— Гэта жах, чэснае слова. Вы бачылі? Клянуся, дарагі доктар, я змучыўся за гэтыя два тыдні болей, чым за апошнія 14 гадоў! Вось тып, я вам павінен сказаць!..
Недзе трэснула шкло, потым успыхнуў спалоханы жаночы віск і адразу ж аціх. Нячыстая сіла шарханула па шпалерах у калідоры, паляцела ў аглядальню, там нешта грымнула і пакацілася назад. Загрукалі дзверы, з кухні адгукнуўся ціхі крык Дар'і Пятроўны. Потым завыў Шарыкаў.
— Божачкі, што там яшчэ! — закрычаў Піліп Піліпавіч, кінуўся да дзвярэй.
— Кот, — здагадаўся Барменталь і выскачыў за ім следам. Яны завярнулі па калідоры ў прыхожы пакой, уварваліся ў яго, адтуль у калідор да прыбіральні і ваннага пакоя. З кухні вылецела Зіна і наскочыла на Піліпа Піліпавіча.
— Колькі разоў я загадваў, каб не было катоў, — у шаленстве закрычаў Піліп Піліпавіч. — Дзе ён?! Іван Арнольдавіч, супакойце, богам прашу, пацыентаў у прыёмнай.
— У ванным пакоі, у ванным пракляты чорт сядзіць, — задыхалася і крычала Зіна.
Піліп Піліпавіч налёг на дзверы, але яны не паддаваліся.
— Адкрыць зараз жа!
У адказ у зачыненым ванным пакоі нешта заскакала па сценах, загрымелі тазы, дзікі голас Шарыкава глуха роў за дзвярыма:
— Заб'ю на месцы…
Палілася, зашумела вада. Піліп Піліпавіч націснуў на дзверы. Распараная Дар'я Пятроўна з перакошаным тварам з'явілася на кухонным парозе. Потым высокае шкло з ваннага пакоя, якое было пад самай столлю, трэснула чарвівай трэшчынай, з яго вываліліся два вялікія асколкі, а за імі выпаў вялізны кот тыгрынай расфарбоўкі і з блакітным бантам, падобны нечым на гарадавога. Ён упаў проста на стол, у доўгае блюда, раскалоў яго папалам, з блюда на падлогу, затым закруціўся на трох нагах, а чацвёртай узмахнуў, як у танцы, і адразу ж знік у вузкай шчыліне, якая выходзіла на чорную лесвіцу. Шчыліна расшырылася, і замест ката з'явіўся старэчы твар і хустачка на галаве. Спадніца старой, усыпаная белым гарошкам, апынулася на кухні. Старая ўказальным і вялікім пальцамі выцерла пот, прыпухлымі і калючымі вачыма агледзела кухню і з цікаўнасцю прамовіла:
— О, госпадзі Ісусе!
Белы з твару Піліп Піліпавіч увайшоў у кухню і спытаўся ў старое:
— Што патрэбна?
— Хочацца на сабачку, які гаворыць, паглядзець, — адказала старая пакорліва і перахрысцілася.
Піліп Піліпавіч яшчэ больш пабялеў, падышоў да самае старое і шапнуў:
— Зараз жа вон з кухні!
Старая адступілася да дзвярэй і пакрыўджана загаварыла:
— Нешта вы надта смела, пан прафесар.
— Вон, кажу вам! — паўтарыў Піліп Піліпавіч, і ягоныя вочы зрабіліся круглыя, як у савы. Ён сам ляпнуў чорнымі дзвярыма ўслед старой. — Дар'я Пятроўна, я ж вас прасіў!
— Піліп Піліпавіч, — сказала ў адчаі Дар'я Пятроўна і сціснула аголеныя рукі ў кулакі, — што ж я зраблю? Народ ломіцца цэлымі днямі, хоць усё кідай.
Вада ў ванным пакоі раўла глуха і пагрозліва, але голасу больш чуваць не было. Увайшоў доктар Барменталь.
— Іван Арнольдавіч, пераканаўча вас прашу… гм… колькі там пацыентаў?
— Адзінаццаць, — адказаў Барменталь.
— Адпусціце ўсіх, сёння не буду прымаць.
Піліп Піліпавіч пагрукаў костачкамі пальцаў у дзверы і крыкнуў:
— Зараз жа выходзьце! Чаму вы заперліся?
— Гу-гу, — жаласна і ціха адказаў Шарыкаў.
— Якога д'ябла!.. Не чую, ваду закрыйце.
— Гаў! Гаў!..
— Ды ваду закрыйце! Што ён зрабіў — не разумею… — адчайна закрычаў Піліп Піліпавіч.
Зіна і Дар'я Пятроўна вызіралі з прачыненых з кухні дзвярэй. Піліп Піліпавіч яшчэ раз пагрукаў кулаком.
— Вось ён! — ускрыкнула Дар'я Пятроўна з кухні.
Піліп Піліпавіч ірвануўся туды. У выбітым акне пад столлю паказалася фізіяномія Паліграфа Паліграфавіча. Яна была кіслая, вочы слязлівыя, а ўздоўж носа палымнела ад крыві свежая драпіна.
— Вы звар'яцелі? — спытаўся Піліп Піліпавіч. — Чаму не выходзіце?
Шарыкаў і сам азірнуўся сумна і спалохана:
— Замкнуўся я.
— Адамкніцеся. Што, вы ніколі замка не бачылі?
— Ды не адмыкаецца, пракляты! — спалохана адказаў Паліграф.
— Бацюшкі! Ён на засцерагальнік паставіў! — крыкнула Зіна і ўспляснула рукамі.
— Там ёсць гузічак, — крычаў Піліп Піліпавіч, каб перакрычаць шум вады, — уніз яго націсніце… Уніз націскайце! Уніз!
Шарыкаў знік і праз хвіліну зноў з'явіўся ў акне.
— Ні д'ябла не відаць, — спалохана прагаўкаў ён у акно.
— Лямпу запаліце. Ён звар'яцеў!
— Каціна лапай лямпу пабіў, — адказаў Шарыкаў, — а я яго, нягодніка, пачаў за лапы хапаць, кран выкруціў, а цяпер знайсці не магу.