– Najstarszy? To jest was więcej?
Młody duchowny zaczął śmiać się dobrodusznie.
– Jestem najmłodszy. Pozostali bracia to Gavin i Donald Fleming. Mamy jeszcze siostrę w twoim wieku.
– Jesteście więc synami matki z drugiego małżeństwa?
Jeśli już miała pozostać tu jakiś czas, to chciała przynajmniej wiedzieć, z kim ma do czynienia. Wyglądało na to, że będzie miała czas wszystkich tu dobrze poznać.
– Jesteśmy synami naszej matki z jej jedynego małżeństwa, milady – powiedział z błyskiem rozbawienia w oku. – Ojciec Tavisa to król Jerzy II, odległy kuzyn naszej matki. Stewartowie to bliska nam rodzina i silnie z nami związana.
– Więc jesteś bękartem? – rzuciła, nim zdążyła się powstrzymać.
Hrabia zaśmiał się głośno.
– Królewskim bękartem, a to pewna różnica, zwłaszcza w Szkocji. Stewartowie to klan bardzo oddanych rodzinie ludzi. Kiedy jedyny brat mojej matki zmarł bez legalnego potomka, ojciec uczynił mnie dziedzicem dziadka ze strony matki i tak otrzymałem tytuł hrabiego.
– Jesteś więc przyrodnim bratem króla Jerzego III – stwierdziła zaskoczona dziewczyna.
– Tak, Jemmie jest ode mnie starszy o jakieś sześć lat. Widzę, że jeszcze coś cię dręczy. Tak, jesteśmy z bratem w dobrych stosunkach, jeśli o to chciałaś zapytać. Nie pamiętam ojca, bo zginął, nim skończyłem trzy lata – rzekł z łagodnym uśmiechem. – Królowa Maria, matka Jemmiego, była bliską przyjaciółką mojej matki, która choć bardzo kochała króla, czuła się zażenowana, kiedy okazało się, że urodzi jego dziecko. Miała dość rozsądku, by nie chcieć zostać na dworze. Poprosiła królową o wybaczenie, zyskując w ten sposób jej dozgonną wdzięczność.
Widząc jej zaskoczenie, Colin Fleming postarał się zmienić temat:
– Tutaj będziesz bezpieczna i będzie ci wygodnie, milady. To piękny zamek, a nasza matka mieszka niedaleko.
– Nie trzeba jej pocieszać, braciszku – odparł ze śmiechem hrabia. – To straszna złośnica. Poradzi sobie.
– Idź do diabła, panie – rzuciła Arabella ze złością. Była zmęczona, obolała i głodna. – Nienawidzę cię za to, co mi dziś uczyniłeś!
– Panienko, nie uczyniłem nic złego. Uratowałem cię jedynie przed małżeństwem z potworem. Powinnaś mi dziękować.
– Oczekujesz wdzięczności? Chyba oszalałeś! – prychnęła.
Tavis Stewart nic nie odparł. Dziewczyna była młoda i niedoświadczona. Najwyraźniej niewiele wiedziała o prawdziwej naturze sir Jaspera Keane’a. Pewnego dnia wszystko zrozumie. Arabella może pozostawać honorową zakładniczką do czasu, kiedy sir Jasper przyjmie jego wyzwanie lub Jemmie Stewart rozkaże, by zwrócono ją rodzinie po wypłaceniu zadośćuczynienia jemu i rodzinie Hamiltonów. Przyjdzie pora, że znajdzie Anglika i zabije go. Ten człowiek raczej nie zmieni swoich zwyczajów. Będzie miał wkrótce nową nałożnicę w jakiejś przygranicznej wsi, a wtedy ktoś doniesie o tym Tavisowi. Sir Jasper zostanie schwytany i wysłany do piekła.
Arabella spojrzała na zamek Dunmor. Nie był tak wielki jak Middleham czy inne zamki, które widziała podczas swojej podróży na południe, jaką odbyła z matką dwa lata temu. Był zdecydowanie większy od Greyfaire, a sądząc po mchu, który porastał kamienie, równie stary jak jej dom rodzinny. Czworokątny budynek z czterema wieżami na rogach otoczono murem, na którego szczycie widać było wartowników. Zauważyła też fosę otaczającą mury.
– Skąd czerpiecie wodę do fosy, ojcze Colinie? -zapytała duchownego w kilcie.
– Na zamkowym podwórzu jest źródełko. Dziad Tavisa ze strony ojca sprytnie rozdzielił wypływającą z niego wodę na dwa strumienie, z którego jeden dostarcza wody do fosy, a drugi wody pitnej dla mieszkańców zamku. W ten sposób, w razie ataku, w Dunmor nigdy nie zabraknie wody. Warownia jest nie do zdobycia.
Most zwodzony był otwarty, bo wszyscy szanowali i bali się hrabiego. Wjechali na plac zamkowy. Służba stanęła i z otwartymi ustami przyglądała się pięknej dziewczynie w niezwykle bogato wyszywanej sukni. Arabella siedziała dumnie wyprostowana i nie spuściła wstydliwie wzroku. Postanowiła pokazać wszystkim, jak powinna zachowywać się angielska zakładniczka.
Hrabia zatrzymał rumaka przed schodami wiodącymi do zamku i zsiadł z konia. Sięgnął w stronę Arabelli, by jej pomóc, ale ona odepchnęła jego dłonie i powiedziała z dumą:
– Potrafię sama zsiąść z konia, panie.
Jednak, ku jej zaskoczeniu i przerażeniu, kiedy zeskoczyła z rumaka, nogi załamały się pod nią.
– Nie powinnaś tak niemądrze odrzucać pomocy, panienko – pouczył ją, wziął na ręce i zaniósł po schodach na górę. – Nogi bolą cię od długiej jazdy. – Rzekł. Wniósł ją do sali rycerskiej i posadził ostrożnie w wysokim krześle przed kominkiem. Potem spojrzał na nią, ujął jej brodę, by spojrzeć jej prosto w oczy.
– Oto mój dom, Arabello Grey – rzekł stanowczo. – Masz mnie w nim traktować z szacunkiem. Nikt nie będzie mnie tu obrażał, a już na pewno nie taka dziewczynka. Jeśli zachowasz się inaczej, niż przystało na damę, zamknę cię w północnej wieży i wyrzucę klucz do studni.
– Piękna przemowa, Tavisie – powiedziała rozbawionym głosem zbliżająca się w ich stronę kobieta. – Gdybym to ja była na miejscu tej młodej damy, chwyciłabym coś ostrego i wbiła ci w serce. – Przed Arabella stanęła elegancko odziana niewiasta. – Gdzie byłeś, synu? Zapomniałeś o urodzinach Ailis i o tym, że cała rodzina zbiera się na uroczystości w Dunmor?
– Matko – rzekł zaskoczony Tavis i ucałował jej dłoń. – Zapomniałem. Nadarzyła się sposobność, by załatwić porachunki z sir Jasperem Keane’em, który zabił Eufemię, więc skorzystałem z niej – wyjaśniał przepraszająco.
Arabella starała się nie wpatrywać zbyt natrętnie w matkę Tavisa, ale była ciekawa, jak wygląda kobieta, która kochała i była kochana przez króla. Margery Stewart Fleming miała prawie sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, ciemno-rude włosy i ciemnozielone oczy, jak jej syn. Była silną kobietą i Arabella nazwałaby ją raczej przystojną niż piękną. Głos miała głęboki i melodyjny, piękne dłonie, którymi gestykulowała podczas mówienia, i jasną karnację, która podkreślała wyrazistość jej urody.
Tuż za lady Fleming podążały trzy dziewczynki, jedna była tak podobna do matki, że od razu można było rozpoznać Ailis. Z dwóch pozostałych starsza miała ładne orzechowe włosy i wielkie niebieskie oczy, a młodsza była blondynką o równie niebieskich oczach, jak siostra. Arabella zaczerwieniła się, kiedy zauważyła, że dziewczynki przyglądają jej się uważnie.
Lady Flaming odwróciła się w stronę Arabelli, a ta natychmiast wstała i ukłoniła się starszej od siebie damie.
– Cóż to za maniery, synu? – powiedziała, poklepując hrabiego po plecach. – Proszę nas sobie przedstawić.
– Matko – zaczął hrabia – niech mi wolno będzie przedstawić lady Arabellę Grey. – Potem zwrócił się do dziewczyny. – Panienko, to moja matka, lady Margery Fleming.
– Biedactwo – rzuciła natychmiast lady Fleming. – Na pewno przemarzłaś do kości. W taką pogodę jechałaś bez peleryny. Chodź ze mną, przygotują ci gorącą kąpiel. Potem poszukamy ci czegoś wygodniejszego do ubrania i postaramy się, żeby twoja piękna suknia się nie zniszczyła. Jesteś głodna?
– Tak, madame – odparła Arabella – i bardzo chce mi się pić. Ślub miał być wcześnie rano, zaraz po porannej mszy, więc nie jadłam dziś nawet śniadania.
– Nie dałeś tej damie jedzenia ani picia? – zapytała lady Felming z oburzeniem. – Tavisie! Nieładnie z twojej strony, że tak potraktowałeś tę damę. Nie wychowałam cię na brutala, który nie wie, jak traktować kobietę.
– Uspokój się, matko! – rzekł hrabia. – Kiedy jechałem dziś rano na drugą stronę granicy, nie wiedziałem, że z powrotem będę wiózł zakładniczkę.