы”.
“З’едзеце адразу?” “Я баюся за Мойру”.
“Я дам вам нашага чалавека ў дапамогу”.
“Не трэба, — адмовіўся я. — Доктар Арвід заменіць пастара
Себасцьяна. Ён пойдзе з намі на эксгумацыю”.
“Я б і сам не супраць зірнуць на ўпыра, але цяпер не гэта галоўнае”.
“Што ж, па-вашаму?”
“Страх. Калі “людзі-цені” будуць нас баяцца, то ім ніколі нас не апусціць”.
“На страх яны могуць проста заплюшчыць вочы і заткнуць вушы і рот. І ніхто з іх не даведаецца, што менавіта яго нехта хоча напужаць. Я да таго, што, вось, напрыклад, Ёхан Цынк мёртвы, а пра гэта больш не гавораць, а значыць, ніхто і настрашыцца не здолее. Сродкі масавай інфармацыі маўчаць, акрамя фрагмента рэпартажу напачатку. Затое першы, няўдалы замах, быў імі агучаны. А пра “нацыянальную ідэю” ніхто і не ўспомніў”.
“Маеце рацыю, — згадзіўся Маркус. — Але таемны вышук ідзе, я ўпэўнены. Значыць, і яны ба-яцца. Вы ўжо сутыкнуліся з палкоўнікам Скутам. Ён для нас вельмі небяспечны”.
“У вас неблагі інфарматар”, — сказаў я.
“Дадам, што ва ўрадоўцаў і чыноўнікаў свой канал зносін. І тое, што здараецца з адным з іх, ад-разу становіцца вядомым іншым”.
“А вы не лічыце, — раптам спытаў я яго, — што пра так званую нацыянальную ідэю ўжо запо-знена гаварыць? Хіба зменіш наш суцэльны гноеадстойнік з цёмным выродам, які, да таго ж, заўсёды да нас варожы? Думаю, што нашая няшчасная краіна —
першая краіна ў свеце, якая была ціха знішчана “людзьмі-ценямі”.
Тое псеўдаўтварэнне, у якім мы зараз існуём, не мае права называцца дзяржавай. Дык што тут бараніць?”
“Мы сябе баронім, — жорстка адказаў Маркус. — Ці, можа, вы сцерпіце, калі за вамі ці за вашымі жанчынамі пачнуць ганяцца па вуліцы з крукамі?”
“Гэта ўжо было, — заўважыў я яму. — Ствараліся таемныя суполкі, і ў ход ішла зброя. Потым усіх здаваў які-небудзь чарговы штучнік.” “У вас ёсць іншае вырашэнне?”
“Не, — шчыра сказаў я. — Калі мы, увесь наш свет, створаны нямаведама для чаго, то якая розніца, хто тут будзе весці рэй і калі і каму паабяцаюць сунуць у нос так званую бессмярот-насць”.
“Але ж вы пайшлі на такое. Вас ніхто не прасіў і не прымушаў”.
“Мойра павінна нараджаць дзяцей, а я мушу яе бараніць”.
Маркус, вывучаючы, паглядзеў мне ў твар.
“А пастара Себасцьяна, мастака Юліуса Гармату — у лагер?” “Не ціснеце на мяне, Маркус”.
“Вы ўсё роўна не пазбегнеце сутычак з “людзьмі-ценямі”. Гэта нам іх цяжка расшыфроўваць, а яны вызначаюць нас хутка і амаль беспамылкова”.