Верасень мярэсціцца ў смузе –
вырай мой – няблізкі, недалёкі...
Бусел, на затомленай назе, --
ідэал жыцця майго высокі.
Лістапад
Састарэлы вецер-пілігрым
папрасіўся ў прымы да асіны...
На паляне шлюбнай у бары –
куст рагоў -- скупы калым ласіны.
Мару не прыручыш да галін...
Тонучы ў нябесным сінявіры,
спакваля лістоў асенніх клін
адплывае ў свой апошні вырай.
Кажан
Ён жыве ў перакуленым свеце...
Яго дзень – гэта наша ноч.
Плаўнікі яго крылаў вецер –
як галіны кладзе на нож.
Яго неба – ніжэй павеці.
Яго сонца – патухлы свет...
Яго вочы – азёры смерці.
Яго сны – амальгама стрэх.
Ён апоўнач нырае ў поўню.
Ён апоўдзень – з-пад кроквы кроў...
Ён -- і д’ябал, адпомсты поўны,
і -- анёл, што сама Любоў.
Морыва
Дрэва бязроднае гоніць рака –
рыба ў лісці зялёным...
Вынырне месяц -- чаўном рыбака –
высвеціць невад кроны.
Дзе вадзянік на падводны зруб
высцеліў плёс бярвеннем,
рук каранямі ў адчаі дуб
ворыва хваль успеніць.
Тут у вірах, што магіл глыбей,
змірыцца з лёсам волат...
І прычакае драпежны глей
золата чорнай зморы.
Золак
З занябёсных глыбіняў,
адкуль не вяртаюцца птушкі,
дзе сасмяглая гліна
сумуе без Богавых рук,
саламяны прамень
на паркалевым снезе падушкі --
свежазжыты ўспамін –
паратунак ад сонных пакут.
Прадчуванне
Адплывалі аблокі за богавы светлыя вочы,
нібы гурма анёлаў -- успененай хваляю крыл...
Ды заплакала маці, раптоўна прачнуўшыся ўночы,
трох слязін дачакаўся не ёй узгадованы сын.
Трох слязін – трох парваных бурштынін атрутных,
трох змяюк са спалоханых раніцай сноў,
трох чаўноў у сталёвых вярыгах раскутых,
трунаў трох з жаўтажвірых вясковых кладоў.
У хваробніцы
Мой сон пераехаў трамвай
каля стадыёна «Дынама»...
І чорнаанёлавы рай
гукнуў нехрышчонаю рамай.
Не ведаю, хто дапамог
адолець парог падваконня,
ці д’ябал у вочы, ці Бог
глядзеў з залатога прадоння.
Прачнуўся – распнуты на стол...
Душу адпускала Геена,
і белы бальнічны Анёл
шпрыцом цалаваў маю вену.
Чарнобыльскі анёл
З авансцэны вясновага рання
між аблокаў туманных куліс
у пражэктарным сонечным ззянні
ён крыху тэатральна ўзнік.
Ён маўчаў і глядзеў мне у вочы,
ён прарочыў нязжыты мой лёс.
Я з магілы глыбокае ночы
пад паглядам яго уваскрос.
І на хвалю ступіў асцярожна,
і за ім да нябёсаў наўпрост
брукаванкай астыглаю Сожа
ціха рушыў, амаль як Хрыстос...
* * *
Пайду ў Лістапад...
Яго царская брама
даўно спакушае, вярбуе душу...
Пайду неаглядна, як вернік да Храма,
дзе лісьце спраўляе па леце імшу.
Пайду ў хараство
харалужнага бору,
дзе сонца сусаліць асін купалы.
Сыду хоць на дзень
ад згрызотаў і зморы,
і дум неадчэпных цяжкой кабалы...
Пайду ў Лістапад
без надзей на вяртанне,
як жораў журлівы у обнізе зор...
Сыду назусім – ерэтык-самазванец...
Спытаюць – куды?
Адкажу – на касцёр.
Пілігрым
А. Бяляцкаму
Калі загалосяць нябёсы
мне ўслед залатымі дажджамі,
калі лёсахрэсніца Восень
заваліць мне вочы лаўжамі,
калі ўвырайлётныя гусі
мне сэрца, як пацер, праніжуць,
раскрэсы маёй Беларусі
я ў рукі вазьму заміж крыжа,