ПАМІНАЮ МАМУ...
Свечка —
Цень светлацелы дрэва жыцця,
Дрэва з адсечанымі сукамі,
Якія вятры з апрамецця
Паўсюль шукалі,
Каб дыхнуць на полымя забыцця,
А полымя,
Дапальваючы свой язык,
Пра тых, што згарэлі,
Недагарэлым нагадвае.
Дух продкаў,
Працінаючы недакрычаны крык,
Шэпча штосьці
З нязбытнай спагадаю.
I слухае скруха.
I надзея людзее...
НАПЯРЭДАДНІ...
З усяе маёй негустой радні
Словы маміны
I засталіся жывымі.
I таму, такі напярэдадні
Развітання
Я гутару з імі.
I я ны адны разумеюць мяне,
I яны таксама адны засталіся.
Іх адных, незабытых,
Нябыт абміне.
Можа, ўспомняць яны
I мяне таксама...
ХОЦЬ НЕШТА...
Маміны вочы слухалі неба.
Маміны рукі чыталі луг.
Маміны ногі гадавалі дарогу,
Каб па ёй, ідучы няспешна,
Мог прачуць я і скеміць
Хоць нешта...
МОЎЧКІ
Берагамі тугі
Валакуцца вятры талакой,
Цягнуць невад смугі,
I трапечацца ў ім заранка.
На хутар,
Дзе пасвіцца
Знелюдзелы спакой,
Стала моўчкі прасіцца
Душа хутаранка.
Там бакі папралежвалі
Маўчуны валуны.
Без сваяцкай душы
Ім самотна таксама.
Там вартуе дагэтуль
Бясхмарныя сны
I чакае бяссонная зорка —
Мама...
* * *
Памяць любіць журбу пялегваць.
I сцяжыны сыноўняга лёсу
Ціха ў тлумным свеце пралеглі,
Як маміны чорныя косы.
I на смутных сцяжынах гэтых
Не заблудзіць кайнасці ветах.
Да вясёлага маладзіка
Сцісне шыю рацэ асака...
НЕБА НАД МАМІНАЙ ХАТАЙ
Дагарэла нейчая душа —
Знічка рассыпаецца імкліва...
Не ўтрымаўшы зорнага каўша,
Зорнае млынар рассыпаў мліва...
Павуціння зорнага імжа...
Зорнага іржышча рабацінне...
Куфра змроку зорная іржа...
Зорнай лесапільні пілавінне...
ВУЧЫЦЦА ДЫХАЦЬ ПАЖАР
КАХАННЕ
Дзень у раніцу закахаўся,
Развярэдзіўся, раскалыхаўся.
Толькі раніца не чакае –
Пасміхаецца і ўцякае.
Дзень да вечара выглядае:
Дзе няўлоўніца маладая?
ЛЕТА
Брывей сіло
Звяло дзяўчо.
Правей сяло,
Сяло Ваўчо...
Счубацеў хмель.
Сухмень аглух.
Хмялее чмель.
Чмялее луг...
* * *
Каханне і веру не трэба
Усім выстаўляць напаказ:
Душа толькі чуе і неба.
* * *
Цяпер, каб цябе не было,
Прыдумаў наноў бы ўсё роўна
Цябе, апрануўшы ў святло.
* * *
Я выцісну цябе з сябе,
Як выціскаюць яд змяіны.
Не разбудзіўшы напаміны,
Ссівеўшы на глухой сяўбе,
Стрываю ўсе абразы, кпіны.
Я выцісну цябе з сябе,
Як выціскаюць яд змяіны.
У харашбе,
У варажбе
Усю святую
Да хвіліны
Я выцісну цябе з сябе,
Як выціскаюць яд змяіны.
Чаму мне злосці не стае,
Каб рэзаць там,
Дзе ўкус змяіны,
Каго вініць?
Усе правіны —
Яны мае, мае, мае!
* * *
Чаканы міг спакою.
I — паварот ключа.
Світае у пакоі
Ад смуглага пляча.
Трывожнага дыхання
Трывожны сухавей,
Трывожныя ў тумане
Пагляды ласкавей...