Я — людзей і зорак спадарожнік:
Міма, міма — радуга, імжа.
Па зямлі іду,
і крок мой кожны
Ёсць былога й заўтрага мяжа.
Рушыцца і ў гэтае ж імгненне
Узнаўляецца, як жыта, свет.
Мы з табой — і смерць і нараджэнне,
Мы з табой — вякоў гарачы след.
I не засмучайся, што, як нітка,
Легла ўжо маршчынка на чало:
З намі — маладосць, яна не знікла,
З намі, з намі — нашых душ святло.
* * *
Кахаць — гарэць,
Жыць без кахання — тлець.
Няма кахання — белы дзень цямнее,
Няма кахання — і вясной зіма:
Душу ні сонца, ні агонь не грэе.
Няма кахання — радасці няма.
* * *
Каханне — гэта чысціня,
Каханне — гэта вышыня,
Каханне — гэта зорны час
Душы, што ўгору ўзносіць нас.
Яно не ведае ані
Нікчэмнай хітрасці, хлусні,
Не знае ў сэрцы цёмных плям —
Глядзіць адкрыта ў вочы нам.
Калі ў каханне ўсё ж мана
Цішком пракрадзецца, яна
Развее ўміг яго дазвання:
Там, дзе мана — няма кахання!
* * *
Зары запозненай каснік
Хто ў ціхі час згубіў за пожняй?
На момант выслізнуў і знік
За хмаркаю, як прывід, поўнік.
Ты не прыйшла... Клён пацямнеў.
Зямлі шматфарбнасць гасіць вечар.
I холад нізавы мяне
Патроху ўжо бярэ за плечы.
Ты не прыйшла... Мо твой цягнік
Сышоў на перагоне з рэек?
Ці недзе сон, як чараўнік,
Скаваў няўзнак праменні веек?
Ты не прыйшла... Што без цябе
Мне гэты свет — яго б не браў я!
Што мне на ўзгоркавым гарбе
Шалёны водар разнатраўя!
* * *
Згубіў цябе. Куды ж пайсці?
Ні адраса, ні тэлефона.
Як промень воч тваіх знайсці
У горадзе мільённым?
Я без цябе — аглухлы грот,
Пусты, без пчолаў, вулей.
Ізноў, ізноў — каторы год! —
Кірую ў джунглі вуліц.
Мо між людзей твая мільгне
Касынка выпадкова?
Мо дзе ўзляцяць насустрач мне
Дзве ластавачкі броваў?
А за вясной — кіпіць вясна,
Не згледзіш — час асенні.
Тапчу, тапчу асфальт звідна,
Шукаю голку ў сене.
* * *
I дабрата і прыгажосць —
Гляджу: такое спалучэнне!
А можа, гэта ўсё і ёсць
Душы высокае свячэнне?
Прамень твайго святла і я
Злавіў вачмі ў паглядзе шыбкім,
I адгукнулася мая
Душа на промень той, як скрыпка.
Імчала электрычка нас,
За шклом мільгалі светафоры
I неба немае, дзе — час! —
Збіраўся зор высокі форум.
Дзесь ля Ушы, нібы рака,
Вагон запоўніла вяселле,
I ўжо віхуру гапака
Панеслі колы між аселіц.
Нас грэў вясёлы танец той,
I падпяваў паціху кожны:
Ты —
ява казкі залатой,
I я —
вандроўнік спадарожны.
На развітанне з цеплынёй
Ты пасміхнулася мне ветла,
I ў чорнай цемені начной
Мне раптам стала гэтак светла!
Ішоў я, повен мараў-сноў,
Асенняй вуліцаю хліпкай,
I пела, пела, пела зноў
У сэрцы сонечная скрыпка.
* * *
Цячэ гародамі Гарынь,
А у Гарыні — неба сінь,
А ў Гарыні —
дзень які! —
Далека ўнізе
ястрабкі.
Вас сцежка берагам вяла,
Між лозаў петлі вам віла.
Пясок, што слаўся ля ракі,
Лізалі хваляў языкі.
Маўчалі вы абое: там
Слоў не хапала ў свеце вам.
Ды пра агонь душы ярчэй
Казалі позіркі вачэй.
Хоць ехаў ты, ды браў навек
Бляск гэты ясны з-пад павек,
Браў рук цяпло, браў гэты плёс,
I гэту сцежку паміж лоз,
I стужку чыстую — Гарынь,
I у Гарыні — неба сінь,
I ў Гарыні —
дзень які! —
Далёка ўнізе
ястрабкі.
* * *
Не крыўдуй на мяне, не крыўдуй,
Калі што сказаў бесталкова:
Буйных дум маіх чараду
Хіба ж проста ўціснуць у слова?