6 лютага. У тэатры імя Янкі Купалы адбыўся гарадскі літаратурны вечар, прысвечаны 150-годдзю з дня нараджэння вялікага венгерскага паэта Шандара Пецёфі. Арганізатарамі вечара былі Саюз пісьменнікаў Беларусі і Беларускае аддзяленне Таварыства савецка-венгерскай дружбы. Даклад пра жыццё і творчасць Шандара Пецёфі прачытаў доктар філалагічных навук, прафесар Алег Лойка.
Літаратурная праца Пецёфі, падкрэсліў ён, была зброяй працоўнага люду Венгрыі за нацыянальнае і сацыяльнае вызваленне. Непасрэдная сувязь з народам вызначала ідэйны змест яго паэзіі. Паэт сам са зброяй у руках удзельнічаў у рэвалюцыйным руху 1848 года, палымяным словам сваім натхняў на подзвігі народныя масы.
З новымі перакладамі твораў венгерскага паэта прысутных пазнаёмілі Мікола Хведаровіч, Анатоль Грачанікаў, Мікола Аўрамчык.
Існуе, між іншым, думка, што Пецёфі загінуў не ад шаблі рускага казака, а што яго саслалі ў Сібір і памёр ён там.
9 лютага. Пазваніў М. Танк, прачытаўшы маю рэцэнзію ў «ЛіМе» на яго зборнік «Хай будзе святло». Дзякаваў. Я здзівіўся: гэта першы выпадак, каб хто з пісьменнікаў падзякаваў за водзыў, а пісаў я шмат пра каго. Пра Танка — упершыню.
— Пра мяне астатнім часам мала хто піша, — у голасе Яўгена Іванавіча пачуліся крыўдлівыя ноткі.
— А Калеснік, Бярозкін?
— Бярозкін у трох соснах заблудзіўся.
І сапраўды, Рыгор Саламонавіч больш піша пра Куляшова, Панчанку, Пысіна... Таксама выдатныя паэты!
Падзякаваў паэту за званок.
І Шамякін пазваніў, пахваліў артыкул пра Танка.
— Уладзімір Васільевіч, хай бы вы пра прозу пісалі, гэта ўсё ж такі салідней!
Я сказаў, што падумаю.
— Падумайце.
12 лютага. Творчы працэс у кожнага мае свае дзівацтвы, свае «адхіленні». Працавалі і працуюць па-ўсякаму: Шылер трымаў ногі ў халоднай вадзе; Бальзак разуваўся, пісаў босым; Прус нюхаў парфуму; Хемінгуэй пісаў стоячы за канторкай; Глебка мяняў кашулю, завязваў гальштук і апранаў касцюм; Антон Бялевіч ставіць каля сябе міску з салёнымі гуркамі...
16 лютага. З раніцы пазваніў В. Барысенка:
— Як вы ставіцеся да кнігі Андраюка?
— Да якой?
— Якую рассыпалі з год назад у выдавецтве «Беларусь». Жычка, ці што?
Я стаў успамінаць. Сапраўды, такі факт меў месца. Матыў быў такі, што крытык, разглядаючы сучасную прозу, не ўспомніў усіх аўтараў. Некаторыя празаікі прайшлі незаўважанымі, што і выклікала адпаведную рэакцыю:
«Чаму не пішаш пра мяне?» Але ж пра ўсіх не напішаш. Андраюку спрыяў Мележ, але кніга не пайшла.
— Помню, помню, — адказаў я, — асабіста ў мяне прэтэнзій няма. Ды і, здаецца, Мележ яго падтрымлівае.
— Ну, тады будзем глядзець, — з лепшым настроем адпавёў Васіль Васільевіч.
— А як працуецца?
— І складаныя пытанні ёсць.
— Ну, вядома.
Яшчэ пра тое пра сёе пагаманілі і развіталіся.
17 лютага. Гэтымі днямі чалавецтва згадвае, што 500 гадоў назад нарадзіўся вялікі астраном Мікалай Капернік (19.02.1473 — 24.05.1543), які распрацаваў геліяцэнтрычную тэорыю будовы нашай планетнай сістэмы. Зямля перастала лічыцца цэнтрам Сусвету, адсунулася на перыферыю і пераўтварылася ў звычайную планету, што абарочваецца вакол Сонца. Гэта азначала карэнны пералом у астранамічнай навуцы і ў светапоглядзе людзей. Да Каперніка на працягу тысячы чатырохсот гадоў ва ўяўленні людзей панавала Пталамеева астраномія: Зямля нерухомая, знаходзіцца ў цэнтры Сусвету. Вакол яе абарочваюцца Сонца і планеты. Лічылася, быццам бы свет быў створаны спецыяльна для чалавека, цяпер гэтыя сцвярджэнні страцілі пад сабой глебу.
Сярод іншага, Капернік устанавіў, што дата нараджэння Ісуса Хрыста, адкуль вядзе пачатак наша летазлічэнне, павінна быць аднесена на чатыры гады раней, чым гэта вынікае з хрысціянскага календара.
Мікалай Капернік — сучаснік нашага Скарыны. Сучаснік Лютэра. Адзін і другі, відаць, жахнуліся ад таго, што Зямля перастала быць цэнтрам Сусвету і, выходзіць, Бог памяняў месца свайго знаходжання, аддаліўся ў касмічную бязмежнасць.
19 лютага. У Саюзе пісьменнікаў адбыўся вечар, прысвечаны 80-годдзю з дня нараджэння Максіма Гарэцкага — знакамітага беларускага празаіка, драматурга, крытыка і гісторыка літаратуры, вучонага-мовазнаўцы і фалькларыста, перакладчыка. Па-рознаму склаўся лёс кніг — творчай спадчыны пісьменніка. Адны з іх, здараецца, забываюцца адразу ж пасля смерці аўтара, другія наадварот — не толькі працягваюць жыць, але і ўзрастаюць у сваім значэнні і мастацкіх вартасцях.