МАРНАТРАЎСТВА
Так, не пазнаць сёння вёскі:
Дзе яе кроснаў лёскат?
Не тчэ, не прадзе ўжо: яе
Крама цяпер адзяе.
Ды прыйдзе зіма ў госці —
Няма дзе рук дзець вёсцы.
I вось — не смешкі, не жарты —
Гуляе вясковец у карты!
Як прыкра: старыя дзядзькі,
Былыя майстрыхі — жанкі
У воблаках дыму сівога
Б'юцца ў падкіднога!
Іх і нядзелі і будні
Крадуць чырвы ды бубны.
Крычу ім: куды гэта варта —
Вяскоўцам гуляць у карты!
Спрадвечная працаўніца,
I ткалля, і пралля, і жніца,
Часам — дзён гэткіх транжырка!
Вёска, як пасажырка,
Што села на поезд недзе
I ўдалеч іншую едзе
З Учора свайго ў Заўтра...
Хто там гуляе ў карты?
АВЕЧАЯ СПРАВА
Бляялі раз-пораз ды, кідаючыся ў нецярпенні
па хляве,
глуха грукаліся бакамі аб сцены.
А цяпер, выпушчаныя на волю,
клубкамі коцяцца
па густа запыленай вуліцы —
Хутчэй, хутчэй на выган!
Там да травы прыпадаюць адразу,
пыскамі вострымі шнырачы па купінах —
Ні на міг не адрываюцца ад зямлі,
За цэлы дзень і на неба не глянуць —
што ім воблакаў белыя ветразі,
што ім сусвету вечна юная сінь!
Адным заняты яны — назбіраюцца травы,
каб потым, лежачы ў цёплым хляве,
лена зубамі яе перажоўваць,
то заплюшчваючы,
то зноў прыадплюшчваючы вочы,
у якіх адно: сытая задаволенасць.
I так — кожны дзень.
Ніякіх клопатаў у галаве —
Пра ўсё за іх думае гаспадар:
жытло ім ладзіць,
выпускае на пашу,
сена рыхтуе ім на зіму.
Шчаслівыя,
знаць не знаюць яны,
што іх чакае пасля.
Ды што ім тое «пасля» —
ім толькі б цяпер пад'есці.
Пад'есці!
Да ўсяго ж астатняга —
якая ім авечая справа!
ДВУЛІКІЯ ЯНУСЫ
Калісьці жыў на зямлі
двулікі Янус:
На адным твары —
два розныя лікі.
Сёння (я сам сустракаў)
таксама бываюць на свеце
двулікія янусы.
Толькі свае два розныя лікі
хаваюць яны
пад маскай адналікасці!
* * *
На падмурку хлусні
Ты будуеш дом свайго шчасця?
Абклейваеш гэты падмурак паперай,
на якой з такім майстэрствам
ён намаляваны —
на выгляд, і праўда, як з цэглы!
Адно: трэба заўсёды
яго падмалёўваць і падмалёўваць,
бо, не давядзі бог, заўважаць,
на чым стаіць дом твайго шчасця.
Гэта ж любы можа тады падысці
і ткнуць у падмурак пальцам —
Рухне вобзем адразу ж
дом твайго шчасця.
ПРАЎДА I КРЫЎДА
Калі праганяецца Праўда,
Вылазіць на свет Крыўда.
О, бойцеся Крыўды —
яна — сляпая:
Забойцу — міне,
бязвіннага — пакарае.
* * *
На тое ж у нас
галава на плячах —
Каб думаць.
На тое ж у нас
галава на плячах,
Каб разабрацца,
дзе золата,
дзе гніль блішчыць на карчах.
На тое ж у нас
на плячах галава,
Каб на кручок хлусні
не брацца,
Каб палічыць хаця б,
што два на два —
Чатыры,
а не дваццаць.
На тое ж у нас
галава на плячах —
Каб — без завалаў, ясны —
у Заўтра пракласці шлях.
ЧАС
Час —
ён складаецца з нас
(і віну
за людскія заганы і болькі
не ўскладвай на час):
час — гэта мы,
мы — гэта час.
* * *
Прыстаў да льду каліны ліст —
Няўжо былі тут хвалі?
Раку пад злы хаўтурны свіст
Мяцеліцы хавалі.
Маўчала доўга ў берагах
Яна глухой парою,
Згубіўшы след свой у снягах
Пад ледзяной карою.
I хоць не бачыла святла —
Ці ходзіць небам поўнік? —
Але і ў цемры той жыла,
Як і заўсёды, поўна.
Рабіла зноў у схове льду
Работу несціхана:
Каб не мялеў, сваю ваду
Нясла да акіяна.