‘Arme Nessus. Weet je zeker dat je niets nieuws te weten bent gekomen?’
‘Weet ik al niet zoveel dat het iedereen die goed bij z’n verstand is de stuipen op het lijf zou jagen?’ Een beetje beverig stond de poppenspeler op. Waarom ben ik Teela Brown tegen het lijf gelopen? Ik had gedacht dat ze zou zijn vertrokken.’
‘Ik heb haar gevraagd om hier te blijven tot we je vierde man hebben gevonden.’
Waarom?’
Daar had Louis ook al eens over nagedacht.
Het had maar weinig te maken met Paula Cherenkov. Louis was te veel veranderd sinds die affaire en hij was er niet de man naar om een vrouw te dwingen zich te conformeren aan het beeld dat hij van een andere vrouw had.
Slaapplaten waren bedoeld voor twee personen, niet een. Maar er waren op het feest ook andere meisjes geweest … niet zo mooi als Teela. Was het mogelijk dat de wijze oude Louis Wu nog steeds kon worden betoverd door schoonheid alleen?
Maar uit die vlakke zilveren ogen keek iets meer naar buiten dan schoonheid alleen. Iets heel complex.
‘Om te kunnen copuleren,’ zei Louis Wu. Hij had zich bedacht dat hij zat te praten met een buitenaards wezen dat niets zou begrijpen van dit soort complexe zaken. Hij zag dat de poppenspeler nog steeds stond te huiveren en voegde eraan toe: ‘Laten we maar naar mijn kantoor gaan. Het ligt onder die heuvel daar. Geen meteoren.’
Na het vertrek van de poppenspeler ging Louis op zoek naar Teela. Hij vond haar in de bibliotheek, voor een leesscherm, waar ze de plaatjes voorbij liet schuiven met een snelheid die zelfs voor een snellezer nog hoog was.
‘Hoi,’ zei ze, zette een plaatje vast en draaide zich om. ‘Hoe gaat het met onze tweehoofdige vriend?’
Doodsbang. En ik ben bekaf van het psychiater spelen voor een Piersons poppenspeler.’
Teela keek wat vrolijker. ‘Vertel eens wat meer over het seksleven van een poppenspeler.’
‘Het enige dat ik weet is dat hij zich niet mag voortplanten. Hij piekert erover. Ik denk dat je er wel van uit kunt gaan dat hij zich zou mogen voortplanten als er geen wet tegen was. Verder heeft hij er met geen woord over gerept. Sorry.’
‘Waar hebben jullie dan over gepraat?’
Louis maakte een gebaar met zijn hand. ‘Driehonderd jaar vol trauma’s. Zo lang bevindt Nessus zich al in de menselijke ruimte. Hij herinnert zich de planeet van de poppenspelers nauwelijks nog. Ik kreeg de indruk dat hij al driehonderd jaar bang is.’ Louis liet zich in een massagestoel vallen. De inspanning van het steeds maar weer moeten meevoelen, meedenken met de poppenspeler had hem geestelijk uitgeput, zijn verbeeldingskracht opgebruikt. ‘En jij? Wat lees je daar?’
‘De ontploffing van het Hart.’ Teela gebaarde naar het leesscherm. Er waren sterren op te zien, sterren in groepen en zwermen en met hele massa’s tegelijk. Zoveel sterren dat je geen stukje zwart meer zag. Het kon misschien een zeer dicht met sterren bezaaide sterrengroep zijn, maar dat was het niet: telescopen konden niet zo ver komen en gewone ruimteschepen ook niet.
Het was de kern van het melkwegstelsel, vijfduizend lichtjaren in diameter, een opeengebalde massa sterren in de as van de draaikolk van de melkweg. Eén man was ooit zo ver gekomen, tweehonderd jaar geleden, in een experimenteel schip dat de poppenspelers hadden gebouwd. Op het plaatje waren rode en blauwe en groene sterren te zien, allemaal over elkaar heen, de rode sterren het grootst en het helderst. Midden in het beeld bevond zich een brok vlammend wit, in de vorm van een opgezwollen komma. Er binnenin bevonden zich lijnen en stukken schaduw, maar de schaduw binnen het wit was feller dan wat voor ster ook erbuiten. ‘Daarom heb je het schip van de poppenspelers nodig,’ zei Teela. ‘Precies.’
‘Hoe is dat gebeurd?’
‘De sterren bevinden zich te dicht bij elkaar,’ zei Louis. ‘Gemiddeld een half lichtjaar van elkaar vandaan in het hart van elk melkwegstelsel. Helemaal middenin zitten ze nog dichter op elkaar. In het hart zijn ze zo dicht bij elkaar dat ze elkaar kunnen verhitten. En als ze heter zijn, dan branden ze ook sneller op. Ze worden sneller oud.
Alle sterren in de kern moeten tienduizend jaar geleden net dat beetje meer kans hebben gehad om nova te worden.
Toen gebeurde dat, met één ster. Die werd nova, en het resultaat was een hoop hitte en een explosie van gammastralen. De paar sterren eromheen werden weer wat heter, en ik heb begrepen dat gammastralen ook zorgen voor een toename van de stellaire activiteit, dus twee sterren in de buurt werden ook nova’s. En de gecombineerde hitte van die drie bracht weer een stel andere tot ontploffing. Het was een kettingreactie die algauw daarna niet meer te stoppen was. Dat witte stuk daar is niets dan supernova’s. De wiskundige toelichting staat een eindje verder op de band, als je je daarvoor interesseert.’
‘Nee, dank je,’ zei ze; een antwoord dat hij wel had verwacht. ‘Het is nu allemaal wel voorbij, hè?’
‘Jazeker. Dat is oud licht waar je nu naar kijkt, al heeft het dit deel van de melkweg nog niet bereikt. De kettingreactie moet al tienduizend jaar geleden zijn afgelopen.’
‘Waar doet iedereen dan zo opgewonden over?’
‘Straling. Snelle deeltjes, allerlei soorten.’ De massagestoel maakte hem al wat minder gespannen; hij liet zich wat dieper in de vormeloze massa zakken om de blokgolfpatronen nog meer gelegenheid te geven zijn spieren te kneden. ‘Bekijk het eens op deze manier. De verkende ruimte is een kleine bol sterren, drieëndertigduizend lichtjaren van de kern van dit melkwegstelsel vandaan. De nova’s zijn meer dan tienduizend jaar geleden begonnen te exploderen. Dat wil zeggen dat het golffront van die gecombineerde explosie over ongeveer twintigduizend jaar hier is. Begrepen?’
‘Ja, natuurlijk.’
‘En meteen na het golffront komt de subnucleaire straling van een miljoen nova’s.’
‘… O.’
‘Over twintigduizend jaar moeten we elke wereld evacueren waar je ooit van hebt gehoord, en waarschijnlijk nog wel een heel stel meer ook.’
‘Twintigduizend jaar is een hele tijd. Als we er nu mee begonnen dan konden we het klaarspelen met de schepen die we nu hebben.
Zonder problemen.’
‘Je denkt niet na. Met een snelheid van één lichtjaar per drie dagen kost het een schip ongeveer zeshonderd jaar om bij de Wolk van Magelhaen te komen.’
‘Ze zouden kunnen stoppen om meer voedsel en lucht aan te maken — eens per jaar of zo.’
Louis schoot in de lach. ‘Probeer maar eens iemand zo ver te krijgen dat hij dat doet. Weet je wat ik denk? Als het licht van de explosie van het Hart door de stofwolken tussen hier en de kern van de melkweg begint te schijnen, dan, en niet eerder, wordt iedereen in het door de mens verkende deel van de ruimte opeens doodsbang. Dan hebben ze een eeuw over om te verdwijnen. De poppenspelers hebben het goed aangepakt. Ze stuurden een mannetje naar de Kern, als publiciteitsstunt, omdat ze geld wilden hebben voor research. Hij stuurde foto’s terug van het soort van die plaat daar. Nog voor hij landde, waren de poppenspelers al verdwenen: er was er niet één meer over. Zo gaan wij het niet aanpakken. We wachten, en we wachten, en als we uiteindelijk besluiten de zaak aan te pakken moeten we biljoenen intelligente wezens naar een ander melkwegstelsel brengen. We hebben de grootste, de snelste schepen nodig die we kunnen bouwen, en we hebben er zoveel mogelijk nodig. We hebben de aandrijving van de poppenspelers nu nodig, zodat we ’m nu kunnen gaan verbeteren. De —’
‘Oké. Ik ga mee.’
Louis, midden in zijn belerende verhaal onderbroken, zei: ‘Huh?’
‘Ik ga met jullie mee,’ zei Teela Brown.
‘Je bent mesjokke.’
‘Nou zeg, jij gaat toch ook?’
Louis klemde zijn kaken op elkaar om de uitbarsting binnen te houden. Toen hij ze weer opendeed, was zijn antwoord kalmer dan de situatie rechtvaardigde. ‘Ja, ik ga mee. Maar ik heb daar zo mijn redenen voor. Redenen die jij niet hebt. En verder ben ik beter in het in leven blijven dan jij omdat ik er meer ervaring in heb.’