Жыццё гарыць, а дым жыве
I ў ногі сцелецца траве.
I пагарэльца мроі прыме,
Хто мог пераканацца ў тым,
Што ўсё на гэтым свеце —
Дым.
I не відаць нічога ў дыме.
НА ПЛЯЧЫ
Я з чорным катом на плячы,
Як прашчур мой
З сокалам лоўчым.
Так чорна наўкол —
Хоць крычы,
Нібыта даведаўся, зло ў чым.
Мірон сваю цягне курню —
Мурклівую песню без словаў.
I продак яго цішыню
Люляў так,
Вярнуўшыся з ловаў.
Яшчэ ратаваў заадно
I пеўня ад ласкі лісіцы.
А рыбка нырала на дно,
Не думала ў лапы прасіцца.
Птушатнік, мышатнік, рыбак —
Занятак кашынага роду.
Хай іншы ўцякаў ад сабак,
Дык толькі пародзе не ў шкоду.
Я з чорным катом на плячы
Стаю на парозе змяркання.
Звыкаю да чорнай начы.
I цені здаюцца звяркамі.
Вяртаючыся
Ішоў я, ішоў я
З паўначы з карчмы.
Знайшоў я, знайшоў я
Салаўя ў карчы...
З вушацкае песні
Пад досвітак вяртаюся з карчмы,
З карчмы жыцця
Ні п'яны, ні цвярозы.
Яшчэ ў душы
Віюць гняздзечка крозы,
А ў галаве не цішацца грамы.
На панібрата піў са мною час.
Плыла вясёла чарачка, як хмарка.
I доля —
Захмялелая карчмарка
Мне налівала ўкоптур і няраз.
Было,
Што зблізку бачыў салаўя,
Ды болей дзён
Пражыў пад крумкачамі.
Не дасыпалі сны мае начамі,
Каб у карчме
На ўсё забыўся я...
КАРЧМА
А жыцьцё — карчма,
А ў карчме здаўна
Мёд-гарэлку п'юць,
Прадаюць душу.
Колькі ні даюць,
П'юць усё да дна,
Кожнаму ліюць
Па яго каўшу.
Па каму каму,
Каму два камы,
I ў карчмы таму
Пасынкі й сыны.
А каму куму,
Каму дзьве кумы,
Каму зорны шлях,
Каму перуны.
З рук у рукі йдзе
Чарыца наўскач,
Хітры мёд на дне,
Хмель у берагах.
I гудзе карчма,
Тут і сьмех і плач,
Цешыць страх сябе
Ў чорта на рагах.
ДЗІКАЯ ТРАВА
Затушыць дзікая трава
Пажар цнатлівы сціплых красак.
Заглушыць дзікая трава
Вясёлы смех калёраў лугу.
Задушыць дзікая трава
Усё, што дыхае на волі.
Ні развядзёнка, ні ўдава,
Яна згарае ў думках ласых.
Пустую галаву знава
Шаленіць ветру-валацугу.
Усё нябыцячы,
Ніколі
Не чэзне дзікая трава...
ЛЕГЕНДА
Не сціхае Млечная залева,
Толькі з-пад сузор'евых карчоў
Клапатліва свеціць
Зорка Крэва —
Апякунка долі крывічоў.
Аблачынкай —
Ранішняй хусцінкай
Вочы тоіць
Ад свайго ж святла.
А была дзяўчынкай-чарацінкай,
Жрыцаю Дажбогавай была.
Як вянок пусціла на Купалле,
Залатым зрабіўся той вянок,
Бо Дажбогавы пагляды ўпалі
На ўчасаны месікам лянок.
Час знікае беззваротна шпарка.
З пасмаў Крэвіных да забыцця
Усё прадзе — не абразае
Парка
Нітку крывічоўскага жыцця.
ПАТАЕМСТВА КУПАЛЬСКАЕ НОЧЫ
У Купальскае ночы
Дзявочы жах,
Што ўспыхне ад жарсці
Нябесны дах.
У Купальскае ночы
Жаночы страх,
Што вочы заплюшчыць
Нястомны птах.
Ахінуўшыся недасяжным дахам,
Можна ўпоцемку йсьці
Спаконвечным шляхам,
Што для нашчадкаў праклаў Адам,
Згубіўшы лік
I слядам, і гадам.
Птах завецца па-рознаму
Ў розных краёх.
Толькі б спяваў ён,
Толькі б не злёг.
Абвяне птах —
Зарасце адам'евісты шлях.
I сумна задумаецца
Працяг...
ЗАПРОСІНЫ
Усе мае,
Якія ўжо не тут,
Прашу вас
На маўклівую бяседу.
З Дзядамі ўпоплечкі
Саджу на кут,
Даверыўшы
Дарогу ўспомніць следу.
Хай ён
Сюды здалёку прывядзё
I вёсны шчырыя,
I смех забыты.
Хай сум
Даручыць пілнаваць бядзе
Балючыя
I камяні, і пліты...