Народ-данатар вар’я цее адза хаплення іншародцамі, ахвяруе на іх карысць сваю мову,
спадчыну, к ультуру ів олю. Рабы-данатары поўнасцю пазбаўлены свядомасці і з’яўляюцца тыповымі прадстаўнікамі “людзей-ценяў”. Самец данатара — абмежаваны, лёг ка ўнушаемы,
скараецца перадлюбымсорнераміадра зу пачынае яму прыслугоўваць. У асобных выпадках,
падпадаючы пад уплыў прыхадняў, ён становіцца агрэсіўным ненавіснікам сваёй мовы і культуры. Ён з лёг-касцю аддае сваіх жонак і дачок на карысць іншаземцаў, не задумваючыся аб наступствах.
Прадбачанне (прагноз на будучыню) складае ад адной гадзіны да двух тыдняў наперад. Самка данатара — істэрычная, юрлівая, абмежаваная,
схільная да здрады. Улюблёныя заняткі — пап-шоў,
прастытуцыя, судавытворчасць, выхаванне чужых дзяцей. У новай генерацыі можа субліміраваць у свецкую ільвіцу ці так званую “бізнес-ледзі”:
феміністку, раўнадушнуюдаасабістага патомства. Прадбачанне — ад гадзіны да тыдня.
Выключная большасць данатараў — так званыя
туды разам.
Спёка крыху адступіла, і па небе беглі лёгкія хмаркі. Ля ангара ўжо сабралася некалькі дзесяткаў людзей, у асноўным, белых. Сярод іх я пабачыў Васку Петкавіча, а крыху пазней з’явіўся і Маркус.
Дзверы будучага Храма былі пакуль зачыненыя, і Васка Петкавіч патлумачыў мне, што пастар Себасцьян, які падрыхтаваў казань, і мастак Юліус Гармата праз некалькі хвілін мусяць запрасіць усіх унутр. Я сказаў Мойры, каб пачакала, а сам асцярожна рушыў сярод людзей у той бок, дзе стаяў Маркус, які здалёк кіўнуў, што бачыць мяне.
“Нам з вамі зноў трэба на днях пагаварыць, — паведаміў ён мне напаўголаса. — Гэта важна для ўсіх нас. Дарэчы, вамі з новым, нашмат большым імпэтам зацікавіліся не толькі гарбузагаловыя, а і ў мясцовых органах. Адзін чыноўнік, ён з нашых — скідвае мне інфармацыю”.
Я ўгледзеўся ў яго стомлены, непаголены твар, сустрэўшыся позіркам. Мне раптам нагадалася, што ён бачыць мяне наскрозь.
“Вы наламалі дроў, Берташ”, — пацвердзіў ён мае меркаванні.
“Не думаю, — ціха адказаў я. — А калі што і наламаў, то разбірацца мне”.
“Пагаворым пасля. Вы не бачыце тут агентаў бяспекі? Вы ж з імі, так бы мовіць, сустракаліся. Павінны ж яны былі даслаць сюды кагосьці, каб адсочваць гэту падзею”.
“Маглі проста абмежавацца штучнікам”.
“І то — рацыя”.
“Заўтра я зайду да вас. Вы будзеце дома пасля поўдня?” “Давайце дакладна. А пятнаццатай гадзіне”. “Дамовіліся”.
Крыху наводдаль, у баку я заўважыў купку жаўтаскурых, якія яўна цікавалі за намі, перагавор-ваючыся паміж сабой і раз-пораз зняважліва сплёўваючы на зямлю. Яны былі апранутыя ў падкрэслена белыя кашулі і такога ж колеру нагавіцы, што гаварыла пра іх пагарду да працы.
“Бачыце? — я звярнуў на іх увагу Маркуса. — Яны таксама нас ненавідзяць. Хіба я памыляюся?” “Так, — пасля паўзы згадзіўся Маркус, — я прадучваю вайну, і яна ўжо плавае ў паветры, бо раўнавага нейкім чынам парушылася”.
“Вайна, — адказаў я, — вечная і маральная”. “Вы па-ранейшаму збіраецеся з’ехаць адсюль?” Я паціснуў плячыма.
“Як складзецца”.
“А ўпыра вы злавілі?” — стрымана ўсміхнуўся Маркус.
“Я ўжо ведаю яго схованку. Хочаце паўдзельнічаць?” “Да заўтра”, — паўтарыў ён замест адказу.
Я згодна кіўнуў, і мы разышліся. Я вярнуўся да Мойры.
Між тым лёгкае хваляванне пранеслася над нешматлікім натоўпам, бо дзверы капліцы расхінуліся і адтуль выйшаў
Францыск, вучань Юліуса Гарматы. Самога “свяшчэннага скарабея” я пакуль не бачыў, як і пастара Себасцьяна. Францыск агледзеў усіх няветлівым позіркам і моўчкі паказаў рукой, каб заходзілі.
Усе, перагаворваючыся, пацягнуліся да дзвярэй. Мы з Мойрай зайшлі ў Храм аднымі з першых.
У сярэдзіне ангара было цемнавата і адчувалася прыемная прахалода, якую я заўсёды падпадабаў. Тыя, хто ўвайшоў, нейкі час аглядаліся навокал, а потым пачыналі рассаджвацца на даўгіх лаўках з пластыкавых дошак — іх, як я заўважыў, хапала ўсім. Ля супрацьлеглай сцяны грувасцілася нешта накшталт самаробнага алтара, за якім завіхаўся пастар Себасцьян. Збоку ад яго я заўважыў даўгую постаць Юліуса Гарматы, які марудна маніпуліраваў тонкімі сінтэтычнымі аборкамі, што вялі ў вышыню, да столі і сцен, па-ранейшаму занавешаных драным кужалем, прасцірадламі і брызентам. Потым ён абярнуўся і зрабіў знак пастару Себасцьяну. Я ўбачыў, як апошні, рыхтуючыся гаварыць, узняў руку і спыніў тым слабы шэпт і шум галасоў.