Званок унутранага тэлефона.
— Гаспадарнік — да пана загадчыка, — гэта з сакратарыята.
— Прасіць. «Чаго гэта ён?»
— Пан загадчык, — амаль лісліва гаспадарнік. — Купляем у ваш габінэт тэлевізар. Венгерскі.
— Вы жартуеце, пан кіраўнік! — I мякчэй: — Замест таго каб работу рабіць, я пачну біць лынды перад тэлевізарам.
— Эт, варта мець пад рукою гэты тэлебач... Дзеля гігіены разумовай працы, ці што...
— Не, пане!
— Як гэта, пан загадчык? Грошы на яго былі запланаваны. Адно падчэквалі з'яўлення ў продажы венгерскіх. Пан дырэктар казаў, што яны найлепшыя...
— Ах, вось яно як!.. — вылецела ў Андрэя. — Дык што: я не супраць.
—Дзякую, пан загадчык.
Тэлевізар унеслі з немалой калатнечаю.
А назаўтра дыван быў затаптаны да непазнакі: начныя старажы глядзелі праграму. Патыхала махоркаю. Андрэю сталася нясцерпна, і ён учыніў дзікую авантуру; з кватэры прывезлі прыбіральшчыцу, якая забегала па кабінеце з анучаю ў руцэ ды з вядром вады; пачціва наводзіла чысціню.
У дзверы ўставілі аўтаматычны замок.
У тую ж раніцу здарылася яшчэ калібернейшая непрыем-насць. Намуціў тут кадравік. Гэта ён настойлівеў на тым, каб прыняць на работу адну жанчыну лёгкіх паводзін. Улады просяць, казаў Андрэю. Калі так, дык трэба, пагаджаўся з ім. У нас ёсць месца на «Ныску», удакладніў кадравік. Няхай ездзіць баба, Андрэй успомніў, што чытаў у газеце, нібы для такіх жанчын арганізуюць шафёрскія курсы, каб прыстасаваць іх да новага жыцця. Няцяжка ёй павінна быць на «Нысцы», запэўніваў кадравік. Глядзіце, каб яна нам маладэчу не бунтавала, пажартаваў Андрэй у заканчэнне. Нялёгка будзе ўпільнаваць мужчын: яна надта прыгожая, паіржаў беспрычынна кадравік. Ну, — гікнуў Андрэй, і яны ўзяліся абмяркоўваць нешта. (Было гэта на дзень да нарады.)
Але напрацавала яна ўсяго адзін ці два дні — і знікла. Казалі, што пэўна загуляла ў патаемцы. Нехта паведаміў, што з «Ныскі» зняты прыборы, няма запасных колаў... Кадравік паехаў да гэтай жанчыны, але ў яе кватэры застаў толькі старую маці, якая не прадчувала нават таго, чым дагэтуль займалася дачка.
Вярнуўся ён увесь перапужаны.
— Уцякла, пакінуўшы нам дулю! Прапаную даць знаць у міліцыю, — гаварыў ён. У яго ўжо не было той звычнай упэўненасці, і гэта Андрэю спадабалася. — Абакрала, сука!.. Зрабі каму дабро, то табе стане кепска.
— Хвілінку, без панікі, — супыпяў яго Андрэй. — Давайце сядзем ды падумаем, — Андрэй: «Зноў высмеюць там. Капітан скажа: у вас, пане Андрэй... як не тое, дык сёе, хі-хі-хі...»
— Няма над чым тут думаць? — кадравік закурыў зверабойны «Партагас». Кашляў і гаварыў, не дагаворваў, лапатаў языком, бы сячкарня, сечку рэжучы. — Пазваніць, хай схопяць, завалакуць у арышт, дадуць па с... Заскавыча, прызнаецца, у зубах прывалачэ. Ногі цалавацьме... Прыняў, а яна, хвастом махнула ды ў поле, каб яе сабакі там заганялі ў дошку, загрызлі, заелі ненаеднікі.
Ён бярогся, а мабыць, і баяўся Андрэя, і гэта быў добры знак.
— Абціхніце, ну, абціхіхайце, — сказаў, пераскокваючы ў жартаўлівасць, Андрэй. Не яго гэта была бяда, і ён мог тут нават штосьці скарыстаць. Зараз вось ён зразумеў гэта, — калі абмовіўся: абціхіхайце. Праз секунду пазней.
Кадравіку неспадзявана, аднак, пашанцавала. Праўда, не вельмі каб моцна, але настолькі, каб ужо трымацца яму перад Андрэем крыху прасцей. Якраз з'явіўся вуглаваты рабатай з абнадзейваючай звесткай. Ён скапыціўся перад той прастораю і прапусціў наперад сакратарку.
— Гэты пан ведае, дзе яна, — перадала яна.
— Добры дзень, пан дырэктару! — здалёку ён. На кадравіка ж пакасабочыўся. — Так, пан дырэктару, я бачыў яе сёння, паскуду. Па-суседску, але, — назваў ён перыферыйны адрас. — Там жыве такі цваны госць, то крадзяжом, то спекуляцыяй... Яна гэта з ім бушуе... Значыць, не пры бабе кажучы... — ён кумячыў у сабе брыдкае. Укусіўся.
— Пазнала вас? — спытаў Андрэй у вутлаватага.
— Не, адкуль? Я ж ёй не сват і не дзядзька...
— Дзякую вам.
— Да пабачэння, пан дырэктару, — марудзіў той, бы чагосьці чакаючы.
«Грошай? Платы?» — скручвала Андрэем. Ён, мабыць, і даў бы яму дробную суму, калі б не тое «пан дырэктару», быццам назнарок. На румынскі лад, ці што?
Кадравік курыў да тупасці. Балбатлівеў:
— Ну і вось. Так. Хі, чорт...
— Колькі колаў няма?
— Устаноўлена, двух!
— А з прыбораў — чаго?
— Ну, лічыльніка няма, бензамера, радыёпрыёмніка — таксама.
— Дзе ж былі старажы?! — Андрэй як бы дапытваўся, дзе ж тыя вочы ў кадравіка. Прыкра да болю ў касцях! — Але ў міліцыю — нельга.
— Як жа ж так?
— Я бяру на сябе ўсю гэту гісторыю.