і рушу насустрач Галгофе
зашклёным шляхом перадзім’я,
а кроў у снягах сваёй мовы
пакіну на памяць Радзіме...
Яно
М. Багдановічу
Я помню, што гэта ўжо колісь было.
Каляды. Завейная шчырасць.
Сумёт за балоннем – узнятым крылом
Луг-лебедзя, гнанага ў вырай.
І ты ўслед за ім, як крывіцкі Ясон,
памкнуўся, паверыўшы ў мару.
А слуцкага паса -- цяжкое руно –
царкоўным заззяла арнатам...
І раптам з нябыту ўзнікла Яно
паўночнай парой сяродзім’я.
Валошка, што ўмерзла ў ваконнае шкло –
пагляд твой растайны, Максіме.
Максім, не вяртайся...
Ад хросных пакутаў, ад здзеку і гвалту,
як Нёман спрадвечны змялеў радавод...
Максім, не вяртайся з далёкае Ялты --
цябе не пазнае тутэйшы народ.
Бо й сёння – сляпы ён, з нішчымнай душою,
як колісь, калі ты пра гэта казаў...
Яму непатрэбна ні слава Пагоні,
ні бел-чырван-белы крывіцкі штандар.
Цяпер разумею Чарнобыля кару...
Хоць вый валкалакам, хоць каняй крычы...
Валошку тваю, Беларусь нашу мару,
вось-вось янычарскія скосяць мячы.
* * *
Па дарозе «Масква-Варшава» --
як не стала крывіцкіх месц...
І шляхетнае «Прошу пана»
закацілася аж у Клецк.
Па дарозе «з вараг у грэкі»,
па шляху на спякотны Крыт,
беларускія зніклі рэкі --
бо Даўгава мялей чым Дніпр...
На якім жа шляху-дарозе
мне Радзіму сваю шукаць,
каб я быў там «як суць па Бозе», --
як Скарына любіў казаць.
Згадка
Раптам успомніцца вёска Драганава,
ліпень ахрыплы ад шоргату кос
і туманы, што над Пціччу тарпанамі
нізка ляцяць, не збіваючы рос.
Човен прычалены ў нетрах аеравых
і паплавок між глыбокіх нябёс...
Зорка з ракі у руках краснаперая –
сынава радасць з вясёлкаю слёз.
Эскіз
На кульмане Свяцкага возера
свавольны чарцёжнік Вецер
гадзінай не надта позняю
алоўкам чароту крэсліць.
А потым уласны роспіс
спрабуе здаля разгледзець.
А вернецца – рухам злосным
сатрэ ўсё і зноўку крэсліць.
І так ад відна да ночы.
І так ад цяпла да стыні.
Аж покуль Зіма аднойчы
гатовы эскіз не прыме.
Русалка
Апоўнач аголяцца мелі,
і выйдзе на бераг з расой
іграць на падводнай свірэлі
дзяўчына са срэбнай касой.
Бяроза зялёны свой вэлюм
апусціць над чыстай красой.
Да золку не сціхне свірэля
у срэбным дажджы валасоў.
Прыбліжуся – рыба фарэля
ледзь дыхае ў роснай траве...
Ды ціха гайдаецца вэлюм,
і з віру хтось кліча мяне.
Сялява
У кальчузе са срэбных хваль
амазонкай былое славы
разлілася за сінедаль –
філіялам нябёс – Сялява.
Між аблокаў сівых віроў
раптам вынікне, бы сузор’е,
чарада залатых лінёў
і патухне ў глыбі прадоння.
Па касе, што вядзе на груд,
дзе стагоддзі сябе вартуюць,
дэфілюе заезджы люд,
чайкі з хвалямі спрэс фліртуюць...
На Сяляве схалявіць – грэх.
Што падсечка – то рыба-слова...
Лепш пад дождж, чым пад жончын смех
трапіць вечарам без улова.
* * *
У тэатры восеньскага лесу,
дзе няма ні сцэны, ні куліс,
Вецер рэпетуе з ранку п’есу
з мадэрновай назваю «Стрыптыз».
Асенняе
Колькі ўслед ні крычы, ні галёкай –
Восень схільная скрозь да капрыз –
адашле залатыя аблокі
у працяглы заморскі круіз.
Стог над Сожам, як храм адмысловы,
на начлег больш не возьме Хрыстос,
гэты стог пад канвоем бусловым
адвязуць на апошні укос.