— А мая — магістр! — гакнула баба. Адбілася. Узнялася цверазоўшчына.
— Мой сын, Андрэй, го-го-го, які здольны! Разумееш, ён з самым мініструком, тэго, от! Табе і не ведаць, якія гэта дзеці ў міністраў. Нічога ты не разумеціш!
— Пачакай, паслухай, што табе я скажу: магістр — гэта як доктар, або і важней! — утлумачвала бацьку Андрэя, — Заязджаю гэта я неяк да яе на пасаду, а там бы ў палацы якім! У хвартухах белых усе ходзяць, з прычоскамі, з памаляванымі пазногцямі, з вейкамі штучнымі, як у той, што ў тэлевізары. А кожны да маёй дачкі: пані магістр, пані магістр! Стаю я, мужычка, і плакаць ахвота ад саладосці, гледзячы на дачку родную, ну, як лялечку! Яна падбягае да мяне, бы пані шчасненькая, аж пабялелая, і, заікаючыся ад радасці, кажа: «Мама, гэта ты? А чаго ж ты сюды? Трэба было ў кватэры...» А я, ледзь могучы што-небудзь вымавіць, так разрадавалася, кажу ёй: «Нічога, родненькая ты мая, ногі мае пакуль чыкіляюць, дык я і зайшла забачыць, як табе працуецца». Ай-яй-яй-яй, хто гэта калісьці пры панах падумаць мог, што дзіця наша такое слаўнае стацьмець!..
Бацька перабіў:
— Ды што там бабы: якая ім плата? Колькі яны яе маюць? Грашы! Столькі, што на тыя прычоскі. Ці многа можна мець, працавацьмеўшы ў белым? Сын наш, во, Андрэй, во грабе, заграбае! Сем, дзесяць тысяч за месяц! ІІяцьсот чалавек пад сабою трымае, камандуе імі. Пяцьсот!
— Татка жартуе, — умяшаўся Андрэй. «Каб Я хоць пяцёх меў... Я, бачна, некалі намахляваў старому»,
Старому павяроўчылася шыя...
— Сам ты, тэго, жартоўваеш, во! — нязграбна абсадзіў Андрэя. Баба нічагусьці не кеміла. — У цябе на адным адно участку — пяцьдзесят! А ўчасткаў, гэтых, ого, колькі іх, — відэлец у яго руцэ выстраміўся. — Грошы мяшкамі давозяць на выплаткі...
— Дачка мая футра бярэ за дваццаць тысяч! Кажу ёй, мо таннейшае ёсць? А яна як не зазлуе: «Сама ты, маці, хадзі ў таннейшым!»
Маці Апдрэя ажно скрывілася:
— Маладыя не шануюць грошай... То ж і Андрэй... — але баба не дала ёй дакончыць.
Задаволеная:
— А не шануюць. Каб ты тое ведала, што не! Эт, няхай шануюць тыя, хто нічога не мае. Дачка мая не скача хваліцца, гаварыць аб сабе. Але, бачу, тысяч так пяць дастае, калі не шэсць...
— А сын мой з сынам міністра, галава твая, сябры! Во-во — сябры! Прыкаціў да іх «Волгаю» той жа міністр — ну, забыў, чаго ён міністрам, фабрык, ці чаго? Заязджае, значыць, у дырэкцыю і, а як жа, абходзіць фірму, Андрэю падае руку ды кажа: «Як жывеш? Бываеш у Варшаве, чаму не заходзіш да нас?» Во, як кажа да майго сына сам міністр!
— Падаў?
— Але. I запытаў: «Як жывеш?» А іншыя і дырэктары вырачыліся ды дрыжаць, каб Андрэй не сказаў хоць пра іх дрэннае!..
Андрэй панура калупаў у носе.
— ...Міністр ад'ехаў, а сын мой кажа сваім дырэктарам: «Усё добра!» А яны дзякуюць Андрэю, а самы галоўны сярод іх пацалаваў Андрэя і сказаў яму: «Просім вас, пане Андрэй, да нас, на кватэру — жонка і дачка наша будуць рады бачыць пана, пане Андрэй Антошка»! — бацька прыкусіў баравічком. Пацямкаўшы, апавядаў далей, пакуль гэта баба не страціла імпэт. — Міністр паехаў, а сын мой кажа тым дырэктарам...
Андрэю зажадалася ўпіцца.
— Зашкодзіць табе, — маці, ціхмана, але настойліва. — Мо прыляж, паспі...
— Даруй, мама: хочацца!
Баба абняла сваё жываціска і гарбела, бы валун. Гасла.
— Дачка твая паперла на баль у Беласток... Баль-шмаль, танцы-шманцы, — распеўніўся бацька. — З іх хлеба есці не будзеш. Чуеш?.. Андрэй, ого, здольнік... інжынеры, дырэктары... Вып'ем, ну давай! — селядзец упаў яму пад стол.
— Вып'ем, ага, — ачуняла пяцідзесяцігадовая. — Махнём, дарагі суседзе! Што гэта старым больш трэба: прахліснуць моцнай гарэлкі! Ну, суседзе, на здароўе! А дзе ваша гаспадыня?
— Яна не п'е... Ведаеш, калі паш Андрэй будзе жаніцца, зробім яму вяселле ма цэлую хату. Павыкідаем з яе перагародкі, наставім сталоў... А калі акажацца мала, дык рэшту гасцей у новым хляве змесцім, рассадзім, а танцы на таку ў гумне хай адбываюцца, а потым — у саломе, хэ-хэ-хэ...
— Здурэў стары! — абурылася маці. — Хто ж гэта бачыў прасіць у хлеў ды яшчэ вясельнікаў?
— Кепска ім было б? Новенькі! А гарэлка ўсюды аднолькава смачная... Зрэшты, гной павыкідаем, сцены пабелім, парфумаў напырскаем... Дырэктарам прывядзем дзявок, закажам...
Маці:
— Не грашы!
Бацька:
— Абы кашалёк ім паказаць: прыбягуць, задраўшы спадніцы! Хэ-хэ-хэ-хэ...
Маці:
— Андрэй, упыні, ну, свайго бацьку, а то я ўжо не маю цярплівасці слухацець яго!
Андрэй разгубіўся: ніколі так не здаралася, каб бацька аж гэтак плявузгаў! Баба сваёй гутаркай раз'ятрыла яго, ці што?