Яна перавяла позірк са столі на мяне.
“Я яшчэ пра тое не вырашыла”.
“Ва ўсялякім разе папярэдзь, калі наспее нешта тэрміновае. Не вырашай адна”.
“Тое ж мне кажа і Маркус”.
Я прылашчыў Барбі, якая злёгку драпала мне ногі вострымі, маладымі зубамі, і насцярожана спытаў: “Маркус — гэта хто?” “Хіба табе нічога не казалі пра яго Андруш ці пастар Себасцьян?
Маркус — самы старэйшы ў мясцовай суполцы. Гэта ён здолеў згуртаваць нас, інакш мы б загінулі па адным. Ты неяк пытаўся, адкуль на сценах з’яўляюцца налепкі. Менавіта Маркус аднавіў такі забыты стара-жытны спосаб перадачы інфармацыі. Налепкі ствараюць тыя з нас, хто хоча сказаць самае важ-нае, што яго хвалюе на дадзены момант. Ты таксама можаш напісаць нешта сваё. Я пазнаёмлю цябе з Маркусам, бо ты, па сутнасці, ужо адзін з нас”.
“Не кісла, — сказаў я. — Толькі “людзям-ценям” пляваць, што я напішу ў налепцы”.
“Паўсюдна знойдуцца іншыя людзі — якім нават простая, на першы погляд, паперка вызначыць надзею. Яны будуць ведаць, што не адны ў варожым свеце”.
“Позна пісаць налепкі”, — сказаў я.
“Па-твойму, лепш сядзець ля якой ямы з памыямі і чакаць старасці?” “Але ж мы не зменім гэты свет”, — ужо з пачуцця супраціву ўпарціўся я.
“Платон так не лічыў”, — укалола яна ў адказ. “Час страчаны. Зірні навокал”.
“Няхай. Але лепш памерці, чым так жыць”.
“Я не дам табе памерці, — сказаў я, — ты народзіш дзіця, і мы будзем адносна шчаслівыя”.
“І чаму адносна?”
“Таму што сумна жыць у нянавісці і тузе, а нас змушаюць менавіта да гэтага. А жыццё кароткае, і мне ў ім цікава збіраць доказы, а не забіваць. Пэўна, я, скажам так, чалавек ведаў, а не ваяр”.
Але тут у ёй нібы нешта адпусціла, яна ўсміхнулася мне неяк быццам змушана і папрасіла: “Абдымі мяне, Берташ”.
empty* * *empty
...Ноччу я выходзіў з флігеля. Неба было надзвычай цёмнае і россып яркіх зорак на ім зіхацеў над галавой.
Я прыслухаўся і абышоў усё навокал, праверыў сваю аўтамашыну, якая па-ранейшаму адзінока тулілася да сцяны, пацікавіўся, як накачаны колы. Паселішча спала, але там-сям чуліся чыесьці крыкі, гукі музыкі на нізкіх частотах злоўжываліся і абцяжарваліся рытмічным барабанным боем.
Я вярнуўся назад. На ложку роўна дыхала ў сне Мойра. Яна была голая і абрысы яе маладога гожага цела ўражвалі сваёй дасканаласцю. Жаданне блізкасці зноў узнікла ўва мне, але я асця-рожна лёг побач і пастараўся заснуць. Мой рэвальвер ляжаў пад ложкам так, што, хутка апусціўшы руку, я адразу трапляў далонню на дзяржанне.
Раніцай я чуў, як Мойра ўстала і нейкі час завіхалася ў пакойчыку. Барбі круцілася вакол яе і ціха павісквала. Потым жанчына пайшла, і ў думках я пажадаў ёй удачы. Я зноў заснуў, але хутка прачнуўся і адразу намеціў сабе, што трэба зрабіць за дзень. Спачатку я вырашыў наведаць дваццаць першы барак, а потым зайсці ў будучы Храм і спытаць у Юліуса Гарматы пра
Касіуса-гарбузагаловага: ці не даведаўся ён у таго аб Ёхане Цынку.
Я вельмі хацеў вызначыць дзень і час яго візіту ў Новы Эдэм. Гэта, як я прадчуваў, можа вырашыць усё далейшае жыццё: і маё, і
Мойры.
empty 12.
На падворку дваццаць першага барака на самаробных лаўках: дошках, пакладзеных на пустыя скрыні, сядзела некалькі абітальнікаў жытла, яшчэ некалькі заходзілі і праз нейкі час выходзілі адтуль, пасля чаго пачыналі перамаўляцца паміж сабой. Крыху ўбаку я заўважыў сакратападоб-нага навукоўцу, якога абступілі цікаўныя, урэшце, некаторыя з іх больш цікавіліся дзвюма кітаянкамі-асістэнткамі, якія з робленымі ўсмешкамі нервова азіраліся па баках.
Я падышоў да навукоўцы, якога, як я памятаў, звалі Публій Рос, і стрымана павітаўся. У адказ ён пасунуўся на лаўцы, прапанаваўшы мне прысесці побач. Я не адмовіўся.
“Што-небудзь высветлілася?” — пацікавіўся я.
“Цяпер пацішэла, а раней ішлі кантактныя рэакцыі, як і ўчора.
Дарэчы, ён не любіць усялякіх здагадак і выказванняў, інакш не было б спробы разбіць мае прыборы. Адзін з іх не дзейнічае”.
“Дык вы па-ранейшаму лічыце, што мы назіраем за спробай кантакту з намі робатам-прышэльцам?”
“Мяркую, гэта яго тэст на эмацыянальныя рэакцыі чалавека”, — глыбакадумна пацвердзіў на-вуковец Рос.
“Магчыма і так, — сказаў я, — але чаму тады такі тэст, а прасцей кажучы, палтэргейст, ідзе пастаянна ў розных месцах, а ў вялікім горадзе яго адначасова можна бачыць у двух, трох, чатырох аб’ектах пражывання? Па-вашаму, прадстаўнік невядомай машыннай цывілізацыі, які знаходзіцца на Зямлі ў адной асобе, прысутнічае і дзейнічае ў розных яе кутках? Але ж як такое можа быць?”
Я заўважыў, што маё пытанне часова паставіла Публія Роса ў тупік, але ён раздумваў над адказам нядоўга. Маўляў, казаў ён, прышэлец карыстаецца надзвычай высокімі тэхналогіямі і, магчыма, ужывае так званыя глюонныя ланцужкі на падставе кваркаў ці яшчэ як.