Mmmm. Teela wakker maken? Het zou fijn zijn om nu met haar te praten. Hee, dat was een fraai idee. De eerstvolgende keer dat ik zo iets bij de hand heb, neem ik gewoon een vrouw mee, in stasis. Zo krijg je het beste van twee werelden. Maar hij voelde zich als iets dat uit een overstroomde begraafplaats komt drijven en hij zag er ook naar uit. Maar ach.
Hij had haar niet aan boord van de Grote Gok moeten laten gaan.
Niet waar het hemzelf betrof! Hij was overgelukkig dat ze bij hem was gebleven, die twee dagen. Het was net het verhaal van Louis Wu en Paula Cherenkov geweest, alleen herschreven, nu met een happy end. Misschien wel beter.
Maar er was iets oppervlakkigs aan Teela. Het was niet alleen haar leeftijd. Louis z’n vrienden kwamen uit allerlei leeftijdsgroepen en een stel van de jongsten waren werkelijk heel diepzinnig. Het was wel zeker dat zij het meeste leden. Alsof pijn lijden deel uitmaakte van het leerproces. Wat waarschijnlijk het geval was. Nee, Teela had een gebrek aan empathie, had, minder dan anderen, het vermogen om de pijn van een ander te voelen … Maar ze kon wel het genot van een ander voelen en op genot reageren en genot scheppen. Ze was een verrukkelijke minnares: zo mooi dat het bijna pijn deed, bijna nieuw in het spel, sensueel als een kat, en zo zonder remmingen dat het hens telkens weer verraste.
Maar niets hiervan was genoeg om haar het brevet ‘kundig ontdekkingsreizigster’ te geven.
Teela’s leven was gelukkig geweest, en saai. Twee keer was ze verliefd geworden en twee keer was zij de eerste geweest die genoeg had gekregen van de verhouding. Ze was nog nooit in een situatie geweest waarin ze onder zware druk had gestaan, ze was nog nooit hard geraakt. Als dat gebeurde, als Teela voor haar eerste echte noodsituatie zou komen te staan, dan zou ze waarschijnlijk in paniek raken.
‘Maar ik heb haar uitgekozen als partner,’ zei Louis tegen zichzelf. Die vervloekte Nessus!’ Als Teela ooit in een stresssituatie had verkeerd dan had Nessus haar waarschijnlijk afgewezen omdat ze een keer geen geluk zou hebben gehad!
Het was fout geweest om haar mee te nemen. Ze betekende extra risico’s. Hij zou een te groot deel van zijn tijd besteden aan haar bescherming, terwijl hij die tijd eigenlijk nodig zou hebben om zichzelf te beschermen.
Wat voor soort stresssituaties zouden ze kunnen tegenkomen? De poppenbazen waren goede zakenlui. Ze betaalden nooit te veel. En de Grote Gok was een ongehoord grote beloning. Louis kreeg het huiveringwekkende vermoeden dat ze hem zouden verdienen ook.
‘Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad en problemen,’ zei Louis tegen zichzelf. En hij liep terug naar zijn vliegbank en bleef een uur onder de slaaphelm liggen. Toen hij wakker werd, draaide hij het schip weer goed en liet zich terugvallen, de Blinde Vlek in.
Vijfeneenhalf uur van Sol vandaan kwam hij de hyperruimte weer uit.
De coördinaten van de poppenbaas wezen een klein rechthoekig stukje van de hemel aan, gezien vanaf Sol, plus een radicale afstandsindicatie over hoe ver van Sol dat vierkantje zich bevond. Daar was hij nu, maar de coördinaten omsloten een stuk ruimte in de vorm van een kubus, en elke ribbe was een half lichtjaar lang. Ergens binnen die kubus, daar mocht hij tenminste wel van uitgaan, bevond zich een vloot schepen. Eveneens binnen die kubus, tenzij de instrumenten hem een loer hadden gedraaid, bevonden zich Louis Wu en de Grote Gok.
Ergens ver achter hem was een belletje sterren met een diameter van zeventig lichtjaren. De verkende ruimte was klein en ver weg.
Het had geen zin om naar de vloot op zoek te gaan. Louis wist niet eens waar hij naar uit moest kijken. Hij ging naar boven om Nessus wakker te maken.
Nessus had zich met zijn tanden verankerd aan een oefenbeugel en tuurde over Louis’ schouder. ‘Ik heb een aantal sterren nodig voor een plaatsbepaling. Die groenwitte reus centreren en dan op het scoopscherm …’
Het was vol in de stuurcabine. Louis zat over het instrumenten-paneel gebogen en beschermde knoppen tegen de zorgeloze hoeven van de poppenspeler.
‘Spectro-analyse … ja. Nu die blauw-met-gele dubbelster op twee uur…’
‘Ik heb mijn referentiepunten. Draaien naar 348, 72.’
‘Naar wat ben ik eigenlijk op zoek, Nessus? Een groep fusie-vlammen. Nee, jullie gebruiken natuurlijk een stuwaandrijving.’
‘Je moet de scoop gebruiken. Als je het ziet, herken je het wel als je doel.’
Op het scoopscherm was een zwerm anonieme sterren te zien. Louis draaide de vergroting omhoog tot … ‘Vijf stippen in een regelmatige vijfhoek. Ja?’
‘Dat is onze bestemming.’
‘Goed. Laat me even de afstand nagaan. — Drigg! Dat klopt niet, Nessus. Ze zijn te ver weg.’
Geen commentaar.
‘Nou, het kunnen in ieder geval geen schepen zijn, zelfs als de afstandmeter niet werkt. De vloot van de poppenspelers moet zich voortbewegen met een snelheid die net iets minder is dan die van het licht. We zouden de beweging zien.’
Vijf doffe sterren in een regelmatige vijfhoek. Ze waren een vijfde lichtjaar ver en met het blote oog volkomen onzichtbaar. Met deze vergroting zouden het planeten moeten zijn, kleiner kon niet. In het scoopscherm was er één iets minder blauw, iets doffer dan de andere vier.
Een Kemplerer rozet. Wat eigenaardig.
‘Idioot,’ mompelde Louis. ‘Uniek. Niemand heeft ooit een Kemplerer rozet gevonden …’ De rest van wat hij wilde zeggen liet hij onuitgesproken.
Wat zou hier tussen de sterren die voorwerpen daar kunnen verlichten.
‘O nee, dat lukt je niet,’ zei Louis Wu. ‘Het lukt je nooit om mij dat te laten geloven. Voor wat voor een idioot houd je me eigenlijk?’
‘Wat wil je niet geloven?’
‘Je weet drigg goed wat ik niet wil geloven!’
‘Wat je maar wilt. Dat is ons doel, Louis. Als je ons binnen het juiste bereik brengt, wordt er een schip naar ons toe gestuurd dat zich aan onze snelheid aan zal passen.’
Het rendezvous-schip was een nr. 3 romp, een cilinder met afgeronde uiteinden en een afgeplatte buik, geverfd in een afschuwelijke kleur roze en zonder ramen.
De machines moesten reactieloos zijn; Louis zag geen openingen. Het waren waarschijnlijk stuwmotoren van hetzelfde type als de mens gebruikte of iets geavanceerder.
Op bevel van Nessus had Louis het gemanoeuvreer aan het andere schip overgelaten. De Grote Gok had er, met zijn fusie-aandrijving, maanden voor nodig gehad om zijn snelheid aan te passen aan die van de ‘vloot’ van de poppenspelers. Het schip dat naar hen toe was gestuurd, klaarde hetzelfde karwei in minder dan een uur en werd van het ene ogenblik op het andere zichtbaar naast de Grote Gok, terwijl de toegangsslurf al als een glazen slang naar de luchtsluis van de Grote Gok gleed.
Het van boord gaan zou een probleem worden. Er was niet genoeg ruimte om de hele bemanning tegelijk uit stasis te halen. En, wat belangrijker was, it zou Sprekers laatste kans zijn om het schip in handen te krijgen.
Denk je dat hij mijn tasp zal gehoorzamen, Louis?’
‘Nee, ik denk dat hij nog één poging zal doen om het schip te kapen. Ik zal je vertellen wat we beter kunnen doen …’
Ze verbraken de verbindingen tussen het controlepaneel van de Grote Gok en de fusiemotoren. Dat was niet iets dat de Kzin niet kon herstellen als hij over wat tijd beschikte en een vleugje mechanische intuïtie bezat van het soort dat elke instrumentmaker heeft. Maar genoeg tijd zou hij niet krijgen …
Louis keek hoe de poppenspeler door de slurf ging. Nessus had het drukpak van Spreker bij zich. Hij had ook zijn ogen stijf dicht, en dat vond Louis jammer want het uitzicht was magnifiek. ‘Vrije val,’ zei Teela, toen hij haar vliegbank openklapte. ‘Ik voel me niet zo lekker. Je kunt me maar beter vasthouden, Louis. Wat gebeurt er? Zijn we gearriveerd?’
Louis vertelde haar een paar dingen terwijl hij haar naar de luchtsluis voerde. Ze luisterde, maar Louis vermoedde dat ze. zich concentreerde op haar protesterende maag. De uitdrukking op haar gezicht verried dat ze zich allesbehalve goed voelde. ‘Op het andere schip is er wel zwaartekracht,’ zei hij.