Т Р А Н С М О Г
Шмат дзе месціліся адмысловыя латкі, у якіх можна было, стоячы, напіцца, паесці чаго-небудзь з эрзацпрадуктаў альбо купіць у запас які штучны напой, ці геннамадыфікаваную ежу. За вялікія грошы ў некаторых з латкоў прапаноўваліся нават бараніна, смажаныя куры альбо трусы, шматкі леташняга сала, натуральныя цыбуля, морква, буракі і нават яблыкі. Там-сям можна было купіць не толькі жывога пеўня, труса ці курыцу, а і пацукоў, сабачых шчанюкоў, маладую авечку, баранчыка і нават парсюка. Вядома, каштавала ўсё гэта багацце вельмі дорага.
Пабачыўшы столькі ўсяго ў дастатку, я прапанаваў Мойры купіць свежых курыных яек, кавалак якога мяса, але яна мяне адразу ахалодзіла, патлумачыўшы, што наўрад ці мне гэта ўдасца зрабіць, бо любы з прадаўцоў адкажа, быццам усё ўжо прададзена, ці знойдзе яшчэ якую-небудзь прычыну, каб не задаволіць наша жаданне: ежа сапраўды натуральная, вырашчаная і выгадаваная на некалькіх сельскагаспадарчых фермах, але ўся яна па заканчэнні свята паступіць у распараджэнне чыноўнікаў з муніцыпалітэта і сілавікоў. Толькі нязначныя яе рэшткі забяруць сабе самі арганізатары гандлю.
Сярод жабракоў, убогіх, старцаў і старчых назіралася шмат мутантаў. Хутчэй за ўсё, на мой по-гляд, гэта былі ахвяры пастаяннага ўжывання геннамадыфікаванай ежы, усялякіх адыходаў, эрзацпрадуктаў, а таксама інцэста і беспарадкавага сужыцця. Да прахожых і разявак адны працягвалі па міласціну трох-чатырох-шасціпалыя рукі, другія дэманстравалі сабачыя і ваўчыныя пашчы, раздвоеныя языкі, лішнія недаразвітыя рукі альбо ногі, ці ўвогуле іх рудыменты, паказвалі блізнят, якія зрасліся патыліцамі, у некалькіх намётах за дробныя грошы можна было пабачыць аголеных гермафрадытаў, уладальнікаў гіпертрафіраваных геніталіяў, барадатую жанчыну, ахвяр няўдалых аперацый па змене полу. Урэшце, як я ведаў, такіх выродаў апошнім часам рэзка пабольшала не толькі ў паселішчах кшталту Эдэма, а і ў Мегаполісе.
Аглушальная музыка, якая няспыннымі хвалямі вылівалася на нашы галовы, раптам сціхла. На сцэне, дзе дагэтуль танчылі і віхляліся купкі дзяцей абодвух полаў і розных колераў скуры, выяўляючы тым самым гарачае міжнацыянальнае сяброўства, з’явіліся прадстаўнікі сілавікоў і муніцыпалітэта. Іх было некалькі. Мэр — невысокі, жукаваты метыс з пукатымі вачыма, апра-нуты ў белы касцюм, два яго намеснікі — таўсматыя азіяты, у тэнісках, з аднастайнымі мангалоіднымі тварамі, а таксама сакратар па ідэалогіі — светласкурая жанчына ў чырвона-зялёнай мантыі, на выгляд каля сарака пяці год, нарумяненая, з узбітымі ўгару фарбаванымі валасамі і з цяжкімі залатымі завушніцамі. Некалькі сілавікоў — без асаблівых прыкмет каляровых мужчын, у цёмных акулярах, сярод якіх я пабачыў і палкоўніка Скута, ганарліва пазіралі на натоўп. Усе яны былі ў адмысловых мундзірах з эпалетамі і аксельбантамі.
Ва ўсіх іх на грудзях я бачыў пластыкавую значку з выявай мядузы — сімвала партыі бессмяротнасці. Такая ж выява ўпрыгожвала невялічкія вымпелы, якія трымалі ў руках многія з запрошаных прысутных. Лічылася, што мядуза — гідроід Turritopsis nutricula, і не толькі яна, а па сцвярджэннях герантолагаў, усе гідры — не паміраюць з-за старэння.
Большасць жа з тых, хто сабраўся на плошчы, былі звычайныя “працаробы” — так здаўна афіцыйна практыкавалася на ўсіх святах, а таксама шматлікія дэграданты, апушчэнцы і крымінальнікі, якія з’явіліся на цяперашні фэст у пошуках таннага альбо дармовага алкаголю, магчымасці нешта скрасці ці некага абрабаваць. Шмат прастытутак, асабліва непаўнагадовых, дакучліва прапаноўвалі хуткасныя секс-паслугі ў некалькіх намётах, а таксама ў казарме былой вайсковай часці побач.
Уступнаеслованасвятаўзяў,якічакалася,мэрпаселішча.Гаварыў ён хвілін дваццаць, кары-стаючыся электронным блакнотам, ад якога раз-пораз адрываў вочы, змрочна аглядаючы натоўп. Я не запісаў яго прамову, бо не бачыў у гэтым неабходнасці. Коратка яна зводзілася да наступнага: мы, людзі розных народаў, звычаяў, прыхільнасцей, гаварыў мэр, сабраліся тут, каб адзначыць адно з нядаўна запатрабаваных святаў — свята трансмогу. Раней, працягваў ён, людзі былі адасобленыя ў межах сваіх этнічных прыкмет і дзяржаўных утварэнняў, але зараз гэта сціраецца назаўсёды. Не будзе больш рознасці культур, бо запануе адна, сусветная культура бессмяротнасці. Навошта нейкія сцягі, гімны, гербы і іншая, цалкам непатрэбная сімволіка, калі замест усяго гэтага мы прапануем вечнае існаванне? Навошта столькі моўных адрозненняў, калі з’явілася такая велічная ў сваёй неабходнасці з’ява, як трансмог. Менавіта, дзякуючы ёй, мы будзем здольныя адразу паразумецца і загаварыць на агульнай для ўсіх мове. Гэта, а таксама нашая няспынная працоўная дзейнасць, прынясе ўсім нам небывалы росквіт. З часам мы ўвогуле страцім патрэбу ў той ежы, якая наталяе цяпер і наталяла ва ўсе часы голад. Чалавек пераўтворыцца ў кібарга і будзе існаваць заўсёды. Унікніце ў сэнс гэтага слова. Але дзеля такой будучыні неабходна працаваць і яшчэ раз працаваць. Тых, хто выконвае свае планы і абавязкі, мы і далей будзем заахвочваць бясплатнай пітной вадой, якаснай мадыфікаванай ежай і цвёрда абяцаем ім бессмяротнасць — дар, якому, як вы разумееце, няма кошту.