Merkusio.
O, ağıllıdır,
Vallah, yatır evdə yorğandöşəkdə.
Benvolio.
Qaçıb, bu divardan aşdı o, bağa.
Əziz Merkusio, sən çağır onu.
Merkusio.
Çağırmaq nədir ki? Yalvararam da,
Romeo! Ey şıltaq, ey dəli aşiq!
Görün, heç olmasa, ah şəkilində,
Ya bircə misra de, mənə bəs edər,
Ya inlə, ya da ki, qafiyələndir
Məhəbbəti yalnız səadət ilə.
Xəbərçi, gözəllik ilahəsinə
Sən o, Veneraya bir doğru söz de.
Lağ et onun oğlu kor Kupidona.
Elə ox atıb ki, o eşq Allahı,
Kral Kofetuaqadın düşməni
Bir dilənçi qıza aşiq olubdur.
Eşitmir, tərpənmir, cavab vermir o,
Yazıq ölüb, mənsə hey yalvarıram.
Səni and verirəm, səni Romeo,
Qəşəng gözlərinə Rozalinanım,
Onun gül üzünə, al dodağına,
İncə ayağına, düz qılçasına,
Əsiməsim əsən sağrılarına,
Orda toxunulmaz qonşulara da,
Çıx, öz şəkilində sən görün bizə.
Benvolio. Səni eşitsəydi, acıqlanardı.
Merkusio.
Axı, nəyə görə? Mən çağırsaydım
Rozalina üçün başqa bir kəsi,
Onda hirslənməyə haqqı olardı.
Mən ki, and verirəm onun ruhuna,
Özü də ən təmiz, gözəl niyyətlə,
Sevdiyi naminə görünsün bizə.
Benvolio.
Gedək, ağacların arasında o
Gizlənib, sığınıb nəmə, zülmətə,
Qaranlıq yaraşır kor məhəbbətə.
Merkusio.
Kor məhəbbət vura bilməz hədəfi.
İndi o əyləşib ağac altında,
Arzu eləyir ki, sevgilisi kaş
Yetişmiş, çərdəksiz əzgil olaydı,
Ağacdan düşəydi ağzına onun.
Boğazında qalar, dayan, Romeo!
Əgər o partlamış əzgil olarsa,
Sən də suyu axan armud olarsan.
Gecən xeyrə qalsın, gedirəm yatım
Bu açıq, bu soyuq havada indi.
Gedək, Benvolio?
Benvolio.
Gedək, doğrusu,
Gizlənən adamı gəzmək nahaqdır.
Gedirlər.
İkinci səhnə
Kapulettinin bağı. Romeo daxil olur.
Romeo. Yara görməyənlər gülər yaraya.
Cülyetta eyvanda görünür.
Dayan bir! Eyvanda o işıq nədir?
Ora Qızıl Şərqdir, Cülyetta Günəş!
Çıx, ey parlaq Günəş, paxıllığından
Sənə kin bəsləyən bu Ayı öldür.
Sən ondan daha çox gözəlsən deyə,
Qəmdən xəstələnib, rəngi saralıb.
Ona xidmət etmə, onun sarımtıl,
Solğun libasını əyninə geymə,
Belə libasları təlxəklər geyər.
Ah, mənim həyatım, ah, mənim eşqim!
Görəsən, bilirmi kim olduğumu?!
Dodağı tərpənir, danışmır fəqət. Bu nədir?
Gözləri danışır onun.
Cavab verəcəyəm, çox sırtığam mən,
Axı, danışmayır o ki mənimlə.
İki ən işıqlı, ən parlaq ulduz
Vacib bir iş üçün göydən gedəndə
Qəşəng gözlərinə yalvarıb onun:
Onlar gələnədək şəfəq saçsınlar.
Ah, onun gözləri gül camalıyla
Göydə nur saçsaydı həqiqətən də,
Onun yanağının al şəfəqləri
Dan yeri çırağı utandırantək
Bütün ulduzları utandırardı.
Elə nur yayardı onun gözləri,
Quşlar cəhcəh vurub qanadlanardı,
Gecəni işıqlı səhər sanardı.
Əlinə söykəyir yanağını, bax!
Onun yanağına toxunmaq üçün
Kaş onun əlində əlcək olaydım.
Cülyetta.
Ah, yazıq halıma!
Romeo.
O nəsə dedi.
Danış, yenə danış, gözəl mələyim. Yerdən insanların matmat baxdığı,
Tənbəl buludların arası ilə
Büllur, saf havanın qoynunda uçan
Göylərin qanadlı qasidi kimi,
Bu zülmət gecədə başının üstdə
Sən necə nurlusan, necə qəşəngsən!
Cülyetta.
Romeo, nə üçün sən Romeosan?
Üz döndər atandan, əl çək anandan.
Yox, əgər sən bunu istəmirsənsə,
Onda, gəl, and iç ki, sevirsən məni,
Özün Kapuletti olmayım heç vaxt.
Romeo (özözünə). Mən yenə dinləyim, ya cavab verim?
Cülyetta.
Yalnız sənin adın düşməndir mənə,
Sən özün Montekki deyilsən, axı.
Nə əlin, ayağın, nə qaşın, gözün,
Nə do ki, dünyada insana məxsus,
Başqa heç bir üzvün Montekki deyil.
Lap başqa ad olsun, adda nə var ki?
Qızılgülə başqa bir ad versələr,
Onun gözəl ətri dəyişər məgər?
Romeo rütbəsiz, adsız da elə
Kamal zirvəsində durardı belə.
Romeo, gəl, üzvü hisson olmayan
Təkcə bu adını sən at üstündən,
Əvəzində bütün varlığımı al.
Romeo.
Səni öz sözündən tutacağam mən.
Mənə sevgilim de, mən də adımı
Uəyişim, Romeo olmayım daha.
Cülyetta.
Qaranlıq gecədə gizli sirrimdon
Ey xəbərdar olan, söylə, sən kimsən?
Romeo.
Müqəddəs ilahə, bilmirəm indi
Sənə öz adımı necə deyim mən? Nifrət eyləyirəm adıma özüm,
Çünki mənim adım sənə düşməndir.
Kağız üzərinə yazılmış olsa,
Onu tikətikə parçalayardım.
Cülyetta.
Səndən hələ yüz söz eşitməmişəm,
Səsin, gör, necə də tanışdır mənə.
Ah, sən Romeosan, Montekkisənmi?
Romeo.
Heç biri deyiləm, gözəl məleykə,
Çünki hər iki ad xoşuna gəlmir.
Cülyetta.
Bura necə gəldin, nə üçün gəldin?
Hündürdür, möhkəmdir bağın hasarı.
Qəflətən rast gəlsən qohumlarıma,
Ölüm olacaqdır burda qismətin.
Romeo.
Uçdum eşqin zərif qanadlarıyla,
Eşqi daş divarlar saxlaya bilməz.
Hər şeyə qadirdir ülvi məhəbbət,
Mənə qohumların nə edə bilər?
Cülyetta. Səni görən kimi öldürəcəklər.
Romeo.
İyirmi qılıncdan sənin gözlərin
Daha qorxuludur, daha dəhşətli.
Lütf elə, sən mənə nəvazişlə bax,
Bu məni qoruyan zireh olacaq.
Cülyetta. Kaş ki, onlar səni görməyəydilər.
Romeo.
Gecənin pərdəsi gizlədər məni.
Layiq deyiləmsə sevginə əgər,
Rast olum onların nifrətinə mən.
Sənin saf eşqindən məhrum olmaqdan
Onların əlində ölmək yaxşıdır.
Cülyetta. Axı, kim gətirdi səni bu yerə?