Я, зараза, не хвалячыся, а каб ты тое ведаў, лепшы ёсць злодзей! Што яны ў параўнанні са мною?
Сваю долю грошыкаў ад крадзяжоў пад маім носам я мець мушу, каб невядома як ім таго не хацелася, сабакам паганым! Няхай толькі спрабуюць яны круціць тут мне, дык я ім цэлае кіно зраблю, столькі перцу пад хвост задам, што іх азадкамі агарод заараць можна будзе, так ім засвярбіць! А што ты думаў, — міліцыю набухтору спадцішка ў тыя гешэфты, наляціць яна на Піндалёўшчыну і ўчыніць ім гэткую хапаніну, зладзюгам ненаедным, за пшаніцу кааператыўную, што мяшыскамі збываюць занішто беластоцкім спекулянтам, зерне адборыстае халопам на сяўбу, такога погразу накаламучу бандзе, ад якога зробяцца яны маленечкімі і, пасядзеўшы дзе трэба, больш гаваркімі будуць са мною... Мудрыкі на хітрыкі — я, зараза, лепшы за вас злодзей!
Усяму пачаткам было тое, што ў Беластоку рушыліся «Ніву» выдаваць. А дакладней кажучы — згвалтаванне Бубнішынай Манькі ў ягадах, да якое ўпрысвятак дабраліся былі ў Чортавым балоце якіясьці лайдакі. Мне ж цэлая бяда счаўплася ад таго аінекдота ў «Ніўцы» гумару ды сатыры, які акурат і падыходзіў да Маньчынай салодкае ганьбы, пра што раструбілі ў гміне. У нашым выселку Кашэчая Лапка адзін я выпісаў тады «Ніву», і таму ўсім стала ясна, хто гэта так бессаромна падаў у газету наконт няшлюбнага жывата ў порсткае дачкі Бубніхі.