...Я запамятаваў падкінуць у машыну з забітымі паперу, якую раней спецыяльна пераклаў у кішэню. Без гэтай паперкі з кароткім зместам уся акцыя, дзеля якой загінуў Платон, у большасці губляла свой сэнс.
Дваццаць чатыры...
Я павярнуў назад.
Дваццаць пяць, дваццаць шэсць, дваццаць сем...
Машын перад святлафорам ва ўсіх трох шарэнгах прыбавілася.
Справа, другой перад светлафо-рам застыла “Міцубісі” Ёхана
Цынка з разбітым шклом. Не хутка яна паедзе. Я выцягнуў з кішэні паперу, разгарнуў і наляпіў клейкім бокам на кабіну зверху.
“Я ненавідзеў нацыянальную ідэю”
дваццаць восем, дваццаць дзевяць, трыццаць...
Цяпер назад, да сваёй машыны. Не бегчы. Спакойна. Усё павінна выглядаць так, быццам нічога асаблівага не здарылася.
Трыццаць адзін, трыццаць два, трццаць тры... Я заскочыў у кабіну і ўключыў перадачу трыццаць чатыры...
і тут якраз запаліўся зялёны
Мой пазадарожнік ірвануў з месца і набраў хуткасць. Цяпер у мяне былі некалькі хвілін, каб замесці самыя гарачыя сляды, якіх, упэўнены, пасля таго, што адбылося, заставалася на гэтым месцы дастаткова.
empty* * *empty
Шлях адступлення я вызначыў яшчэ раней. Самым правільным было, вядома, пазбавіцца як мага хутчэй ад зброі і ад пазадарожніка. Але я, праскочыўшы некалькі вуліц і ўпэўніўшыся, што пераследу няма, вырашыў, насуперак усяму, не кідаць джып, затое ад рэвальвера давялося пазбавіцца. Я прыпыніўся ля чарговай сметніцы, абцёр яго крысом кашулі, каб не засталося адпячаткаў пальцаў, і непрыкметна выкінуў у бак. Туды ж я кінуў акуляры і кашулю, застаўшыся ў спартыўнай майцы, і толькі тады ўспомніў пра скураную папку.
Я расшпіліў яе: там ляжалі нейкія паперы: верагодна з тэктсам маючай адбыцца прамовы, якую Ёхан Цынк рыхтаваўся агучыць у месцы свайго нараджэння, інгалятар, гумавая груша для клізмы, медыкаменты ў рознага колеру скрыначках і кардонках, туалетная папера, а таксама банкаўская пластыкавая картка з прышпіленым да яе аркушыкам, на якім я пабачыў набор лічбаў, здагадаўшыся, што гэта банкаўскі код. Нябожчык, пэўна, не спадзяваўся на сваю памяць. Я забраў апошняе, а ўсё астатняе, не марудзячы, скіраваў у сметнік, сцёр з твару грым і ад’ехаў. Цяпер, каб даказаць маю віну, паліцыянтам трэба было добра напружыць высілкі. Нават, калі мяне здолеюць тармазнуць. Машына мая з замазаным нумарам не мела аніякіх дакументаў, бо пасля Непажаданых
Падзей ніхто не сачыў за гэтым і не наладжваў тэхаглядаў. Тэхніку, калі прадавалі, то звычайна з рук у рукі і адразу пад ключ.
Яшчэ праз некалькі хвілін я спыніўся перад першым банкаматам, які трапіўся мне на вочы, уставіў у сістэмны блок картку, набраў код і зняў гатоўкай усе грошы, якія былі на рахунку.
Іх аказалася даволі шмат. Цяпер, падумаў я, з мяне на нейкі час зваліцца гэта праблема, а там я дабуду доказ і пакіну паселішча разам з Мойрай. Але палёгкі ад сваіх меркаванняў я не адчуў, бо мяне, нягледзячы на гарачыню ў кабіне, а вентылятар даўно не працаваў, пачало ліхаманіць, а на душу раптам абрынуўся цяжар. Пачыналася, пэўна, звычайная рэакцыя на стрэс, а ўсялякае забойства, няхай сабе і маральна неабходнае, само па сабе скаланае нервовую сістэму любога чалавека. Нават “людзіцені”, як я ведаў з гістарычных хронік, якія былі выканаўцамі ў часе ма-савых расстрэлаў, шмат хто з іх гублялі раўнавагу, ушчэнт співаліся, а то і вар’яцелі.
Між тым я рухаўся ў рэдкім патоку машын да выезду з горада. Я вырашыў не скіроўваць на бальшак з-за небяспекі сустрэчы з патрулямі, а выслізнуць адсюль па бездарожжы, тым больш, што мой пазадарожнік меў два вядучыя масты.
Збольшага мне гэта ўдалося, але я, тым не менш, не рызыкаваў, і перад самым паселішчам загнаў джып ў былую сіласную яму на звалцы і нават прыкідаў крыху смеццем, каб машына была незаўважана, пасля чаго пайшоў у Эдэм пешшу, па дарозе падключыўшы свой надалоннік.
empty 22.
Ужо на падворку я адчуў нядобрае. Беніта, якая заўсёды карысталася нагодай, каб пакруціцца каля мяне, на гэты раз імкліва шмыгнула ў дзверы. Выгляд у яе быў напалоханы. Некалькі жаўтаскурых падшыванцаў, з ліку яе так званых кватарантаў, з нахабным выглядам ўтаропіліся ў мой бок.
Мойра выйшла мне насустрач. У яе быў скамянелы твар.
“Яны забілі Барбі”, — сказала яна.
Трупік шчаня ляжаў на ганку. Жывот у сабакі быў успораты па ўсёй даўжыні,так што вантробы вываліліся вонкі. Мухі рыжага колеру атакавалі іх.
“Хто гэта зрабіў?” — спытаў я.
Але яна не ведала дакладна, хіба толькі тое, што, па словах суседзяў, гэта былі дэфарманты. Мойра расказала мне, што хадзіла на працу, і яе не было дома ў час нападу, інакш яна б пачала страляць — у яе ж ёсць зброя. Суседзі бачылі дваіх нападнікаў.