— Не баіцеся мяне... Украла... Уцякла...
— Не, — працягла паглядзеў ёй у твар, недурны, невульгарны.: «Яна. магла б закончыць сярэднюю школу, потым — вышэйшую. I стацца прывабнай паняй іяжынер, мець зайздросныя заробкі, кватэру, самастойнасць. Затым — выбраць сабе мужчыну на мужа, такога, які не перавышаў бы яе ні прыгажосцю, ні інтэлігенцыяй. Ён шанаваў бы лепшую ад сябе жонку, бо ў ёй бачыў бы свой жаданы лёс. Пры гэтакім мужу, які шмат зразумее і прабачыць, яна, як у прыстані, адпачывала б пасля далёкага плавання і знаходзіла б забеспячэнне таго мінімуму ўласных псіхічных ды фізічных патрэб. Нераўнапраўны страх, гэты папулярны сродак, што гарантуе шлюбную вернасць аднаго з партнёраў, з'яўляўся б бяссільным у дачыненні да яе: з пагардай адкідала б ад сябе мужчыніскаў, разам з іх высокапастаўленымі ўплывамі дзеля найгалоўнага — паглыбляння задаволенасці існаваннем. Эгаістычна? Калі прыняць, што жывём дзеля шчасця... Не, не, я нешта ідэалізую. Шкада яе».
— Я прывязу, — удакладніла, маючы на думцы колы. Стрымала слова.
Потым працавала з нейкай добраахвотнай рабскасцю, да якой здольна толькі жанчына, што страціла надзею дабіцца якіх-колечы пераваг. I менавіта гэта не давала гарантыі, што яна не паўторыць ужо раз зробленае.
«Другі раз яна пачысціць нас не так, хітрэй!» — чарнахмурылася перад Андрэем боязь, клубавала, як летнія буры.
Кадравік, з'авечаны ад захаплення і таксама ўдзячнасці, бегацьмеў за Андрэем.
«Нечувана, пан загадчык! Нечувана!» Ягоная галава была ўжо задурана куды больш важнейшым: дырэктар выздараўліваў.
З'явіўся ён праз тыдзень.
— Пан дырэктар вас просіць, — сказала аднойчы сакратарка і годна выпрасталася — з гордасцю вызваленай каханкі.
Андрэй адчыніў дзверы — ужо не ў сваё.
— Вітаю калегу! — прамовіў дырэктар, як дабрадушны дзядзька, што нарэшце сустрэўся з хросным сынам. — Чаму гэта вы не наведалі мяне: я ляжаў. Так, — яны далікатна паціснулі сабе рўкі. — Віншую з удачамі, пан Андрэй, — хіба шчыра. — Віншую, віншую. Чуў пра вашы пачынанні, а як жа. Добра чуў. Гэта так. Прытым — выявілі сябе дэтэктывам ды псіхалогам, пан Андрэй! — з сімпатыяй. — Цікава, цікаба... Тая кабетка — робіць?
— Ага, працуе, — Андрэй аблізаў губы, на якіх чамусьці з'явілася клейкасць. — Так, пан дырэктар, і то — акуратна...
Зрабіць вусную справаздачу яго папрасілі не адразу. I за кавай Андрэй так і не даведаўся, што з загадчыкам.
— Вы, пан Андрэй, малайчына! Вы здзівілі мяне сардэчна: сваёй знаходлівасцю, тонкай кемлівасцю, калі не пагневаецеся на мяне, за такую форму майго вам прызнання...
Прынесена мінеральнай вады.
— Пакаштуем кавы па-грэчаску, запіваючы мінеральнай, — дырэктар наліў і па лямпцы армянскага.
— З вяртаннем да здароўя, пан дырэктар!
— Дзякую.
Пасмакавалі — і таго, і таго.
— Патрэбна нам, дарагі калега, уладзіць пэўную далікатную справу, — загаварыў дырэктар. — Як вам вядома, час ад часу нашу ўстанову крытыкуюць у мясцовым друку, м-мм, так, — надпіў чарку. — Даўно прыходзіць мне ў галаву, каб запрасіць да нас аўтара гэтых артыкулікаў. Зараз я бачу, дарагі калега, што вы дапаможаце мне тут, напэўна вельмі ўдала! Неабходна, так сказаць, гнуткасць у гутарцы, якой, на жаль, прырода не абдарыла мяне, пан Андрэй. Вы пагутарыце з тым плеткаром, з газетнікам.
— Што вы, пан дырэктар, — памілеў ад не паспытанага раней, якогасьці салодкага страху Андрэй. — Куды мне да вас! Я ж мог бы быць вашым сынам...
— Шаноўны калега, калі б я вас не любіў — абразіўся б! Няўжо я настолькі стары, каб вы прыраўноўвалі мяне да бацькі? Го-го-го, здорава штурханулі! — цяплеў і цяплеў.
— Не тое я меў на думцы... — Андрэй: «Яму здаецца, што я падстаўлю сябе за яго, каб пасля было каго вінаваціць».
Яны абмеркавалі варыянты той гутаркі.
У выпадку фіяска, Андрэй падказаў дырэктару самы безадбойны спосаб: свінню спляжыць свінствам! Аперацыю ён возьме на сябе. А менавіта: спрабуе пазычыць журналісту падборку інфармацыйных матэрыялаў аб дзейнасці дырэкцыі і адначасова папросіць падпісацца на квітанцыі, пад якую непрыкметна падкладзецца капіралаўку. Дастанецца ім подпіс таго пісакі — на чыстай картцы, дзе пад выглядам, скажам, дубліката лёгка надрукаваць, напрыклад, яго ўяўную прапанову апублікаваць цыкл распахвальных артыкулаў за... салідную суму грошыкаў! «I згубіцца гэту паперу паблізу аднаго высокапастаўленага кабінета ў горадзе... Нічога, што дакумент здасца абсурдным або і падробленым. Журналіст жа, несумненна, перастане карыстацца даверам, а нават — калі ягоны шэф удаўся баязліўцам — страціць пасаду. Мы, дырэкцыя, вядома, адрачэмся ад усяго гэтага, яшчэ і абурымся, разбушуемся...»