– Najważniejsze, że mamy już za sobą fazę sporów i kontrowersji.
– Teraz możemy się skupić na działaniu.
– Nie będzie łatwo działać w warunkach paniki – powiedziała poważnym tonem. – A jak znam życie, cała sprawa stanie się pojutrze tajemnicą poliszynela.
– Tak – przyznał Sandecker. – Naukowcy nie słyną z dyskrecji.
– Możemy się spodziewać prawdziwego najazdu ze strony prasy.
Sekretarz Generalny popatrzyła na pustą już salę obrad. Panujący tu przez ostatnie godziny duch rzeczowej współpracy był czymś niezwykłym w budynku ONZ, czymś, czego nigdy nie doświadczyła podczas obrad Zgromadzenia Ogólnego. Więc może jednak jest jakaś nadzieja dla świata, rozbitego na tyle kultur i tyle języków.
– Jakie ma pan najbliższe plany? – spytała.
Sandecker wzruszył ramionami.
– Plany! Muszę wyciągnąć Pitta i Giordino z Mali.
– Ile czasu minęło od ich aresztowania?
– Cztery dni.
– Wiadomo coś o ich losie?
– Niestety, nie. Nasz wywiad jest mało aktywny w tej części świata; nie mamy najmniejszego pojęcia, gdzie ich zabrano.
– Jeśli wpadli w ręce Kazima, obawiam się najgorszego.
Sama myśl o utracie Pitta i Giordino była dla Sandeckera nieznośna. Szybko zmienił temat.
– Czy ekipa śledcza wykryła jakieś ślady spisku w katastrofie samolotu WHO?
Przez chwilę zwlekała z odpowiedzią.
– Nasza ekipa wciąż jeszcze bada szczątki samolotu – odezwała się wreszcie. – Ale dotychczasowe analizy wykluczają możliwość, że przyczyną katastrofy była bomba. Przyczyna wciąż jest nieznana.
– Nikt nie przeżył?
– Nikt. Zginął doktor Hopper, wszyscy jego ludzie i załoga.
– Trudno uwierzyć, że Kazim nie maczał w tym palców.
– Tak, to zły człowiek – potwierdziła. Jej twarz przybrała mroczny, bolesny wyraz. – Ja również myślę, że to on jest za to odpowiedzialny. Prawdopodobnie doktor Hopper odkrył coś ważnego w związku z zarazą, która szerzy się w Mali. Coś, czego ujawnienie byłoby nie po myśli Kazima. Coś, co nie spodobałoby się zachodnim rządom, od których Kazim dostaje pomoc.
– Miejmy nadzieję, że Pitt i Giordino już to wiedzą.
Popatrzyła na Sandeckera z wyrazem szczerego współczucia.
– Musi pan brać pod uwagę najgorszą możliwość, admirale: że oni też już nie żyją, że zostali zamordowani na polecenie Kazima.
Skutek jej słów był nieoczekiwany. Uczucie zmęczenia opadło z Sandeckera jak stary, za luźny płaszcz, a na jego wargach pojawił się dziwny, desperacki uśmiech.
– Nie… – powiedział przeciągle. – Nigdy nie uwierzę w śmierć Pitta, póki sam, na własne oczy nie zobaczę jego zwłok. Nie z takich opresji wracał cały i zdrowy.
Kamil uścisnęła dłoń Sandeckera.
– Módlmy się, żeby i tym razem mu się udało.
Na lotnisku w Gao czekał na Yerlrego Felix Verenne.
– Witam ponownie w Mali – powiedział, wyciągając rękę. – Podobno był pan tu parę lat temu.
Yerli podał mu rękę, ale nie odwzajemnił powitalnego uśmiechu.
– Przepraszam za spóźnienie, ale samolot Entreprises Massarde, który przysłaliście po mnie, miał w Paryżu jakąś awarię.
– Wiem. Chciałem nawet wynająć inną maszynę, ale okazało się, że poleciał pan już samolotem Air Afrique.
– Byłem przekonany, że pan Massarde chce mnie tu widzieć jak najszybciej.
Verenne potwierdził to skinieniem głowy.
– Bordeaux poinformował pana o zadaniu?
– Wiem, że to ma coś wspólnego z tymi nieszczęsnymi badaniami, prowadzonymi przez ONZ i NUMA. Ale Bordeaux sugerował, że lecę tu głównie po to, żeby zaprzyjaźnić się z generałem Kazimem i zapobiec jego dalszemu wtrącaniu się w operacje pana Massarde'a.
– Zgadza się. Ten dureń paskudnie spartolił sprawę ekipy badającej skażenia. To prawdziwy cud, że nie zainteresowała się tym światowa prasa.
– Czy Hopper i jego ludzie już nie żyją?
– Bardzo możliwe. Skierowano ich do katorżniczej pracy w tajnej kopalni złota na Saharze.
– A ci intruzi z NUMA?
– Złapaliśmy ich – i wylądowali w tym samym miejscu.
– A więc pan Massarde przejął kontrolę nad sytuacją?
– Tak, ale właśnie dlatego pana wezwał. Nie możemy sobie pozwolić na dalsze idiotyzmy Kazima.
– Gdzie teraz pojadę? – spytał Yerli.
– Na razie do Fort Foureau. Pan Massarde osobiście przekaże panu instrukcje. Potem zaaranżuje spotkanie towarzyskie z Kazimem, gdzie będzie opowiadał cuda o pańskich wyczynach wywiadowczych.
– Kazim przepada za powieściami szpiegowskimi. Na pewno skorzysta z okazji i spróbuje zatrudnić pana u siebie, a pan o każdym jego kroku będzie informował Massarde'a.
– Daleko do tego Fort Foureau?
– Dwie godziny lotu śmigłowcem. Chodźmy. Weźmiemy pański bagaż i ruszamy w drogę.
Massarde przy wszytkich łajdackich cechach był jednak swego rodzaju patriotą. We własnych przedsiębiorstwach zatrudniał wyłącznie francuskich inżynierów i robotników budowlanych, używał też wyłącznie francuskich maszyn i środków transportu. Śmigłowiec, do którego Verenne poprowadził Yerli'ego, był tego samego typu jak ten, który Pitt utopił w Nigrze. Bagaże Yerli'ego przeniósł na pokład jeden z pilotów. Zaledwie Verenne i nieprzenikniony Turek zajęli miejsca w wygodnych skórzanych fotelach, pojawił się steward z drogimi przekąskami i szampanem.
– Czy to nie przesada? – spytał Yerli. – A może macie zwyczaj rozwijania czerwonych dywanów przed każdym, nawet zwykłym gościem?
– Zgadł pan – przyznał Verenne chełpliwie. – Pan Massarde nie lubi amerykańskiej tandety: tych soft-drinków, piwa, chipsów i orzeszków. Mówi, że my, Francuzi, powinniśmy okazywać lepszy gust i prezentować wzory prawdziwej kultury, bez względu na status naszego gościa.
Yerli uniósł w górę kieliszek z szampanem.
– No to zdrowie Yves'a Massarde'a! Oby zawsze był równie hojny!
– Zdrowie naszego szefa! – przyłączył się Verenne. – Oby zawsze był równie hojny dla ludzi lojalnych! – skorygował.
Yerli puścił to mimo uszu. Wypił szampana i podstawił kielich stewardowi, by napełnił go ponownie.
– Jakie są reakcje organizacji ekologicznych na wasze przedsięwzięcie w Fort Foureau? – spytał.
– Niewyraźne. Nie bardzo wiedzą, co o tym myśleć. Z jednej strony podoba im się całkowicie czyste wytwarzanie energii, z drugiej – są poważnie zaniepokojeni szkodami, jakie spalanie odpadów może wyrządzić w atmosferze Sahary.
Yerli przyglądał się bąbelkom, wędrującym ku górze w kieliszku szampana. Czekał na dalsze wyjaśnienia, ale nie doczekał się. Spytał więc wprost:
– Myśli pan, że da się utrzymać tajemnicę Fort Foureau? Co będzie, jeśli europejskie i amerykańskie rządy wpadną na trop tego, co tam się naprawdę robi?
Verenne parsknął śmiechem.
– Chyba pan żartuje. Większość tych rządów jest szczęśliwa, że może z naszą pomocą pozbyć się szkodliwych odpadów poza kontrolą opinii publicznej. Wiele osobistości oficjalnych, a zwłaszcza ludzie z wielkiego biznesu nuklearnego i chemicznego, udzielają nam pełnego błogosławieństwa. Prywatnie, rzecz jasna.
– A więc oni wiedzą? – spytał zdumiony Yerli.
– Verenne przyglądał mu się z coraz większym rozbawieniem.
– Czy pan naprawdę myśli, że klienci Massarde'a to idioci?
41
Pitt i Giordino szli na wschód, najpierw w popołudniowym skwarze, potem w lodowatym chłodzie nocy. Chcieli do końca wykorzystać spore zapasy sił, z jakimi wystartowali. Zatrzymali się dopiero o świcie następnego dnia. Zagrzebali się w piasku i tak spędzili cały upalny dzień, chroniąc ciała przed promieniami słońca i zapobiegając poważniejszej utracie wody z organizmu. Ciepły kompres z piasku działał też kojąco na spracowane mięśnie.
W ciągu tego pierwszego wieczora i nocy pokonali czterdzieści osiem kilometrów dystansu, dzielącego ich od transsaharyjskiego szlaku samochodowego. W rzeczywistości lawirując między piaszczystymi diunami przeszli znacznie więcej. Do drugiego etapu wystartowali jeszcze przed zachodem słońca. Wcześniej Pitt ustalił kierunek marszu, by nie zbaczać z kursu o szarej godzinie, poprzedzającej pojawienie się gwiazd. O świcie następnego dnia byli o następne czterdzieści dwa kilometry bliżej celu wędrówki. Zanim ponownie zagrzebali się w piasku na zasłużony wypoczynek, wysączyli ostatnie krople wody z manierki. Wiedzieli, że od tej chwili – jeśli nie natrafią przypadkowo na jakąś oazę – ich ciała będą systematycznie wysychać i obumierać.
W ciągu trzeciej nocy musieli pokonać pasmo wysokich diun; nie ryzykowali ich obejścia, bo ciągnęły się w lewo i w prawo aż po horyzont. Diuny, choć śmiertelnie groźne, były też doskonale piękne. Wiatr nieustannie zmieniał delikatną, koronkową rzeźbę miękkich, jedwabistych powierzchni. Początkowo, pomni ostrzeżeń Fairweathera, szli wąskimi dolinami u podnóża wydm. Kiedy jednak musieli w końcu wspiąć się na jedną z nich, gdyż skutecznie zamykała im drogę na wschód, Pitt dokonał cennego odkrycia. Granie wydm były niemal równie twarde jak ich podnóża, a w dodatku często przechodziły płynnie jedna w drugą. Można więc było, jeśli tylko kierunek grani na to pozwalał, iść po nich niemal poziomo, bez straty sił na ciągłe wspinanie się i schodzenie.
Nad ranem minęli pasmo diun i znaleźli się na wielkiej piaszczystej równinie. Choć podłoże było tu twardsze niż na wydmach, pojawiło się nowe utrudnienie. Piasek był pofałdowany: kolejne garby wypadały w odstępach odpowiadających długości ludzkiego kroku. Wędrówka po tym terenie przypominała marsz po torowisku kolejowym, z przekraczaniem kolejnych podkładów. Szli tak parę kilometrów, niemal padając ze zmęczenia, ze wzrokiem wbitym w ziemię, jak konie w kieracie.Może dlatego bardzo późno zauważyli wyłaniającą się przed nimi stromą skarpę wielkiego płaskowyżu. Mimo że do wschodu słońca brakowało już tylko paru minut, postanowili wspiąć się jeszcze na płaskowyż i dopiero tam poszukać miejsca na dzienny wypoczynek. Cztery godziny później, gdy wreszcie dotarli do górnej krawędzi skarpy, słońce stało już wysoko na niebie. Wspinaczka pochłonęła ostatki ich sił. Serca waliły w szalonym rytmie, żebra unosiły się konwulsyjnie, by wciągnąć w spragnione płuca więcej powietrza, mięśnie nóg były obolałe jak po torturach. Pitt bał się jednak położyć czy usiąść. Był prawie pewien, że potem już się nie podniesie. Stał więc niepewnie na skraju płaskowyżu. Przez chwilę poczuł się jak kapitan na mostku okrętu i, stosownie do tej roli, rozejrzał się wokoło.