— Просемы... проша...
— Першую чару прапаную падняць за нашага новага, дарагога дырэктара! — пачуўся крыштальны вокліч.
— I яго пекную паню гаспадыню! — гэта нецвярозы. Да яго, мабыць, пакуль не даходзіла, што пакліканы ён не толькі замачыць чужое павышэнне, але і перагледзець суадносіны, сітуацыю. На здзелку!
— Хо-хо-хо-хо... — гасцінна. — Агурочка?
— Дзянкую, дзякую... -— Надзвычайны!
— Э-э-эээ! — як узбрэх бобіка, які пазнаў гаспадара. — Мо-о-о-ооцна-а-ая!
— З зуброўкай, ах-ха-ах...
— Калі ласка, фаршыраванага мянтузіка.
— Люблю шынку, вэнджаную ў цёмным лесе. Абавя'зкова ў яловым!
— Як гэта, хвароба, пазнаць?
— Букет пахаў, васпане, іншы... Лес ёсць лес!
— Вы, хі-хі, відаць, хі-хі-хі-хі-хі, наогул шынкі, хі-хі-хі, лю-ю-юбіце, га-гага!!! I то бачу, хі-хі-хі, не абы-дзе, хі-хі, але ў ле-е-есе-е-э!!! Га-га-га!..
— Рга-а-га-га-гаг-га-аа-а-а-ааа...
— Брава! Печанае парася! Ад дзяцінства не еў...
— Сапраўды, парася! Румяненькае, ах!
— Другую чару — за паню дома! Устаць, панове!
— I яшчэ раз!
— За жанчын я гатоў піць цэлае сваё жыццё.;
— То ж але, то ж але...
Апрача накрухмаленага і нецвярозага - усе незнаёмыя галасы (яны, праўда, не вельмі каб чым вылучаліся).
Не маючы чым заняцца, Андрэй стаўбунеў у кутку свайго пакоіка і ўслухоўваўся ў водгулле гэтай п'янкі. Ён трохі пачытваў «Ніву», тыднёвік са старасвецкай він'еткай. На разгорнутай старонцы, угары: «Куток практычных ведаў. Як зварыш, так і з'ясі». Ніжэй: «Фаршыраваныя пячурыцы з яечкамі», «Пячурыцы фаршыраваныя з каўбасой», «Салат з пячурыц»...
Андрэя зацікавіў загаловак: «Вер — не вер».
Чытаў: .
«Сніўся мне сон, быццам была я на весцы. Пайшла з бацькам сушыць сена, — піша Марыся з Беластока, — Перавярнулі мы сена тое, каб лепей яно сохла. Побач пасвіліся нашы каровы на ланцугах. Я падышла да адной і перачапіла яе ў другое месца, дзе бўйнейшая трава.. Селі мы з бацькам над ровам, чакаем, пакуль сена падсохне, ды бачым, што ад захаду, з-за вёскі, высоўваецца хмара... Далей яна не пасунулася, затрымалася. Пацямнела. Але як бы ад таго, што вечарэла. Людзі замітусіліся. Сена, кладуць на фуры. Я ўстрывожылася і кажу бацьку, што наша сена змокне! А бацька адказвае мне, што нашаму сену дождж не пашкодзіць. І мы пайшлі. Ідзём дарогаю, хату мінулі і павярнулі на дарогу за вёску. Але ўжо побач мяне з правага боку ідзе не бацька, а высокая дзяўчына, гэта тая, што разам са мною працуе ў Беластоку. Як бы сімпатыя мая. I я пры ёй, якраз, што яна такая высокая, пачулася бяспечная і падумала, што ў будучыні таксама пры ёй бяспечна будзе.
АДКАЗ: Рэдка бываюць такія прыемныя сны. Амаль усе яго часткі аб'ядналіся ў адно цэлае, што прадвяшчае вам нешта добрае.
Ёсць у вас нейкія клопаты (бацька, здаровы ён), якія, аднак, павінны закончыцца поспехам або нават нейкім прыбыткам (сена). Гэта ж самае пацвярджае і пасьба кароў (дабрабыт, поспех). Вы вельмі непакоіцеся за добрае завяршэнне нейкіх для вас спраў, але ўсё адбудзецца добра (перачапілі карову ў тое месца, дзе буйнейшая трава, што абазначае ўдачу, поспех у справах). Хмара (нейкія цяжкасці ў жыцці) затрымалася і не павісла над вамі, бо для вас гэта была нявыгадная здзелка (вечарэла). Людзі, што акружаюць вас, хочуць уцягнуць вас і ваш поспех (сена) у нейкую хісткую, няпэўнўю справу (кладуць сена на фуры), але вы не паддаецеся ды не баіцеся дажджу (бо ён таксама поспех у справах).
У пэўным моманце вы заўважылі, што бацька, які ішоў побач з вамі, пераўтварыўся ў дзяўчыну, з якой вы адчувалі сябе бяспечна. Бачыце цяпер самі: вашы клопаты (бацька) пераўтварыліся ў радасць і поспех у каханні (маладая, сімпатычная дзяўчына). I так будзе ў будучыні. Астрон».
«Як гэта ім не абрыдне піць?» — Андрэй устаў з фатэля. пацягнуўся і ўспомніў, што трэба ж заварыць рамонку і яго адварам прапаласкаць зубы: пабольвалі дзясны.
Пеканула Андрэя дагэтуль нязведанае.
«Прыкідваецца, сабака, што мяне не бачыць!» — адкрыў у суседа.
Там, за сцяною, заспявалі «Многае лета». Нядружна.
«Ад адвару з рамонку перастаюць балець дзясны. Накуплю яго», — ныла ў скронях, і, магчыма, было б нядрэнна таксама прыкласці да іх рамонку... У паху гэтай кветкі адчуваецца столькі поля ды драўлянага загумення, прастадушнай даверлівасці цішыні, што аж пачынае круціцца ўваччу... «Многае лета» гудзіць вяселлем у паркую ноч. Нехта выспеўвае да самага крыку, быццам інжынер Сцёпка, вяртаючыся досвіткам з вяселлейка ў кафейцы «Дануся», што ў Антанюкоўскім квартале мешчанеючага сялянства; з той пародыі вяселля, якое адбылося нібы дзеля таго, каб пахваліцца гарнітурам, жонкаю або мужам, вялікапанскімі манерамі камердынераў, дабрабытам, пасадаю і, чорт ведае, яшчэ чым?! Гісторыя шырыцца коламі. Бо інакш інжынер Сцёпка з Задрыпанкі цаніў бы ў сабе спецыяліста, імкнуўся б стаць выдатным, а не прамарноўваў бы псіхіку ў пакутванні, у патаемным праклінанні мужыцкай радаслоўнай. Не траціўся б на буржуйскі выгляд самога, запознены на стагоддзе.