Шукалі тры дні.
Толькі клёпку знайшлі
ад даха жытла Макара.
Ды бачылі: недзе высока плылі
абрысам сялібы хмары...
І нехта прамовіў:
-- Святы быў Макар,
насіў за аспіною крылы...
І вырас на колішнім котлішчы храм—
Храм Ветру нябеснай Сілы.
Балада пра затопленае вядро
-- Ну, глянь ты, куды мяне зноў завяла—
з гадамі дзяцінець Памяць...
Стаю на абрыве крутым Жарала,
лаўлю на «жыўца» з сябрамі.
Тут «з шосцікам дно»--
гэта значыць ніхто
не змераў глыбінь віру.
Ды раптам з абрыву – у прорву вядро
і я ўслед за ім – гірай...
Я плаваць умеў,
яшчэ лепей нырыў,
ды д’яблавым «чорным вокам»
не марна той вір з рыбакоў хтось празваў,
і я ў ім -- «блыха з падскокам»...
Крычалі сябры,
вар’яцела вада,
і я вар’яцеў ад страху.
Ды не за сябе -- шкадаваў вядра,
бо новае -- толькі з «мага»...
Казала ж бабуля:
дайніцу бяры,
з іржой – ды для рыбы пойдзе...
А я не паслухаў. Крычалі сябры:
-- Такога вядра не знойдзеш!
Мяне адкачалі пасля рыбакі.
Кіпела са злосці вока...
А я з таго дня Жарало ракі
абходзіў заўжды бокам.
Калі б – не дзяцінства,
Калі б – не вядро,
Калі б – не сляпое вока..
Калі б... А па-іншаму й быць не магло.
Магло – без «блыхі з падскокам»...
Балада пра незапаленую свечку
Ахвярую Алесю К.
Быў вечар калядны
сатканы з завей...
Чаканне. Сябры. Стрэча.
Ды раптам пачуў я ў сабе:
У царкву схадзі і пастаў свечку...
Якая царква? Я там вечнасць не быў.
Каляды. Святы вечар...
Ды голас з нутры мяне зноў паўтарыў:
Пастаў у царкве свечку...
Я кінуў усё. Я паехаў у храм,
дзе ў Слова сплыла рэчка...
І свечку купіў і падаў жабракам,
хрысціўся і ставіў свечку.
Ды свечку маю нібы хтось патушыў--
ачахла ў душы вера?..
Шаптала бабуля мне: -- Многа грашыў.
Хрысціся – спрабуй шчэ раз.
І я спрабаваў. На Міколы абраз
жагнаўся, як след тройчы...
Ды зноў маёй свечкі агеньчык пагас,--
і я апусціў вочы.
І я азірнуўся назад -- у сябе...
Пустэльня. Афган. Горы.
І крыж мой адзіны – аптычны прыцэл,
і Бог мой – сухі порах...
Я плакаць хацеў. Ды ў воку сляза
застыла густым воскам...
Ды раптам пачуў я Архангелаў спеў
і голас з вышынь боскі:
Я доўга чакаў, але ты не ішоў.
Згарэў не адзін вечар...
Ты мог бы згубіцца – калі б не знайшоў
сягоння сваю свечку...
Не бойся. Пакайся і зноў запалі --
лягчэй на душы стане...
І тут я заплакаў -- як плакаў, калі--
мне сэрца Афган раніў...
А свечка – яе я забыў запаліць,--
спяшаўся спаліць слёзы...
А свечка мая у нябёсах гарыць,
дзе зорак алтар боскі.
Балада пра рыцара Здрады
Не ў патыліцу ветры дзьмуць —
дзьмуць скрозь сэрца...
Не для славы булат куюць —
дзеля смерці.
Кабыліца скрозь ноч ляціць —
зорны ядваб.
Чорны рыцар на ёй сядзіць —
рыцар здрады...
А за ім, перад ім, узбоч --
злая зграя...
І глыбей за магілу ноч --
па-над Краем.
Растапталі, змяшалі ў бруд —
жыта ў полі...
Ды маўчыць спахмурнелы люд —
знаць Юдоля.
Расчыняе слухмяна Храм
перад зграяй.
І ўязджае ў бажніцу Хам—
як у стайню...
Не ў патыліцу ветры дзьмуць—
дзьмуць скрозь сэрца...
Калі недзе булат куюць—
ён для смерці.
Сцеражыся, шалёны пёс,--
гніся нізка.
Срэбны вершнік ляціць наўпрост --
блізка-блізка...
Балада пра кожнага першага
У кожным аконцы— стронцый...