Руны Перуновы

Клад рухаецца,
Страх яго пасе.
Іржава пад страхой імжы
Касе.
Заклёну не ўтаіцца і ў расе,
Ад ведзьмара,
Што слову здаў іспыты.

Пярсцёнак, поўня, сіта,
Кропля, гук
Круглявяцца каля бяссонных рук.
Наблізіцца да круга пнецца лук.
Маўчыць вядзьмар.
Задумаліся міты...

II.

I прачыстаеслова
Шалёную ведзьму карае.
Вывіваецца недзе ведзьма
На запаленым тут агні.
I на шыі з пякельнага жару каралі,
I смала закіпае ў кожнае далані.

I , як тымі гадзюкамі,
Разняволенымі валасамі
Пнецца ў злосці прыпарці
Да збеглай зямлі.
Звар'яцелымі ведзьмінымі галасамі
Перахрыпла крычаць балючыя вугалі.
Увабраўшы ў сябе насланнё,
Вогнелобы
Вугалёк, дагараючы,
Робіцца, як валун, цяжкі.
I да ведзьмы насланыя ёй хваробы
Вяртаюцца,
Лютую раздзіраючы на кузлакі.

Вугальком тым прабіць
Можна шыбу глухую
У акне, дзе заклён
Вяроўчыны цемрадзі ўе.
Слова хоча маўчаць
I само ўжо шкадуе,
Што даверыла некаму таямніцы свае...

III.

I расчынілася дамавіна.
Вабуля ў ёй маладзець пачала.
I сукня чорная, як аблачына,
Вядзьмарку зграбную абвалакла.

I ўнук убраўся у белае белле,
Сатканае з ранішніх туманоў.
Галіны здранцвелыя адубелі —
Арэлі хрыплыя цёмных сноў.

...I ўнук паходню ў руцэ трымае —
Гарачую зорку высока нясе.
Знікае ў незнань дарога крывая.
I стыне раса на нябеснай страсе.

На той дарозе,
Што недзе ўнізе,
Растуць плячыстыя валуны.
I краю крывіцкаму
У сонечнай рызе
Паклоны шчыра б'юць перуны.

Ахоўцамі наскіх багоў паганскіх
Ступаюць следам
Дванаццаць ваўкоў.
I зорцы вятры не даюць пагаснуць.
I ўсё зразумела гамоніць вакол...