Зрэзаліся абодва.
Андрэй быў ужо схільны махнуць рукою на звальненне шафёра, калі кадравік моўчкі пакланіўся і крутнуў вон.
«А ты гэта куды зноў?» — Андрэй хацеў спыніць яго, тузануць за каўнер, бы шчанюка, назад, намахаць указальным пальцам перад носам, давесці яму да ведама, што без згоды яго, Андрэя, ён і ніхто не можа выйсці от так сабе, не папрасіўшы дазволу, сваевольна. Калі я адразу не закілзаю ім морды, потым будзе позна, панясуць мяне, быццам коні з каляінаў ды ў роў адхону».
Наказаў склікаць нараду кіруючага персаналу. На дванаццатую.
— Напарыць чорнай кавы? — запыталі ў сакратарыяце.
— Аднаму мне, — адказаў.
«Нейкага смецця панапрыносіла!» — бурчэў ён, гартаючы карэспандэнцыю і падпісваючы загады.
Дыван засцілаў паўпадлогі. Пад канферэнцыйным сталом выглядаў як новы: там не топчуцца. Някепска было б, замкнуўшыся, пакачацца на гэтай фабрычнай зеляністасці, быццам увесну на лузе, калі выганяюць на пашу кароў. Разлягчыся — і глядзець у сінечу нябёсаў, каб ажно ў галаве закруцілася! Альбо — запаўзці пад гэты стол і ўявіць сабе, што ты знаходзішся ў гушчавіне крапівы, у якой пякучае лісце ўжо высока, і можна сядзець, пад імі, не папарыўшыся. У гэтакай старой крапіве можна схавацца і чакаць зручнага моманту, каб дабрацца да салодкай яблыні, што на ўскраіне загонаў. Гаспадыні, якая вось праполвала буракі, няма чаго боязніцца... Але нашто яе вэрхал? Лепей прыпачакаць, калі яна з поўным кашом зелля павалачэцца ў хлявы.
Закапаўшыся ў паперах, Андрэй пераставаў выразна бачыць. Патрэбны акуляры. (Ісціны, якія выказвае хто ў акулярах, гучаць пераканаўча. Успрымаюць іх як дакладнейшыя.)
Наклаўшы рэзалюцыі на карэспандэнцыю, ён роўненька ўнёс яе ў папку і, прыадчыніўшы дзверы ў сакратарыят, перадаў для ўручэння кіруючым супрацоўнікам. Яны ўжо збіраліся.
Нарада пачалася пунктуальна.
— Прапаную наступны парадак: маё выступленне — і ніякіх пытанняў і адказаў, ніякай дыскусіі!
Твары прысутных зліваліся ў густы іканастас. Андрэй удана разрэгуляваў так зрок, на акцёрскі спосаб.
— Ясней кажучы, заяўляю, што не дапушчу ў дырэкцыі найменшай разлезласці, самаздавальнення дасягнутым, патурання гультаям і пранырам. Мы занадта бедныя, каб дапускаць хібы ў рабоце. Кадравік тлумачыў мне, што ён аналізуе кадры. Магчыма, іншы на маім месцы паверыў бы яму, але не я! Які ж гэта аналіз, калі, напрыклад, шафёры п'юць гарэлку, возяць яе з сабою? Гаспадарнік пераконвае мяне, што запасныя часткі для машын будуць. Відаць, ён лічыць, што кожны, хто не ён, гэта — дурань! Як могуць быць запасныя часткі, калі гаспадарнік не падаў заяўку, без якой, як гэта добра вядома і яму, няма падставы для афармлення заказу... — Андрэй папіў, цырымонна, кавы. Адзін. — I так, па чарзе, прыгледзімся да дзялянак нашай працы...
Пасля нарады ўсе пакідалі кабінет тлумна, як тыя авечкі, што, напалоханыя сабакам, выбягаюць з загарадкі.
Кабінет нібы завяршаўся гэтым пісьмовым сталом дарагога вырабу. Сцены былі, праўда, старамодныя. На вокнах — заслоны тонкай работы. Столік для кавы, крэслы, пальма, бібліятэчка; воддаль — той канферэнцыйны стол, зноў крэслы. Усюды дываніста, утульна.
Ад дзвярэй да стала — шмат прасторы.
Андрэй разумеў значэнне гэтай прасторы: яна бянтэжыць таго, каго выклікаюць сюды.
«Доўгая сцежка да трона, усланая, не толькі аздабляла. Вопыт вякоў!» — Апдрэй надумаў пазбыцца кіраўніка гаспадарчай секцыі. Пакуль яшчэ дзейнічаў закон пачатку, які апраўдвае амаль кожную нечаканасць, трэба паспрабаваць зварухнуць з месца гэтага тыпа. Потым ужо не знойдзецца такой моцы! Несумненна, што ён зробіць усё, каб яму, Андрэю, нашкодзіць! Таму супраць яго, мабыць, нядрэнна было б выкарыстаць схему ўзрастаючай незадаволенасці, якая зводзіцца да таго, каб часцей і часцей надакучаць аб'екту заўвагамі і вымовамі. Гэта выкліча ў гаспадарніка рухлівасць у сваю абарону, і ён завозьмецца слаць скаргі на Андрэя. Узнікне несумяшчальнасць іх абодвух у адной установе: Андрэя і гаспадарчага кіраўніка. Паўстане фінальнае пытанне: хто тут важнейшы, больш патрэбны фірме? I кіраўніка гаспадарчай секцыі прымусяць пашукаць сабе новае месцайка... Андрэй нават дапаможа яму вынайсці, але так, каб... няхутка.
«Я мо і занадта паскандаліў я з тым шафёрам?» — заключыў Андрэй.