Малога ахрысцілі Джонім.
Абое зажылі прыпяваючы.
Ліля выходзіць замуж.
За сталамі наліваюць чаркі. Вочы ва ўсіх, як у паважаных людзей, якія ведаюць, што будуць споеныя. З пазычанае кружэлкі зайгралі «Касіў Ясь канюшыну...».
Ліліна вяселле.
У заслонах, што на вокнах, дураслівее вецер. Ён, бы дзіця, цікавае покрыкаў ды піскаў. Зоркі як відаць адбегліся на неба, што за Смольнай вуліцаю. Гусцее вэрхал.
Расчырванелая, з кулакападобнымі тварыскамі кавалерка рэвам зараўла:
— Гооооркааааа!!!
Успалымнелі дружкі.
Размацаная рука Васіля папаўзла каштаваць каленняў спадарыні дакторкі, якая мігам ускочыла на крэсла і, замятаючы сукняй крэм на торце, ахвоча разгаласіла:
—- Ліля, твой муж — саплюк! Ён саромеецца пацалаваць цябе!
Маладыя, прыемна прыпунсовеўшы, засаладзілі гарэлку як трэба. Выглядала гэта так, што Ліля ўпілася вуснамі, быццам з якое роспачы...
Спадарыня дакторка ляпнула Васіля па плячы, ажно ён уздрыгнуў, і закамандавала:
— Ра-ассу-унуць ста-алы-ы! Будзем танцаваць, як у Варшаве!
Учынілася звалка. Мела яна той добры бок, што выяўлена слабакоў, якія пасыпаліся на падлогу.
— Гэй, бубен! Гэй, рытм падай!..
Ляснуў пярун. Нізка загалгіталі майскія грымоты. Цёты перахрысціліся. Дзядзькі кінуліся зачыняць вокны.
Дакторка козачкаю ўвайшла ў сярэдзіну разбубненага тлуму, з грацыяй узняла ўгору рукі, прыгожа закончаныя чортавымі пазногцямі, чырвонамаляванымі, і ўелася модна дрыгаць. Яна залётна пакеплівала з целяпняў, што панапіваліся. Васіль жа раскручваўся вакол яе вёрткага зада. Дзесьці, у ваннай, заходзілася ад плачу яго нарачоная.
Ён усё заўважыў адразу, калі ўжо першы раз праходзіў сюдою, па нагах гэтых вулачак, упоперак іх, ускраем гарадскога парку і цяністаю сцяжынаю, што абрубляла перыферыю Беластока, мяжою засені і сонца.
Стосныя асабнячкі. Тут час махнуў рукою на вялікія турботы, разлёгся млява ды прыдрамаў. Мясцовы рай.
Устойваўся нядзельны полудзень.
Ля вуліцы Чароўнай і далей — Кветкавай, Белавежскай, Ягаднай — утульныя тэрасы, на якіх, у плеценых крэслах, усё яшчэ не могуць наадпачывацца ўчарнелыя ад гароўнае працы здабытчыкі гэтай вымураванай нерухомай маёмасці... На якойсьці верандзе, рэжуць у карты, з мужыцкімі прысваркамі і папіваючы самаробнае віно з пузатае бутляхі. На панадворку ж павісквае галоднай свіннёю матацыкл, з якім цацкаюцца паўголыя юнакі. Каля тае ўгадованае хлапцоўшчыны швэндаюцца дзяўчыніскі, аднак, са спакуслівымі малінамі роцікаў, хоць і змораныя дабрабытам. Мацяркі, адна ў адну пабрыдчэлыя ад уедлівага замагання багацця, з ардынарным голасам, такім сіплым. У іх напэўна зацятыя вочы ды заскемлівасць на твары, з нясціхна злосным: — Няхай табе Бог дасць задарма!
Ад затаполенае Рамантычнай папахвае п'яным балем і цяжкастраўнаю кухняй. Насупроць тае ж Ягаднай забівае дух недарэчнасць спакою, распружыненая ляжанка пад вішнямі, загон маку невядома каму... Дзесьці, пасярэдзіне Белавежскай, высокагалоса буяняць; будуць выдурньвацца там да вечара, трохі патанцоўваючы, і ў змярканне, з гігам пазагольваюцца ў кустоўі чагосьці (язміну?).
Выскачкі!
Пугаўка гаварыў яму, Малявіцкай Кабыле:
—- Каб ты толькі ведаў тое, колькі іншых дзеянняў папярэднічае кожнай маёй пастанове, якую я прымаю як дырэктар?!
— Слухай: не баналь... На, падпішы вось гэту паперку, і ўсяму будуць капцы.
— Я ж не магу так адразу, ну...
Яны сядзелі адзін насупраць другога. За сцяною — цубаніў позні дождж і, на вятрыску, грукацела вадасцёкавая труба, дзесьці ўзбоч ад нуднага нэона, «Прадуктовы».
Малявіцкая Кабыла маўчаў, вырачыўшыся на Пугаўку, які паўтарыў:
— Ну не магу...
Абодва адначасова ўздыхнулі, кожны па сваёй прычыне.
— Што гэта табе на мазгі ўпала, чаравік ты?! Пугаўка зморшчыўся:
— Ты, Кабыла, мабыць, п'яны?..
— Каб ты так здароў быў, як я зараз цвярозы! Паганы настрой у іх пачаўся ад раніцы; клубавала дрэннае надвор'е, імглістае.
— Зробім мы па чарцы, га? — спытаў Малявіцкая Кабыла.
— Я ж не п'ю!
— Вып'ем баржомі, лайце безграшовы.
— Ты, Кабыла, не гавары да мяне гэтак; не люблю.
— Ці я да цябе з чым благім? Мінералка ж здаровіць жывот. Зразумей тое, мужык ты.
— Ідзі ты сабе і перастань мне дурыць галаву! — зазлаваў Пугаўка.
Не, Малявіцкая Кабыла не з тых, каго можна лёгка абразіць ды пазбыцца; ён настойлівы.
— Чакай, не гарачыся... Я да цябе — за справаю, а ты б'еш у хамут. Будзе — і мне і табе... Падпішы, чуеш?