У наступны дзень я зноў вярнуўся да свайго асноўнага занятка ў паселішчы: адсочцы ўпыра.
Ноччу, пасля свята, адбылася чарговая панажоўшчына і звядзенне рахункаў паміж рознымі групоўкамі і кланамі. На вуліцах там-сям знаходзілі забітых. У многіх з іх былі павыразаныя часткі целаў — рукі, ногі, ягадзіцы, грудзі. Усе гэтыя набыткі пэўна былі скарыстаны ў ежу мясцовымі антрапафагамі.
“П’яўка” па-ранейшаму лютавала. Як паведамілі мне ў дваццаць першым бараку, яго бачылі тут не толькі з наступам цемры, а і нават на досвітку. Ужо адкрыта гаварылі, што ўпыр, які закатаваў траіх дзяцей, цяпер “даціскае” ўдаву Адмету.
Той-сёй з жыхароў барака з жахам паведамляў пра спробы ўпыра ўвайсці з ім у кантакт. Праўда, бачылі таго кожны пасвойму: адна жанчына сцвярджала, што “цмок” схапіў яе ззаду і пачаў душыць, але рукі ў таго, гаварыла яна, былі белыя і нібы ватныя, і ёй удалося вырвацца і ўцячы. Другая паказвала ўсім сінюю плямку на перадплеччы і расказвала, як упыр схапіў яе за руку. Урэшце, ім абедзвюм адразу паверылі.
Але, вядома, што больш за ўсё мяне цікавіў стан Адметы, якая, між тым, нікога да сябе не пускала і адчыняла дзверы толькі сваякам.
Тодар, пэўна, адчуваў перада мной пачуццё віны за тое, што “здаў” мяне ў мінулы раз, не папярэдзіўшы пра агентаў, і таму цяпер усяляк запабягаў перада мной. Менавіта ён расказаў мне, што “цмок” з’яўляецца перад няшчаснай бабай праз ноч, смокча ў яе кроў, і жыць той засталося няшмат.
“Чаму ж вы не абароніце яе?” — спытаў я Тодара.
“Усе баяцца”.
“А кактэйль Молатава?” — напомніў я.
Адзін з іх, старэйшы па ўзросце, адкінуў з ілба назад пасму густых чорных валасоў, пераступіў мне шлях і няшчыра ўсміхнуўся, бліснуўшы на сонцы залатымі каронкамі зубоў.
“Паслухай, манус1, — лісліва пачаў ён, — ты, пэўна, любіш дзевачак. Так?” “Бліжэй да тэмы”, — прапанаваў я яму, ужо здагадваючыся ў чым іх інтарэс. Нянавісць варух-нулася ўва мне і пачала разрастацца, як пара пад накрыўкай.
“Ды ты зірні. Табе што, у падлу наша прапанова?” — ён тыцнуў пальцам, сабе за спіну, дзе на лаўцы з абыякавым выглядам сядзела малалетняя прастытутка. У дзяўчыны была нямытая галава, сонныя вочы і абпаленая сонцам скура. Праз адну наздру невялікага кірпатага носа было прадзета металічнае кольца.
“Гэй ты, — загадаў ёй другі жаўтаскуры сутэнёр. — А ну, пакажыся!”
Дзяўчына марудна паднялася з лаўкі, прыўзняла падол сукенкі так, што агаліліся яе ногі і вузкія, яшчэ неразвітыя клубы, абцягнутыя на ягадзіцах трыкатажнымі трусікамі, павярнулася вакол сябе і зноў села.
Я, пэўна, згубіў над сабой кантроль, бо схапіў залатазубага за валасы, рэзка нагнуў яму галаву долу і саўгануў каленам у твар. Ён рохкнуў і паваліўся на спіну, абліваючыся крывёю, якая пырскнула з яго носа. Другі кінуўся ўгрунь, лямантуючы і разпораз азіраючыся, ці не бягу я следам. Дзяўчына ўсё так жа сонна сядзела на сваім месцы і нават не паварушылася. Я падышоў бліжэй.
“Ідзі дадому, — сказаў я ёй, — у цябе ёсць дом?” 1 Манус — чалавек (з хіндзі)
Нібы робат яна ўстала з лаўкі і моўчкі пайшла прэч. Я адчуў, як знікае звон у вушах і галаве, і агледзеўся: неалькі змарнелых мікрацэфалаў назіралі за тым, што я буду рабіць далей, чыйсьці твар мільгануў у адным з вокнаў адміністрацыйнага будынка, у паветры, пэўна, прывабленыя пахам крыві, ужо гудзелі мухі.
На агароджы ля Дошкі кандыдатаў на бессмяротнасць я заўважыў шэры лісток налепкі. Ён матляўся на адной сваёй надарванай частцы — верагодна, раней нехта паспрабаваў яго знішчыць і сунуў у кішэню. З плошчы трэба было сыходзіць, бо залатазубы яшчэ не падымаўся, а яго нахабны падзельнік, як я меркаваў, не марудзячы, прывядзе сюды супляменнікаў.
У налепцы, якую я збольшага прывёў да ладу, было напісана
empty 26.
“сліперы” — псеўдалюдзі, залежныя ад масавага гіпнозу. Яны лёгка ўваходзяць у стан гіпнатычнай істэрыі, непазбежна падпадаючы пад уплыў сваіх “куміраў”: звычайна, спевакоў, блазнаў альбо актрыс.
У сувязі з поліэтнічнасцю грамадства феномен данатарства і самаедства ўступіў цяпер у заключную фазу і набыў якасць тайнай дзяржаўнай рэкамендацыі на самазнішчэнне рэшткаў бы-лой эліты.
наступнае: “АБ ДАНАТАРСТВЕ”
Цэлыя народы раптоўна нібы гублялі розум і
У віхуры падзей апошніх дзён я ледзь не запамятаваў пра адкрыццё Храма, ці як яго назваў былы пастар Себасцьян, Месца для агучвання Ісціны, але Андруш напомніў мне і Мойры аб гэтым, папрасіўшы дазволу перадусім завітаць да нас, каб ісці пачыналі жыць толькі для таго, каб дагадзіць іншым народам, у выніку чаго непазбежна ўпадалі ў рабства.