ЭКСПРОМТ
Перашалелыя віры
Вачэй Аршанскай Веранікі
Сказалі: ў нас на дне згары,
Мы ўсполымнім пажар вялікі.
Відаць, крышылі ваяры
На крапіўніцкім полі пікі
За ашалелыя віры
Вачэй Аршанскай Веранікі.
АЛЬ-
БОМНАЕ
Лістападзіць настрой
Драбязінка любая.
Мне цябе не хапае,
Як каню мурагу.
Не тужу, не ўсыхаю,
Не іржу, не ўздыхаю,
Не здыхаю,
Не ведаю сам,
Ці кахаю.
Ведаю —
Без цябе не магу!
КРОПЛЯ
Неразгаданая кропля
Нашай зямлі.
Крамяная кропля
Ўрачыстай зоркі.
Закаханая кропля
Журботнага вока.
Кропля мёду ў вуллі.
Кропля дажджавое гаворкі.
Кропля кропкі
Ў запавеце Прарока.
...Кропля жарсці
Зямносцю сваёй незямная
Жыццё зачынае.
ЮНАК І...
Лірычны верш —
Юнак дзівоснай моцы й
Мужчына,
Што адчуў сваю бяду,
Касмічны сон
Усіх зямных эмоцый,
Табе на плаху
Галаву кладу.
I паўтараю за Пятраркам шчыра,
Душою загавеўшы да Каляд:
«Мілосны верш!
Пясняр знямог, і ліра
Наладжана на самы сумны лад».
БОСАЯ ЗОРКА
Зорка босая йшла па зямлі,
Я хацеў ёй купіць чаравічкі,
Толькі як згаварыцца,
Калі
У яе незямныя прывычкі.
Зорка босая йшла па расе,
I сьляды яе не астывалі,
I вятры слугавалі красе,
Халады ад яе адставалі.
Зорка босая йшла нацянькі,
Бо спазьніцца баялася дужа,
Дзе ступала, цьвілі васількі,
Дзе стаяла — ўсьміхалася ружа.
Зорка босая йшла ў тумане
Кладкай зыбкай над хітрай вадою,
Зорка босая йшла да мяне,
Каб аднойчы назвацца табою.
АКТРЫСА
Над сонмам гледачоў Вы сьветла панавалі,
Самотнаю душой, суперніца жыцьця.
I захлыналі ўсіх пяшчоты Вашай хвалі,
I несьлі ў акіян сьвятога забыцьця.
Ад рэўнасьці да Вас сябе губляла мэта,
I рэкі ўсе назад да Вашых ног цяклі,
I перайначыць лёс валадара й паэта
Вы позіркам адным з усьмешкаю маглі.
Згаралі залі ўсе ад воплескаў гарачых,
Паклоньнікі ніжэй схіляліся ў журбе.
Ігралі каралеў, манашак і жабрачак,
Ды так і не змаглі сыграць адну сябе.
АРЫСТАКРАТКА
Лёс мяне сьцежкамі радасьці вёў,
Вёў да цябе на спатканьне,
Ты — беларуска, ты — нашых краёў,
Арыстакратка каханьня.
Гэтак кахаць ад цямна да відна,
Гэтак галубіць да раньня
Можа ў зьнявераным сьвеце адна
Арыстакратка каханьня.
Ты — як пасланьніца сьветлага дня,
Поўная замілаваньня,
Ты недасяжная, як вышыня,
Арыстакратка каханьня.
Панскага роду, натурай ня мніх
Я не хачу панаваньня,
Быць мне дазволь на паслугах тваіх,
Арыстакратка каханьня.
Згодзен кіпець я ў пякельнай смале
I не прасіць ратаваньня,
Толькі б аднойчы сказала "але"
Арыстакратка каханьня.
ВЯСНОВЫ ДЗЕНЬ
Вясновы дзень быў радасьцю даўгі,
Ды скарацеў, зрабіўшыся зімовым.
Цяпер даўжэе ноч маёй тугі,
Яна не падуладная замовам.
Я разумею ноч, а мне яна
Не паспрыяе, не паспагадае.
Тады было сьвятло, была вясна,
Цяпер азябла цемра галадае.
А ўсё таму, што Вас няма са мной.
А Вы былі калісьці ці ніколі?
Былі маёй зялёнаю вясной,
Вясёлаю бярэзінаю ў полі.
Як той бяздушны вецер, я п'янеў,
I быў зялёны я ў сваім наіве.
Быў добры першы гром і першы гнеў,
I першы сьлед на некранутай ніве.
Штоноч даўжэе ноч маёй тугі,
Радзей вясновае сьвітаньне сьніцца.
Зьвіняць майго адчаю ланцугі.
Самота — беспрасьветная цямніца.