- Алеся! - пакл╕кала я.
Яна не азвалася. Напэ╝на, ужо ╝ школе. Сама ц╕хенька сабралася ды пайшла. Маладзец дзя╝чынка. Чаго не скажаш пра мяне. Зараз звольняць за спазненне. А кал╕ не звольняць, дык дэпрэм╕руюць. О, праклён! Я ╝скочыла, як абвараная, ╕ к╕нулася ╝ ванную. Спехам паплёска╝шы сабе ╝ твар халоднай вадой з-пад крана, я глынула астылай кавы, сунула ╝ сумачку ключы з тэлефонам ╕ пабегла - хутчэй, хутчэй на работу!..
Па дарозе мяне абагнал╕ тры м╕л╕цэйск╕я машыны з уключаным╕ прабл╕сковым╕ маячкам╕. Следам праехала карэта "хуткай дапамог╕". Увесь гэты картэж павярну╝ на рагу вул╕цы ╕ ск╕рава╝ся да прыватнага сектара. Туды, дзе жы╝ Сашка Ялев╕ч. Потым у мяне зап╕шчэ╝ маб╕льн╕к, прыйшла смс-ка ад Верк╕, маёй каляжанк╕: "В╕к, сёння спазнюся, я на Груш. Тут такое!!!" 'Груш.' - гэта, в╕давочна, Груша╝ская. Вулачка, на якой знаходз╕╝ся Сашк╕ Ялев╕ча дом. Наступным паведамленнем Верка даслала дзве фотк╕ з месца здарэння. "Ды каб ты спрогся", адно вылаялася я, утароп╕╝шыся на экран маб╕льн╕ка. ╤, паскорваючы крок, рушыла ╝ тым жа к╕рунку, ╝ як╕м паехал╕ м╕л╕цэйск╕я машыны. Гары яно ╝сё гарам, спазняцца, дык глабальна...
На Груша╝скай чын╕лася форменнае сто╝патварэнне. Вузенькая вулачка была пад завязку запо╝нена людзьм╕ - здавалася, тут сабралася ледзь не палова гарадка. Пасярод вул╕цы стая╝ рэан╕маб╕ль ╕ с╕н╕я '╝аз╕к╕'. Прац╕сну╝шыся наперад, я ╝гледзела на зямл╕ нас╕лк╕, на як╕х ляжала цела, прыкрытае скрыва╝ленай прасц╕ной. Гэтыя нас╕лк╕ я ╝жо бачыла на фатаграф╕ях, што надоечы даслала мне Верка. Адшука╝шы яе ╝ нато╝пе, я даведалася аб падрабязнасцях здарэння. Забойства, казала Верка з нейк╕м захапленнем. Аркаша, ц╕х╕ п'ян╕ца, як╕ жы╝ праз тры двары ад Сашк╕ Ялев╕ча, бы╝ знойдзены сёння ран╕цой на парозе ╝ласнай хаты. Цела ахвяры знаходз╕л╕ся ╝ так╕м стане, што растлумачыць гэта банальнай бытавой панажо╝шчынай было немагчыма. Тут в╕давочна арудава╝ маньяк. Або нейкая звяруга. Ц╕ то во╝к, ц╕ то нешта горшае. Мутант... Чупакабра!
Цела заб╕тага знайшо╝ яго сябрук Я╝геныч, яшчэ адз╕н вясёлы забулдыга, як╕ вырашы╝ зав╕таць да Аркашы па ран╕шн╕х справах. Убачанае яго так ураз╕ла, што небарака до╝га ван╕тава╝, трымаючыся за плот. Паводле яго сло╝, гэта было "нешта ня╝я╝нае'. З канкрэтных факта╝ Я╝геныч згадва╝, у прыватнасц╕, 'зняты скальп', 'вантробы вонк╕' ╕ 'дз╕рку ╝ горле'. Гучала давол╕ ╕нтрыгавальна, ╕ некаторыя з ц╕ка╝ных ╕мкнул╕ся не╝прыкмет прасачыцца да нас╕лак ╕ заз╕рнуць пад прасц╕ну (а заадно засняць мерцвяка на смартфон), але ╕х адганяла м╕л╕цыя. Сашка таксама бы╝ тут. З ╕м разма╝лял╕ два чалавек╕ ╝ шэрых цыв╕льных п╕нжаках - пэ╝на, следчыя. Сашка, у сва╕х нязменных трэн╕ках ╕ майцы, стая╝ змрочны, як хмара, трымаючы рук╕ ╝ к╕шэнях ╕ гледзячы сабе пад ног╕. У адказ на ╝се пытанн╕ ён, як заведзены, па╝тара╝: "Не ╝ курсах я, не ╝ курсах. Не чу╝ я н╕чога. Спа╝ я'. Ужо сыходзячы, я ц╕шком заз╕рнула да Сашк╕ ╝ двор. Белы легкав╕к зн╕к. Значыцца, Сяргей ачома╝ся ╕ паеха╝. Прынамс╕ з ╕м усё ╝ парадку. Гэтая думка мяне крыху супако╕ла, але ненадо╝га.
На працо╝ным месцы я з'яв╕лася на дзве гадз╕ны пазней, чым належала, але майго спазнення н╕хто не за╝важы╝. У той дзень мног╕я маха╝чане паспазнял╕ся на працу, ╕ работа н╕ ╝ каго не кле╕лася, усе тольк╕ ╕ гутарыл╕, што аб здарэнн╕ на Груша╝скай. Усе был╕ напалоханыя не на жарт, але да пачуцця жаху прымешвалася яшчэ ╕ нейкае дз╕╝нае, ледзь не радаснае ╝зрушэнне. То ж бо. Нарэшце ╝ нашай глухмен╕ адбылося штосьц╕ па-сапра╝днаму сенсацыйнае. Пра гэта напэ╝на нап╕шуць у газетах. Магчыма, нават зн╕муць сюжэт на тэлебачанн╕. Верка ╝жо на по╝ным сур'ёзе разважала, што б ёй надзець ╕ якую прычоску зраб╕ць, кал╕ прыедуць тэлев╕з╕йшчык╕. Яна нават не сумнявалася, што ╝ яе асаб╕ста возьмуць ╕нтэрв'ю. Тым больш што верс╕я ╝ яе была гатовая: 'Чупакабра, адназначна!' ╤ван Фёдарав╕ч, наш старэньк╕ бухгалтар, бы╝ ╕ншага меркавання. 'Гэта была выбухная хваля! - каза╝ ён. - У мяне зяць у МНС працуе, ён пацвердз╕ць. Аркаша, в╕даць, у лесе нямецк╕ снарад знайшо╝, вырашы╝ разабраць на каляровыя металы, вось ╕ вын╕к. Альбо балон ╕рвану╝.' Выбуха╝, аднак, н╕хто не чу╝, ╕ Аркашава хата была непашкоджаная, так што гэта верс╕я выглядала сумне╝най. Так ц╕ ╕накш, усё сыходз╕л╕ся на думцы, што звычайны чалавек учын╕ць такое не мог. Гэта была альбо нейкая жывёла, альбо разбуральная стых╕я, альбо...монстар.
У абедзенны перапынак Верка злётала ╝ гастраном ╕ вярну╝шыся, прынесла з сабой цэлую кучу нав╕н - у дадатак да тых, ад як╕х ужо гудзе╝ увесь гарадок. У крэйдавым кар'еры ╝ дзесяц╕ к╕ламетрах ад Махов╕шча сёння ран╕цай знайшл╕ згарэлы легкав╕к. Салон ╕ багажн╕к был╕ пустыя, значыць, гэта не аварыя, машыну адмыслова адагнал╕ ╝ кар'ер ╕ спал╕л╕. Магчыма, нейкая бандыцкая разборка, сляды замятал╕. А ╝ В╕цьк╕ Л╕пкев╕ча, што на Дзяржынскага жыве, сёння бы╝ в╕дзеж, самы натуральны. Ён гэтай ноччу еха╝ з Беластока ╕ бачы╝ на трасе Сашку Ялев╕ча - к╕ламетрах у дзесяц╕ ад гарадка, там, дзе крэйдавы кар'ер. Сашка стая╝ на абочыне ╝ адных трэн╕ках ╕ майцы, п'яны ╝ дровы. Ва ╝сяк╕м разе, В╕цьку здалося, што ён п'яны, таму спыняць машыну В╕цька не ста╝. Сашку наогул лепей л╕шн╕ раз не чапаць, а кал╕ ён нападп╕тку, дык ╕ пагато╝. Не╝забаве В╕цька ╝жо бы╝ у горадзе, еха╝ да сябе на Дзяржынскага праз прыватны сектар. Не, н╕кога падобнага на забойцу або монстра ён там не за╝важы╝. Затое, праязджаючы м╕ма ╝частка Сашк╕ Ялев╕ча, В╕цька ╝бачы╝, што гаспадар ужо дома. У перадпако╕ гарэла святло, дзверы был╕ адчынены, Сашка стая╝ на парозе - ва ╝сё тых жа трэн╕ках ды майцы, тольк╕ ╝жо са сц╕ркай на галаве - ╕ абедзвюма рукам╕ чапля╝ся за дзвярны праём, каб не павал╕цца. Ён сапра╝ды бы╝ п'яны, тут В╕цька не памыл╕╝ся. Пакольк╕ так хутка перамясц╕цца з абочыны трасы на парог ╝ласнага дома Сашка ф╕з╕чна не мог, кал╕ тольк╕ гаворка не ╕шла пра тэлепартацыю, то В╕цька вырашы╝, што з ╕м ад ператамлення здары╝ся в╕дзеж. Ц╕, кал╕ па-навуковаму, галюцынацыя. А яшчэ да нас у гарадок прыехал╕ гэтыя, з сядз╕бы 'Крыштальны ра╝чук'. Сваячк╕ Сашкавы. Сястра ╕ пляменн╕ца. ╤х чорны джып як раз м╕ма гастранома праязджа╝, кал╕ Верка адтуль з пакупкам╕ выходз╕ла.
Магчыма, ╝ Верк╕ мел╕ся яшчэ нейк╕я факты, як╕я яна зб╕ралася паведам╕ць, але даслухаць яе аповед да канца я не паспела, бо мне патэлефанавала Кла╝дз╕я ╤гара╝на, Алес╕на наста╝н╕ца. Яна ц╕кав╕лася, ц╕ ╝сё ╝ нас у парадку - у гарадку дзеяцца жудасныя рэчы, а мая дзя╝чынка сёння не з'я╝лялася ╝ школе.
- Як не з'я╝лялася? - у мяне ╝нутры ╝сё абарвалася.
Сёння я не выпра╝ляла дачку ╝ школу. Праспала. Яна сама сабралася ╕ пайшла. На ╝роках не з'яв╕лася... У мяне трэсл╕ся рук╕, кал╕ я наб╕рала на маб╕льн╕ку Алес╕н нумар. На званок яна не адказала. Вычака╝шы хв╕л╕н дзесяць - гэтыя хв╕л╕ны здал╕ся мне бясконцасцю - я набрала зно╝. Не адказвае... Што было потым, я памятаю цьмяна. Я выбегла з паштамта, ледзь не выб╕╝шы дзверы. Потым я ╝ пан╕цы нас╕лася па вул╕цах, к╕далася да м╕нако╝, прыстаючы да ╕х з адным ╕ тым жа пытаннем - вы не бачыл╕ дзя╝чынку, дзевяць гадо╝, светлыя валасы, чырвоная куртка? Не, н╕хто не бачы╝. Людз╕ глядзел╕ на мяне спалохана, напэ╝на, я выглядала, як вар'ятка. Мяркую, са мной сапра╝ды адбылося кароткачасовае памутненне розуму. Н╕чога дз╕╝нага. У мяне перад вачыма стаяла тое скрыва╝ленае цела на нас╕лках, ╕ я проста шалела ад думк╕, што здарылася найгоршае, ╕ Алеся ╝жо не жыве...