Адуванчык. Нашто?
Дзерваед. Як нашто? Можа, і табе што-небудзь перападзе…
Адуванчык. Не, сапраўды, нашто?
Дугін. Ім там тэлефаніст спатрэбіўся… Загадалі, каб…
Адуванчык. Не паеду!
Дугін (жорстка). Паедзеш!! Гэта я сказаў, малы… Усёк?
Адуванчык (плаксіва). Ну, за што, старшына? Што я табе зрабіў? Я ж прападу без вас…
Дугін (прытуліў яго да сябе). Эх ты, Адуванчык… Дурань ты, дурань… Да начальства бліжэй будзеш… На вачах! Хутчэй медаль дадуць ці лычкі якія…
Адуванчык. Не хачу я…
Дугін. Калі што якое, крыўдзіць пачнуць — скажы, што ў аддзяленні Дугіна ваяваў… Цэлы год…
Дзерваед сабраў рэчы Адуванчыка, падае.
Адуванчык. Дзед, ну скажы ты… Колькі там тае вайны засталося? Цэлы я буду…
Дзерваед. Едзь, Лёнька… Нічога, едзь…
Дугін. Давай, давай… Машына чакае… (Дастае з кішэні шакалад.) На шакаладу на дарогу…
Адуванчык. Не хачу! Мог бы чарку паставіць за Героя…
Дугін. Бяры, што даюць! Ну і бывай, гвардзеец! (Абдымае.)
Адуванчык. Ну, то бывайце… Калі што якое дзе-небудзь трохі не таго — ліхам не памінайце… Я вас… люблю… (І каб да канца не расплакацца — выбег.)
Дугін. Праводзь яго, дзед…
Дзерваед. Ага… (Пайшоў.)
Дугін. І вось яшчэ… Там, каля калонкі, дзве нашыя жанчыны… Ну, рускія, з лагера… Прывядзі, накармі іх… Адна, здаецца, цяжарная…
Дзерваед. Як?
Дугін (амаль злосна). Ну, як жанчына цяжарная бывае?!
Дзерваед. То ясна.
Дугін. У цябе знойдзецца што паесці?
Дзерваед. Ды знайду… Ёсць трохі. Кансервы там, тушонка… А малы праўду кажа: магарыч з цябе, старшына… Выставіш ужо нам па грамульцы…
Дугін (дастае з сумкі бутэльку). На, п’яніца… Маскоўская! Камдзіў павіншаваў.
Дзерваед. О, то добра… Вечарком зазірні… На трох раздавім… Цяперака нас трое засталося… Сяргей, ты, я…
Дугін. Заўтра папаўненне прышлюць…
Дзерваед. То добра…
Гудзе машына.
Дугін. Ды пачакай ты! Слухай, дзед, нешта мне сумна глядзець на цябе… Аж сэрца заходзіцца…
Дзерваед. Чаго?
Дугін. Мар’я яшчэ ходзіць за табой?
Дзерваед. Ходзіць…
Дугін. Давай я і цябе перавяду куды…
Дзерваед толькі махнуў рукой і выйшаў.
(Адзін.) Ну што ж… Будзем яшчэ раз прымаць роту…
Ідзе ў пралом. Чуваць гук ад’язджаючай машыны.
Голас Адуванчыка. Бывайце, хлопцы! Я вас люблю-ю-ю!!!
Праз нейкі момант у будынак уваходзяць старая Жанчына і Люська. За імі Дзерваед.
Жанчына. А вёска наша, салдацік, чыстая, вясёлая… Антанёва называецца… Чуў, можа?
Дзерваед. Не… Я зараз, сядайце… (Дастае з рэчмяшка хлеб, рэжа яго, адкрывае кансервы, да Люські.) Я табе малака дам… У мяне тут згушчонка недзе была…
Жанчына. Вясёлая вёска… Над Нёманам стаіць… Вясной, у паводку, вада аж да парога падбіраецца… А на тым беразе шыро-о-ока, аж да самай пушчы…
Дзерваед. Ешце… Толькі хапаць не трэба… Гэта я ўсё вам у дарогу аддам… І яшчэ таго-сяго назбіраю… (Да Люські.) Ну, не хапай ты так, я табе сказаў… Ты пажуй, пажуй… У цябе ж ніхто з рук не вырывае…
Жанчына (есць). Смачна… Каўбасой пахне… Мы з маім старым добрыя каўбасы робім… Ці паверыш, аж да самага лета вісяць, адрэжаш, як свежыя… (Есць.)
Дзерваед (да Люські). Ну, усё… Пакладзі пакуль што… Пагаворым… Цябе як завуць?
Люська. Люська…
Дзерваед. Адкуль?
Люська. Крынічанск… Гарадок такі невялікі…
Дзерваед. Чуў, чуў… З лагера цяпер?
Люська. Былі ў лагеры… Паўгода таму баўэр адзін забраў… За свіннямі глядзелі… (Усхліпнула.) Цяжарная я, дзядзька…
Дзерваед. Ну што ж… Дзела такое… Людзей пабіла шмат… Радзіць трэба… Дзела такое…
Люська. І нараджу!
Дзерваед. А то як жа?.. На згушчонкі… Салодкая. Яно трэба…
Жанчына. Прыязджаў бы ты, салдацік, да нас у Антанёва… Дачка ў мяне вырасла… Ты ж адзін?
Дзерваед. Адзін.
Жанчына. Дык і нявестка табе будзе… А вёска ў нас чыстая, вясёлая…