— Ён, магчыма, ужо запівае... — напраўду нічагуткі не ведаў пра яго.
— Каб толькі тое! — загадчык учыніў жэст рукою, якая з грацыяй выгнулася. — Каб адно гэта, дык было б, так, яшчэ паўбяды...
I Андрэй усё ж усномніў, што, аднак жа, нешта даходзіла да яго пра гэтага чалавека, пра кадравіка, бо менавіта пра яго зайшла зараз гаворка.
— Кажуць, так я чуў, што ён пасля работы зачыняецца ў кабінеце з прыбіральшчыцаю, той жонкаю майго знаёмага, гэткай шырознай у клубах і па-кашэчаму ціхенькай...
— А-а-ааа, бач ты яго! Хэ-хэ-хэ-гы-гы-гы... — у разяўленым роце паблісквалі зубы з залатымі карункамі. Рагацеў, як Яўхім у Каляду, ля абледзянелага калодзежа, з якога маладзіцы насілі ваду, каб нагрэць яе ў высокіх гаршках ад свіной бульбы ды перад куццёю выкупацца ў балеі — быць у царкве свежанькімі, напахнё-нымі...
— Я ўжо пайду, — сказаў Андрэй нясмела.
— Сядайце, чаго вы стаіцё? Калі ласка. — I адказаў: — Паспеецца, трэба ж крыху пакінуць работы дзецям нашым...
Яго перапыніла, увайшоўшы, сакратарка.
— Выбачайце, пан загадчык. Ёсць неадкладнае: сакратарыят дырэктара пытае, ці змаглі б вы прыняць удзел...
У чымсьці лішнім.
— Безумоўна! — адказаў той не задумаўшыся, адразу! Прызвычаены жыць напагатове ў час, калі хвіліна вагання магла каштаваць дадатковых гадоў намагнечы дзеля таго, што добра знайшлося блізка. I гэта не страх, гэта вышкаленасць!
— Дзякую, пан загадчык, за размову, — Андрэй: «Як адвязацца ад яго?!» — Я заняў шмат вашай увагі...
Загадчык тут жа:
— Гэта я дзякую вам. Так будзе справядлівей. Так, я заўсёды рады пагутарыць з вамі, — ён нагадваў сабою кавалера, якога ўжо позна знеахвочваць да дзяўчыны, якой ён напэўна не варты. — Заходзьце, так, калі з'явіцца ў вас вальнейшая часіна...
Андрэй вышмыгнуў да сябе.
Аднойчы, пасля, ідучы дамоў, увесь пахаладзеў ён, убачыўшы, як загадчык ідзе з работы разам з кадравіком. I зубаскаляць яны адзін да другога, і апавядаюць сабе аб чымсьці — на скрыжаванні цёпла развіталіся. Андрэй адбегся да свайго колішняга васьмігадовага ўзросту: вось валачэцца возам у Барсуковіну і кліча сабаку ў полі, ды нехта чужы, што якраз араў палоску, заенчыў да Андрушкі: «Варочай каня, хлопчык! Уцякай! Гэта воўк! Воўк!»
Лоб украплеў потам.
«Ён з гэтым Мёдам Мёдавічам Мядуновічам?!» — Андрэя муціла.
Стала вядома, што дырэктар спрашае нараду. Прыблізна праз тыдзень.
Якогасьці ранку Андрэй набраў нумар унутранага тэлефона дырэктара. На языку ў яго не было ні слоўца, у галаве аж пыліла ад пустоты, адны пачуцці зарасталі кустамі страху, не страху... Таварышы па рабоце як быццам перашэптваюцца, пляткары, па калідоры: «Чулі, хлопцы, Андрэя Антошку цягала міліцыя! Чаму? Кажуць — штосьці ўкраў, ці гэта яго хтосьці абакраў? Словам, замешаны ён у пакражу, ай-ай-ай...»
Дырэктар згадзіўся:
— Калі ласка, пан Антошка. Прашу, я чакаю вас. Толькі на нядоўга, калі можна: вельмі ж я заняты якраз.
— Дзякую, пан дырэктар. Я — на пяць хвілін, — Андрэй: «Чаго мне ад яго? Што са мною?!»
Старанна зачыніў свой пакой. Паўтараў сабе заедліва: ісці, ісці, ісці! Перастаўляць ногі, зграбніста іх, і яны завядуць, куды табс трэба. Зайшоўшы — нагаварыць, многа нагаварыць. Аб чым? А гэта будзе відаць на месцы. Там заўжды відней. Галоўнае — зайсці. Быць прынятым!
Ісці.
Калідорам, паўз лабірынт паклонаў, з вясельнай радасцю, сватаўскай, з крыламі гордасці, анельскай скромнасцю, без не кожнаму мілай сівізны шаноўнасці, маладым вось, са шчочкамі прылюднасці, з перспектыўным позіркам у — добра што пужлівых — вачанятах, ветлым, каханенькім, у лакіраваных туфліках з модна высакаватымі абцасамі. А як жа, і з вугалькамі — стры-манай — гарэзлівасці.
«Але што я скажу яму, дырэктару? Не скажу ж, што прыйшоў пабачыцца з ім, ці ён жывы ды здаровы?!»
Націскаючы клямку дзвярэй у той пакой, што запоўнены выключна павагай, угледзеў ён новую сакратарачку з бессаромна сур'ёзным выглядам. Яна загаварыла да яго, але ён, пакуль яе зразумеў, машынальна адкапаў з пакладаў забытасці доўгую справу, якая павінна своеасабліва ўпрыгожыць гутарку з начальствам. Належала яна да ліку тых пастаянна актуальных, пра якія ўсе даўно ведаюць, што іх вырашэнне немагчыма, і якія, у меру патрэбы, выкарыстоўваюцца ў якаеці то дадатных, то адмоўных прыкладаў, становішча, ўчынкаў, дзейнасці, адносін, перспектываў, недахопаў, дасягненняў... На канцы левага туфля бялела смяцінка, і навідавоку Андрэй не асмеліўся яе страсаць. Сакратарка паведаміла:
— Дырэктар просіць у пана прабачэння. Яго толькі што выклікалі. Вернецца паміж другой і трэцяй. Пазвоніце — і ён вас тады прыме.