ХТО ПОМНІЦЬ...
Страха — страфа
З паэмы роднай хаты,
Прысвечанай спагадлівым нябёсам.
Тваю журбу
Аслоніць цень крылаты,
I мроям закарціць
Сустрэцца з лёсам.
Паэму шумам
Вершалінаў поўніць>
Спаміж радкамі
Баравая воўна.
I моліцца за ўсіх,
Хто хату помніць,
Страха,
Далоні склаўшы малітоўна...
КАПУСЦЕ З НАШАГА ГАРОДУ
Капуста любіць думаць качанамі.
Скрыпяць марозна
Восеньскія думкі.
Прыспаная вятрамі й туманамі
Капуста звязвае
Зацішша ў клумкі.
Аб нечым незлічоным шэпчуць вусны,
Шануючы зялёнае жаданне.
Крамяную пілнуе гад капусны,
За соннай сочаць
Хрумстанне, глыданне.
Нудзіцца шаткаўніца пачынае
I пахнуць кменам
Сцежкі і застрэшкі.
Капуста любіць думаць качанамі,
Хоць галаву сякуць
Да качарэжкі...
НА ЗЯМЛІ МАЛЕНСТВА
I трава сама па сабе расла,
I вада сама цякла без прынукі.
I ні ў кога неба не прасіла святла.
Ані мукі з імі, ані дакукі.
Толькі ў гаспадарцы любой
Гадавалі агонь,
Быццам падсвінка.
I кармілі агонь чым маглі,
Як на ўбой.
Да іскрынкі іскрынка —
Залатая шарсцінка.
Гадавалі агонь,
I ён гадаваў,
I свяціў, і свянціў,
Грэў, карміў, гатаваў.
I гарачай радні,
I самому агню
Мусілі ўсе залаціць даланю...
КАЛІ Ў ВУШАЧЫ НАЧАВАЎ НАПАЛЕОН...
Калі ў Вушачы начаваў Напалеон,
Ноч ліпеньская ў асалодзе млела.
Спакой трывогу браў
У свой палон.
Вушачка-рэчка ў туманах мялела.
Раскручваў жорны часу
Мулкі млён.
I выдумлялі вецер ветракі.
I ратуша драўляная старэла.
I ў неба на кашулі васількі
Да раніцы ўсміхаліся нясмела.
I сон ішоў з Парыжа нацямкі.
Да імператара патрапіць
Хоць бы ў сон
Паненкі мроілі, ажно не спалі.
Мілосць здавён —
I эшафот і трон.
I жарсць падумак смелых
Кралі кралі,
Калі ў Вушачы начаваў Напалеон...
АЙЧЫНА ДУМКІ
Айчына думкі.
Ува мне яна
Паўсюль, дзе быў
I дзе яшчэ не буду.
Здарожаная думка мне звідна
I дацямна
Укленчыць раіць цуду.
Цуд непачуты на зямлі расце,
Якая й называецца Айчынай.
Таксама на здарожанай вярсце
Сустрэцца мусяць
Вынікі з прычынай.
Айчына думкі
Ахіне мяне,
Як роднага,
Здарожанай маркотай.
Малечы плач,
Што спаў у палыне,
На вушка нешта
Смеху скажа ўпотай...
ЛІСТ У ХЕЛЬСІНКІ ВАСІЛЮ БЫКАВУ
Усіх пакаранняў
Не злічаць вякі.
I людзі не злічаць самі.
Дзе грэх, як пух,
Дзе, як камень цяжкі?
Дзе вязні з ціхімі галасамі?
П'яніць
Нявіннай віны віно.
Гняце немата
Стараны нелюдзімай.
Цяжэйшае ўсё ж
Пакаранне адно —
Пакаранне Радзімай...
ПАШТОЎКА
Будуць часам ідалы раструшчаны.
Свет разумны стоміцца ад крыкаў.
Васільком у жыце Беларушчыны
Назаўсёды застанецца Быкаў!
ЧЫЙ?
З успамінаў замроеных
Выплываюць былыя красуні
У праменьчыках зморшчынак,
У смузе сівізны.
Гэта сподзеў разгублены
З незабытай вясны адрасуе
Да маёй непамыснасці
Ліст заказны.
Ліст паспеў абыйсці
Долы ростані, ўзгоркі чакання,
Даў задумацца мне,
Ці пачуў, ці застаў, ці сустрэў,
А над лугам спакою
Вісне каня знікання,
Як пытанне світання,
Чый сум пастарэў?