– Tak, masz rację – powiedziała Meredith. Nie cierpiała rozczarowywać ojca czy irytować go. Czuła się wtedy tak, jakby to ona i tylko ona była odpowiedzialna za to, czy przez cały dzień będzie miał dobry czy zły nastrój.
– Nic się nie stało – przyznał, widząc, że Meredith została przykładnie skarcona. – Pani Ellis poprawi ci włosy, zanim wyjdziesz. Przyniosłem ci coś, moja droga. To naszyjnik – dodał, wyjmując z kieszeni płaskie ciemnozielone, aksamitne pudełeczko. – Możesz go założyć dzisiaj, będzie pasował do twojej sukienki. – Kiedy manipulował przy zamku pudełeczka, wyobrażała sobie złoty medalion lub… – - To są perły twojej babci Bancroft – oznajmił. Z trudem ukryła konsternację, kiedy wyjął długi sznur grubych pereł. – Odwróć się, to ci je zapnę.
Dwadzieścia minut później Meredith stała przed lustrem, próbując na próżno przekonać samą siebie, że wygląda ładnie. Włosy miała rozczesane, proste, tak jak je zawsze nosiła. Ostatnią kroplą goryczy były jednak perły. Jej babka nosiła je niemal każdego dnia swojego życia; nawet umarła w nich. Teraz ciążyły na nie istniejącym biuście Meredith niczym ołów.
– Przepraszam, panienko. – Odwróciła się gwałtownie na dźwięk głosu kamerdynera dobiegającego zza drzwi. – Na dole jest panna Pontini, która twierdzi, że jest koleżanką szkolną panienki.
Meredith usiadła ciężko na łóżku, myśląc szaleńczo o jakimś sposobie wyplątania się z tej pułapki. Nie istniał jednak taki sposób i wiedziała o tym.
– Możesz ją poprosić tutaj?
W chwilę później weszła Lisa. Rozejrzała się po pokoju, jakby się znalazła na innej planecie.
– Próbowałam zadzwonić, ale wasz telefon był zajęty przez godzinę, więc zdecydowałam, że zaryzykuję i wpadnę. – Przerwała, obróciła się i oglądała wszystko. – Tak czy inaczej, kto jest właścicielem tej kupy gruzu?
W każdym innym momencie Meredith zachichotałaby na to świętokradcze określenie tego domu. Teraz jednak mogła tylko wyksztusić słabym głosem:
– Mój ojciec.
Twarz Lisy spochmurniała.
– Tego sama się domyśliłam, kiedy człowiek, który otworzył drzwi nazwał cię „panienką Meredith” tonem, którym ojciec Vickers mówi: „Przenajświętsza Maria Panna”. – Lisa obrócili! się na pięcie i ruszyła do drzwi.
– Liso, zaczekaj! – prosiła Meredith.
– Dowcip ci się udał. Miałam rzeczywiście niezły dzień. – Lisa z sarkazmem odwróciła się do Meredith. – Najpierw Mario zabiera mnie na przejażdżkę i próbuje mnie rozebrać, a gdy docieram do domu mojej „przyjaciółki”, dowiaduję się, że ona robi ze mnie balona.
– To nieprawda – krzyknęła Meredith. – Pozwoliłam ci myśleć, że nasz szofer Fenwick jest moim ojcem, bo bałam się, że prawda zepsuje wszystko między nami.
– No tak, oczywiście – odpowiedziała Lisa z pogardliwym powątpiewaniem. – Mała bogata ty chciałaś za wszelką cenę zaprzyjaźnić się z małą, biedną mną. Założę się, że śmiałaś się ze swoimi bogatymi przyjaciółmi z mojej mamy, zapraszającej cię do nas na spaghetti i…
– Przestań – przerwała jej Meredith. – Nic nie rozumiesz! Lubię twoich rodziców i chcę się z tobą przyjaźnić. Ty masz rodzeństwo, ciotki, wujków i wszystko to, co ja zawsze chciałam mieć. Czy myślisz, że jeśli mieszkam w tym głupim domu, to wszystko od razu jest cudowne? Zobacz, jak to wpłynęło na ciebie. Jedno spojrzenie i nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego. Od kiedy pamiętam, dokładnie tak było w szkole. A na marginesie: uwielbiam spaghetti. Uwielbiam domy takie jak twój, gdzie ludzie śmieją się i krzyczą.
Przerwała, kiedy na twarzy Lisy pojawił się zamiast gniewu sarkastyczny uśmiech.
– Czyli że lubisz hałas, tak? Meredith uśmiechnęła się blado:
– Chyba tak.
– A co z twoimi bogatymi przyjaciółmi?
– Tak naprawdę to ich nie mam. To znaczy, znam ludzi w swoim wieku. Widuję ich od czasu do czasu, ale oni chodzą razem do szkoły, są przyjaciółmi od lat. Ja jestem dla nich osobliwością, nie należę do nich.
– Dlaczego ojciec posłał cię do St. Stephen?
– On uważa, że to kuźnia charakterów. Moja babka i jej siostra skończyły St. Stephen.
– Twój ojciec wygląda na dziwaka.
– Chyba tak, ale intencje ma dobre.
Lisa wzruszyła ramionami. Jej głos zabrzmiał bezceremonialnie:
– W takim razie jest taki jak większość ojców. – Było to już drobne ustępstwo i delikatna sugestia wspólnoty interesów. W pokoju zapadła cisza. Między nimi stało łoże z baldachimem w stylu Ludwika XIV i gigantyczna przepaść klasowa. Dwie wyjątkowo bystre nastolatki zdawały sobie sprawę z dzielących je różnic i spoglądały na siebie z mieszaniną wygasającej nadziei i ostrożności. – Myślę, że lepiej będzie, jak już sobie pójdę – powiedziała Lisa.
Meredith wpatrywała się w nylonową torbę, którą Lisa przyniosła, najwyraźniej myśląc o przenocowaniu u niej. Uniosła rękę w niemym, proszącym geście, ale opuściła ją, widząc, że to bezcelowe. Zamiast tego powiedziała:
– Ja też będę musiała niedługo wychodzić.
– Baw się… dobrze.
– Fenwick może cię podrzucić do domu, jak mnie odwiezie do hotelu.
– Mogę pojechać autobusem… – zaczęła mówić, ale przerwała z przerażeniem, bo dopiero teraz zobaczyła sukienkę Meredith. – Kto ci dobiera ubrania? Naprawdę będziesz to miała dzisiaj na sobie?
– Tak. Nie podoba ci się, prawda?
– Naprawdę chcesz wiedzieć?
– Może raczej nie.
– A jak ty byś określiła taką sukienkę? Meredith z zakłopotaniem wzruszyła ramionami.
– Co byś powiedziała na „beznadziejna”, „koszmarna”. Lisa uniosła brwi i przygryzła usta, żeby nie wybuchnąć śmiechem.
– Dlaczego ją kupiłaś, skoro wiedziałaś, że jest taka okropna?
– Podobała się mojemu ojcu.
– Gust twojego ojca jest do kitu.
– Nie powinnaś używać takich słów – zaprotestowała Meredith cicho, wiedząc, że Lisa ma rację co do sukienki. – Wydajesz się nieustępliwa i twarda, mówiąc tak, a wcale taka nie jesteś. Nie znam się na modzie i fryzurach, ale na pewno wiem, jak się poprawnie wyrażać.
Lisa spojrzała na nią z niedowierzaniem i nagle coś się stało. Poczuły naraz delikatną więź dwóch zupełnie różnych osobowości, które zdały sobie sprawę z tego, że każda z nich ma coś wyjątkowego do zaoferowania drugiej. Powoli uśmiech rozjaśnił orzechowe oczy Lisy. Przekrzywiła głowę, koncentrując się na sukience Meredith.
– Obciągnij trochę ramiona w dół, może to pomoże – poinstruowała ją nagle.
Meredith uśmiechnęła się w odpowiedzi i karnie wykonała polecenie.
– Włosy masz do ki… okropne – poprawiła się szybko. Rozejrzała się po pokoju. Jej wzrok rozjaśnił się na widok bukiecika jedwabnych kwiatów na toaletce. – Może pomogą kwiaty wpięte we włosy albo przypięte do paska.
Z typowym dla Bancroftów instynktem Meredith wyczuła, że zwycięstwo było tuż – tuż i że czas wykorzystać swoje atuty.
– Zostaniesz na noc? Wrócę przed północą i nikt nie będzie sprawdzał, o której się położymy.
Lisa po chwili zastanowienia uśmiechnęła się.
– Zostanę. – Wracając do wyglądu Meredith, powiedziała: – Dlaczego wybrałaś pantofle z takimi szerokimi niskimi obcasami?
– Nie jestem w nich taka wysoka.
– Być wysoką to teraz zaleta, głuptasie. Musisz zakładać te perły?
– Mój ojciec chce, żebym je włożyła.
– Mogłabyś je zdjąć w samochodzie, prawda?
– Ojciec czułby się urażony, gdyby się o tym dowiedział.
– Możesz być pewna, że ja mu o tym nie powiem. Pożyczę ci swoją kredkę do ust – dodała, szperając w torebce. – Co z twoimi okularami? Czy koniecznie musisz je nosić?