За сцяною нехта краўся, але гэта быў прывід; скрыпела фортачка.
— Што менавіта згарэла? — запытаў у яго Андрэй. — Якія дакументы?
Капітан ветліва прамаўчаў на такую наіўнасць.
Пагасіў папяросу.
— Скажыце, калі ласка, ці вы, пане Антошка, не заўважылі чаго нештадзённа асаблівага ў паводзінах некаторых асоб у вашым асяроддзі? — ён адхіліў маленечкую картачку пад далонню. — Скажам, у апошні тыдзень, га?
— Але чыіх?
— Я — агульна, пане Антошка...
— Ага...
— Ніхто не звярнуў вашай увагі?
— Яксьці не, ніхто, — лоб у Андрэя моршчыўся, бы ў дзіцяці, якое хварэе на запор.
— Падумайце, памалу...
— Праўда, пляткавалі пра загадчыка, што нібы папівае ў сваім, і то вечарамі, але хто ж цяпер не п'е?..
— Не ўсе, пане Антоішка, не ўсе, — ён спаважна, замест таго, каб рассмяяцца і гэтым разграшыць субяседніка.
— Яно гэта так: не ўсе.
— А хто менавіта гаварыў вам пра загадчыка? I калі?
— Ну, усе гаварылі, — успацеў Андрэй, — Цяжка сказаць канкрэтна, хто гаварыў? Усе...
Капітан надта не націскаў.
— А што вы можаце сказаць пра дырэктарчыка?
— Я? — Андрэя нейк непрыемна ўразіла гэтае слоўца «дырэктарчык». — Нічога такога, што вам спатрэбілася б.
— Дазвольце, пане Аптошка, што гэта я буду вырашаць, ці патрэбна сказанае вамі, — ён знецярплівіўся. Відаць, быў стомлены.
— Няхай.
— Слухаю вас, — трымаўся той свайго.
— Што ж наш дырэктар — добры, энергічны, часам марудлівы, але гэта ўжо загана ягонага характару.
— Вы, аднак, чагосьці пабойваецеся, пане Антошка?
— Праўду кажу вам, пан капітан. Тое кажу вам, што ведаю.
— Ну, — той прыкурыў чарговую папяросу. — Як на першы раз, даволі. Дзякую. Можаце ісці да сваіх спраў, — і калі Андрэй зрушыўся, дадаў: — Ні слова пра нашу гутарку, разумееце. Нікому! Загадчычку таксама.
Не адказаў яму.
Казытлівымі клапамі залазілі на Андрэя слоўцы «дырэктарчык» і «загадчычак». Не выдушваў іх.
— Дзе наш дырэктарчык? — ні з таго ні з сяго, гэтак Андрэй да супрацоўнікаў. А яны пачалі адступаць ад яго — кожны за свае дзверы.
Сам жа Мёд Мёдавіч Мядуновіч, пачакаўшы, калі застанецца сам-насам з Андрэем, прамовіў:
— Гэты пажар будзе камусьці каштаваць! Не такая гэта дробязь, як сім-тым здаецца...
— Чаго ж вам трэба ад мяне?
— Мне?! Я так сабе, па-сяброўску... Мы ж ні ў чым не вінаватыя.
— Выбачайце, але я заняты, — тузанула Андрэем.
Не слухаючы дапушчэняяў Мядуновіча, ён пакіраваў у секцыю транспарту, пакідаючы яго за сабою.
У кантору секцыі трэба было пераходзіць цераз дзядзінец, на якім шафёры звычайна гультаяць, выпучыўшы грудзі на сонца. Адзін з іх перапыніў Андрэя і, азірнуўшыся, паведаміў:
— Капітан выпытвае пра вас.
— I што ж ён даведаўся?
— Не кажа, — не ўлавіў, мусіць, кпінкі ён.
— Дзякую вам, — Андрэю стала не па сабе. — Забаўная гэта следчая міліцыя, Той жа капітан выпытваў мяне — не адгадаеце! — пра вас! А яшчэ і пра тое, чаму намеснік галоўнага бухгалтара заварвае чай галоўнаму, падперазаўшыся хвартушком, бы педэраст! Так і назваў: падперазаўшыся, быццам чысценькая к... хах-ха-ха-ха... Га-га-га-га...
— Пра мяне! — шафёр увесь зніякавеў.
— Ага, — змахляваў яму Андрэй. — Па-мойму, гэта досыць нармальнае.
— А пра што?
— Выпытваў?
— Але.
— Ці выпіваеце, ці да дзяўчат, гэ-гэ-гэ-га-га-га-га... А пра мяне дык — што?
— Як часта бывалі ў загадчыка аддзела; у якіх адносінах з ім? Значыць: у сяброўскіх ці толькі ў службовых... Ну, і ці не пасварыліся вы з ім?
— Глупствы, — Андрэй выслухаў пільна, хоць і прыкідваўся абыякавым да казанага. — Не турбуйцеся ні пра што, грамадства наймае міліцыю, каб яна лавіла паскуднікаў, а мы ёй дапамагаем. Вы жанаты?
— Не-а, — у шафёра пакасіўся зрок.
— Ну, дык зычу вам прыгожай ды гарачай дзяўчыны, такой, што добранька вывучана ахвярыстымі набабнікамі. Бо што з тае прыгажосці без юрлівасці, ха-хэ-га-га-га...
— Дзякую вам, пан начальнік, за пажаданні.
— Няма за што. Бывайце.
У секцыі транспарту Андрэй выпісваў звесткі аб перавозе тавараў за чвэрць года. Перапісваючы слупкі лічбаў, падумаў, што, мабыць, так выглядаюць шыфраваныя дэпешы...
Высоўвалася яму няяснае.
Увечары, нягледзячы па адліжную пагоду, Андрэй надзеў пальчаткі і ў газетных кіёсках, ля скрыжаванняў, купляў паштовыя маркі, канверты, часопісы, газеты. Вярнуўшыся ў будынак дырэкцыі, дзе карпеў над той справаздачай, зачыніўся на ключ і, не скідаючы тых пальчатак, пашукаў клею, пачак нераспячатанай машынапіснай паперы, ножніцы. Зацягнуў акно.