Ягамосць з колкім зрокам тыцкаў у Андрэя пытаннем, якога ён недачуў.
Усміхнуўся — і гэты аўтар адказаў яму тым жа. Молада-зелена ў яго.
— Паводле майго скромнага меркавання, пан рэдактар, трэба шырока паказваць тое, што людзей якраз радуе, — Андрэй не выплёўваў яловую ўсмешку. — У гэтым бачу я ролю друку як выказніка грамадства. Хіба ж я не маю рацыі? Чытачы перастануць купляць вашу газету, калі будзеце агалошваць у ёй толькі пра тое, што засмучае... Каму гэта ахвота чытаць, што недзе счаўплося панурае?.. Не так я хацеў сказаць, пан рэдактар. Лепш паслужуся тут прыкладам: ваш артыкул пра нашу ўстанову пакідае ўражанне, быццам яе кіраўніцтва — гэта людзі нядобрыя, благія, цёмныя, няздольныя змагацца за вышэйшае, гэта значыць за інтарэсы грамадства ды дзяржавы, і гэтак далей, і так далей. Тым часам, як я ўжо згадваў, даволі было прыйсці да нас са сваім грамадскім болем, і мы, кіраўніцтва, рэагавалі б неадкладна. Ці дапусцілі вы такую думку, што кіраўніцтва менавіта нічога не ведае? Не, узялі ды апублікавалі матэрыял, які, на добры лад, правідловей было б назваць пасквілем альбо нават даносам! — рыжабародзіч заварушыўся, бы чухаючыся. — Ідэалам для нас усіх з'яўляецца барацьба за чалавека, за тое, каб кожны, у меру сваіх магчымасцей, поўніўся задаволенасцю ўласным жыццём, якога не так шмат... Падлічана, што мы ў сярэднім свядома пражываем штосьці каля дзевятнаццаці тысяч дзён. Як жа крыўдна мала! Дык нашто гэтыя нешматлікія дні паліваць граззю, га? Пішам жа пра бесклапотнае дзяцінства маладога пакалення. Так? Так! Вось таму я лічу, што мы, як кіраўнікі грамадскага жыцця, абавязаны чыніць уеё, каб адсоўваць турботы не толькі ад дзяцей. Не толькі ад іх. А вы, журналісты, замест таго каб успамагаць нас у тым, дык што вырабляеце? — Андрэй: «Добра, што не сказаў яму: няўжо вы, журналіст, уяўляеце сабе крытыку настаўнікаў у газетцы для вучняў? Божа мой, да чаго даплёўся я?! Ах!»
Барадач відавочна нецярплівіўся.
— Наколькі я правільна зразумеў вас, дык сэнс нашай прафесіі павінен заключацца ў маўчанні?
— Ну пры чым тут яно? Я ж кажу вам: заходзьце да нас з кажнюткай справай, і мы без ніякага шумка, разгледзім... Я ж гаварыў. Чаму гэта вы так заўпарціліся? Няма супярэчнасці паміж інтарэсамі нашымі, арганізатараў вытворчасці, а вашымі, арганізатараў грамадскай думкі. Наша задача заключаецца ў безупынным павелічэнні матэрыяльнага багацця, уздыме паўсюднага дабрабыту, а ваша — у мабілізацыі духоўных сіл люду ў ягоным паходзе да новых рубяжоў усебаковага развіцця, у фарміраванні вышэйшых перажыванняў, лейтматывам якіх з'яўляецца творчая незадаволенасць дасягнутым, імкненне да лепшага і лепшага... А вы, журналісты, што размалёўваеце? Крытыкуеце дасягнутае, галаслоўна пазбаўляеце сваіх чытачоў веры ў надзейнасць якраз таго, што з'яўляецца фундаментам для будучых, высокіх гмахаў нашага быту. Адбіраеце грамадзянам сэнс іх існавання... Адбіраеце людзям людзей!
— У мяне пяма часу, — гыркнуў журналіст да Андрэя. — Вы-бачайце, — залапацеў. — Да пабачэння, — выйшаў, не раскланяў-шыся. Як блёкату напіўшыся!
— Я не скончыў, — Апдрэй спрабаваў упыніць яго. — Не вы фарміруеце рэчаіспасць! Мы не дазволім на такое!.. — крыкнуў услед, каб у ім выклікаць нешта, хоць крыху накшталт страху.
Цяжка, аднак, было б Андрэю хваліцца такім зыходам дзеі.
Пасядзеў у зацішшы і для раўнавагі настрою вырашыў прайсціся.
— Што вы, пан загадчык, прышпілілі гэтаму пісаку? Папёр, быццам хто насыпаў яму шыпшыны за каўнер! — пасля пакражы, якую зрабіла тая жанчына, супрацоўнікі былі гатовы прыняць ад яго чарговую сенсацыю. — Да дзвярэй, з калідора ў хол, ішоў ён ажно подбегам, ха-ха-ха...
— Нічога асаблівага яму я не рабіў, — Андрэй, як вулічнік, засунуў рукі ў кішэні. — Звычайна, растлумачыў гэтаму барадачу, што не газета павінна служыць людзям, але... людзі — газеце! Хэ-хэ-хэ-хэ-гэ-гэ...