Дырэктар прыжмурыў вочы.
-— Тады я гэтага нашага кіраўніка бачыў бы на пасадзе рэферэнта па справах рамонту скрынак і драўлянай упакоўкі, — адказаў Андрэй: «Чаго ён прычапіўся да гаспадарніка? Адразу прыліп да яго. Гэта мае сувязь?»
Андрэй памыляўся. Дакладней кажучы, дрэнна здагадваўся: гэта была апошняя прыглядка дырэктара да яго.
Дырэктар:
— Мм-м, та-ак... — зірнуў на гадзіннік з гэтакай адкрытасцю, што ад Андрэя чакалася аднаго: «Гэта ўсё, з чым я прыйшоў да вас, пан дырэктар».
У пазмрачнелым калідоры цьмяна свяціліся пад столлю лямпачкі. Сцены п'яна падпіралі сонныя шафы з неверагоднай колькасцю ў сабе рэферэнцкіх і бухгалтарскіх дакументаў. З дзвярэй аднаго пакоя ў дзверы другога пераскочыла даўганогая памочніца намесніка галоўнага бухгалтара, дачка лесніка з-пад Ліпавага Моста, разаспаная прыгажуня, якая будуе сваю будучыню на цудоўнасці дзявочага цела. З электрычным чайнікам, быццам з дзівосным рэвальверам, яна мільганула на падабенства каралевы дзіказаходняй банды, недзе на мяжы штата Н'ю-Мехіка. У далёкім жа кутку, як заўсёды, кадравік адшэптваў інтрыганцкую абедню: гэтым разам з брыгадзірам транспартнікаў. Андрэю ўспомнілася, што таго шафёра не звольнілі...
У туалеце ён прыгладзіў валасы, напіўся сырой вады. глыбока ўдыхнуў у лёгкія скразняковае паветра. «Дрэнь мае справы! — стукнула яму. Недзе скрыпацела папсаванымі завесамі. — I не вельмі адгадваю чаму? Дзесьці даў я маху! Але на якім этапе?» — перад люстэркам пацёр лоб: на ім вырысоўваліся ўжо маршчыны.
I тут прыгадалася Андрэю размова сакратаркі, пачутая па тэлефоне. Гаварыла яна з сяброўкай пра Міжнародны жаночы дзень: у мясцовым клубе будзе ў суботу баль, у якім прыме ўдзел дырэктар з жонкай. Андрэй аднойчы бачыў яе, жонку дырэктара, іншую, чым рэшта жанчын, з вачыма, якія — разумеюць, адчуваюць, прыкмячаюць, Гэткім вачам можна сказаць самую непасільную для іх праўду, і яны ад таго не стануць вульгарнымі. Але для такіх вачэй учыняецца ўсенька магчымае і немагчымае, каб яны не засмучаліся! (Ёсць дзяўчаты, якія могуць быць жонкамі толькі дырэктараў.)
— Што ж я апрану на сябе? — клапацілася сакратарка. — У чорным адзенні я надта ж маленечкая! Як думаеш: добра мне ў спадніцы з ламы? Што? — чагосьці яна недачула. — Ці гэта падарунак? Не, не падарунак, ха-ха-ха... — засмяялася, неяк непрыстойна, нахабна. — Хахаль ты!
Падарунак! У добры час гэтае слова, шчасліва падслуханае. Андрэй зробіць ход: арганізуе дырэктару падарунак з выпадку ягонага выздараўлення! I ў гэтым не будзе нічога дзіўнага: падарункамі адзначаюць Каляду, Вялікдзень, Юр'еў дзень, Сёмуху, вяселлі, хрэсьбіны, нават, здаецца, пахаванні...
Будзе гэта напэўна прыемна яму!
Купіў шкатулку з каванага жалеза, упрыгожанага дымаваты-мі адценнямі — рэч на драбязу, на добрыя цыгаркі. З нябрыдкім штучным брыліянтам.
— Пан дырэктар, гэта ад нас — на памятку і з пажаданнямі моцнага здароўя, — выступіў Андрэй у суботу, калі настала ўрачыстая хвіліна пасля таго, як жанчынам паднесена ружы.
Дырэктар няўцямна стаяў побач з жонкай. Андрэй падышоў да яго, уручыў яму шкатулку. Пакланіўся жонцы.
У клубе запляскалі.
«Тут я стрэльнуў у дзесятку!» — паспакайнеў Андрэй. Да спіны ляпілася мокрая ад поту кашуля. Чакаў, што дырэктар пачне сімпатычна цудакаваць, здзіўляцца, заглядваць у пакунак, дапытвацца, жартаваць, што ён жа не жанчына, каб яго сёння абдорвалі, клікаць Андрэя ў кола блізкіх і калег, наліваць кан'яку або і прапанаваць брудэршафт...
Андрэй нарыхтаваў вязку адказаў — дасціпных, лёгкіх, бліскучых на фоне непадробленай шчырамоднасці. Апынуўшыся ў прыдырэктарскім коле, ён паклапаціўся б пра тое, каб выклікаць да сябе прыхільнечу вытрэніраванымі дома позіркамі. Для жонкі дырэктара ў Андрэя было падрыхтавана асобнае сказанне: «Чуў, адпачывалі вы ў Балгарыі? Там гарачыя, маляваныя вятры, ці ж не? — і пасля паўзы: — Кажуць, у Чорным моры няма акулаў? Можна смела плаваць!» — яна зразумее, што ён не быў у Балгарыі, і ёй зробіцца яшчэ болей прыемна. Затым ён запросіць яе на танец.
— Дзякую вам, — урэшце адказаў дырэктар. Ен зіркнуў у бок Андрэя, як бы гаворачы яму: «Ці ты, чалавеча, дарэшты здурэў?! Ці мо хочаш мяне ўтапіць?! Маё шчасце, што сёння не папрыходзілі прадстаўнікі ўлад!»
Дырэктар малавеле не ўпусціў пакунак, аж хтосьці ціха засмяяўся. А мо гэтак здалося?
Дырэктар і яго жонка селі ва столік наперадзе там жа змесціўся гаспадарнік са сваёй. Абедзве яны заўсміхаліся да сябе, і было яснае, што яны не ад учора знаёмыя. Пасмейваліся ў бок Андрэя, быццам да культурнага афіцыянта, якому дзякуюць за абслугу, а ён усё напрошваецца, а яму гавораць, што ўжо не трэба...