Exspectare meum est, o perquam triste, nec ullis
Irasci imperiis, sint pia necne, tuis.
LIX
Si novitas nulla est, hodiernaque cuncta fuere,
Vt misere vatum fallitur omne genus;
Qui studio ingenti certant nova gignere versu
Atque, nefas! aliis ante creata creant!
O utinam solis quingentos ante meatus
Historiae penetret dispiciatque fides,
Teque mihi antiquo monstret sub imagine libro
Qua fuerit primis mens imitata notis;
Rescierim quid sit de te mirata vetustas
Tot decora in formam consociante tuam;
An melior sit nostra dies an vicerit illa,
An referant rerum cursus et orbis idem.
O certe a priscis immensam saepe poetis
Materies laudem non ita digna tulit.
LX
Vt pelagi fluctus lapidosa ad litora currunt
Ad finem properant tempora nostra suum;
Excipit hora horas, undam premit unda priorem,
Contendunt omnes ulteriora sequi.
Natus in immensas sol ingens luminis oras
Inde suum repit, dum sit adultus, iter;
Verum ibi defectus oppugnant eius honorem,
In donoque suo temporis ira furit.
Scit vegetum iuveni florem corrumpere tempus,
Fronte in virginea tempus arare notas;
Tempus edit rari quidquid natura creavit,
Statque nihil quod non denique falce metat.
Sed versu hoc tua laus venturum stabit in aevum,
In te saevierit quamlibet illa manus.
LXI
Anne tuo iussu tua visa ipsius imago
Me prohibet lassas claudere nocte genas?
Quo vaga forma meos ita visus ludere possit
Siccine somnorum est discutienda quies?
An tuus est animus, quem tu, mea facta notatum,
Tam procul a membris huc volitare velis?
Nequitias lentasve in me, reor, inspicit horas,
Is tibi curarum nam solet ire tenor.
Haud ita, quidquid amor magnus valet, omne valere
Non datur; ut vigilem me meus urget amor.
Qui mihi sic noctu somnos interficit, ille est,
Vt pro te partis excubitoris agam.
Excubiis nec desum; alibi vigil ipse teneris
Me sine, dans aliis te propiore frui.
LXII
Me mea mirari noxa est dominata perinde
Menti, oculo, membris omnibus una meis.
Et dubito capiat numquid medicaminis illa,
Sic mihi radices cordis in ima tulit.
Nulla alibi voltus par gratia, nulla figura
Iustior, affirmo, nullaque tanta fides.
Quae merita in me sunt ita metior, omnibus omnes
Vt meritis unum me superare putem.
Verum ubi me speculum mihi detegit, ora perusta
Solibus, antiquis dedecorata notis,
Haud ea miratum, sed eis contraria cunctis
Me video; iste sui turpe fuisset amor.
Te—sumus unus—ea signabam laude, meumque
Pingebam senium flore, venuste, tuo.
LXIII
Ante, mei similis, iaceat quam noster amicus,
Fractus ab iniusta temporis ipse manu;
Aut vegetus sit sanguis ab insidiantibus horis
Haustus, et insculptis frons ea plena notis;
Hoc ubi nondum illo progressum mane iuventae
Noctis in abruptum protinus unde cadat,
Regiave haec species vanescere coeperit omnis,
Aut evanuerit, veris et eius opes;
Illud ego in tempus iam munimenta cruentas
Falciferi ad furias firma futura paro;
Ne faciem humanis hanc cordibus exsecet unquam,
E vita fuerit cum mihi raptus amor.
Nigris forma notis ea iam mandetur, ibique
Vivat in aeternis versibus ille virens.
LXIV
Cum video antiqui quondam decora aurea saecli
Omnia damnosis eruta temporibus,
Eversasque solo turris, aeternaque ferri
Robora mortali subdita saevitiae;
Cum video fluctus partem violenter avaros
Demere harenoso litoris imperio,
Et terram liquidas invadere rursus in undas.
Partaque pro demptis, proque ope pauperiem;
Cum sic ire vices video per mutua rerum,
Factumque e solidis molibus exitium;
Me quoque tanta ruina monet, quandoque futurum
Vt dirimat nostram tempus amicitiam.
O dolor exanimans, o et deflendus, habere
Id cui praemetuas tu tamen interitum!
LXV
Sique aeris, lapidis, terrae, vastique profundi
Robora sic letum lugubre cuncta domet,
Gratia quid formae ad tantas contenderit iras,
Vix superans propriis viribus illa rosam?
Mellifer aestatis num spiritus arma dierum
Expugnatorum perniciosa feret,
Si non indomitae rupes, non ferrea claustra
Stent valida, at longus subruat omne dies?
O meditanti atrox! ubi tempus tuta malignum
Optima naturae gemma latere queat?
Quisve manu rapidam conatur sistere pestem,
Ac formae spoliis abstinuisse iubet?
Nemo, nisi hoc mirum valeat, meus ille videndus
Perpetuo in nigris aurea forma notis.
LXVI
Mortem aveo fessus multis ego, nempe videndo
Virtutem genitam pauperiore loco;
Quidquid egens et inops, nitido spetabile cultu,
Pollutamque pii pectoris esse fidem;
Omnibus indignos auri fulgore nitentes,
Tum sua virginibus nomina laesa probris;
Improba vel santis obiecta, valentiaque arma
Claudorum auspiciis debilitata ducum;
Imperio siluisse artes; notumque medentes
Inter, ab inscitis scita solere regi;
Simplicibus verisque affigi nomen ineptis,
Postque malum victrix optima capta trahi;
His ego defessus cunctis abscedere vellem,
Ni mihi sic esset destituendus amor.
LXVII
Et scelerum haec inter contagia vivat, habendus
In lenociniis, proh pudor, ille mali?
Impietas lucretur enim sibi commoda multa,
Eniteatque, eius scilicet ipsa comes.
Illius et faciem fucusne fefellerit arte,
Exanime a vivo surpueritque decus?
Cur adeo quaeratur enim minus ore venustis
Falsa rosa, est illi dum rosa vera genis?
Quid tenet in vivis illum? quasi viribus haustis
Natura, ad venas orba rubore, iacet.
Illius auxiliis ea pendet tota, trahensque
Gloriam ab innumeris vivit ab eius ope.
Hinc ea servat eum; quam dives talibus esset
Ante malos hodie testificata dies.
LXVIII
Ille diem voltu revocat cum vixit obîtque
Mortali species, ut sua cuique rosae;
Gessit ubi nemo fictae simulamina formae,
Falsa super vivas ausa sedere genas;
Aurea caesaries necdum, ius triste sepulcri,
Erasa exanimis frontibus ulla fuit;
In capite alterius traheretur ut altera vita,
Vivaque defunctae vellere compta foret.