— Дочачка, а ці здарылася што? Не маўчы, скажы хутчэй!
Я доўга не магла нічога вымавіць, душачыся слязамі, толькі трэсла галавою, маўляў, не, усё добра.
Выплакаўшыся, вымушана была даць адказ маці, якая сядзела на краёчку ложка і не зводзіла з мяне трывожных вачэй. Чамусьці пачала з бензіну, пра які запыталася сястра Люда. Далей маці ўжо слухаць не стала. Па-свойму зразумеўшы мае клопаты, яна нечакана засмяялася, выцерла рукой слёзы і, мякка ляснуўшы далонню па маім плячы, усклікнула:
— Ты з-за гэтага плакала, дурненькая?
Сарваўшыся з месца, яна кінулася да свайго ложка ў супрацьлеглы бок хаты. Там, пакорпаўшыся пад падушкай, выцягнула і прынесла мне загорнуты ў насоўку пачак "зайцоў":
— Вось, бяры ўсе і завязі дочачцы хутчэй. Ты б да маці лепш звярнулася па дапамогу, а не ішла па людзёх прасіць таго бензіну.
Любая мая матулька! Не зразумець клапатліваму твайму сэрцайку душэўнага стану тваёй дачкі. Я і сама не ўцямлю, чаму так баліць душа і аб чым мяне яна папярэджвае. Адно толькі бясспрэчна, што ляжаць тыя вытокі адчаю ў маёй палітычнай актыўнасці, у якую палезла на старасці год. Па волі выпадку я ўцягнута ў палітычную гульню. Але калі ўся гэтая лукашэнкаўска-канаплёўска-лаўранкоўская брація рвецца да ўлады, дык што трэба мне, акрамя шчасця маіх родных і любай маёй журналістыкі? Пасля слёз стала лягчэй, і я падумала, што на самай справе ўсё проста: плюну на ўсё палітычнае і буду займацца толькі ўласнымі справамі!
Такім чынам, я на нейкі момант сапраўды вымела з душы трывогу. Супакоілася і... зноў пачала разважаць. Сапраўды, у Беларусі наспявае вельмі важны момант, і ад таго, хто стане прэзідэнтам, залежыць вельмі многае. Калі не ўсё. А Лукашэнка? Няўжо гэты чалавек можа быць падобны да горкаўскага Данка і павесці за сабой народ? Куды павесці? Цяпер ён ужо больш не падаваўся мне тым чалавекам, за якім можна і ўсляпую адправіцца ў падарожжа па лёсе. Не, мой даражэнькі Лукашэнка, больш падсабляць я табе не буду. Больш таго, я адкрыю на цябе вочы ўсім сваім шматлікім знаёмым. Яны мне павераць і, як і я, за цябе не прагаласуюць.
ЗА РЫГОРАВІЧА
— Усё, ... дзец Лукашэнку, — злосна сказала Ала Канаплёва. — Бы той верабей папаўся ён у каршуноўскія кіпцюры гэтай прайдзісветкі, і цяпер у тартарары паляціць і яго прэзідэнцтва, і аўтарытэт у цэлым...
Мы ішлі разам ад цэнтра горада, дзе сустрэліся, у кірунку Рыжкавічаў. Там, на паўдарозе, стаяў дом Канаплёвых. Мы яшчэ крыху пастаялі каля яго, каб дагаварыць. На двары кіпела лета 1994 года. І не буйной зелянінай і квеценню шчодрай на цеплыню пары, а палітычнымі страсцямі: Шклоўшчына ліхаманкава "дабірала" дадатковыя галасы для рэгістрацыі кандыдатам у прэзідэнты Рэспублікі Беларусь Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнку. Штодня, з самай раніцы, пад камандай Уладзіміра Канаплёва ад універмага адпраўляліся па Магілёўшчыне (і асабліва ў Магілёў) некалькі аўтобусаў з "добраахвотнікамі" па збору подпісаў у падтрымку Лукашэнкі. У патрэбнай колькасці іх пастаўлялі ледзь не ўсе кіраўнікі райцэнтра і бліжэйшых гаспадарак, асабліва з саўгаса "Гарадзец". Перад выездам Уладзімір Канаплёў рабіў інструктажы (кожны раз у аўтобусах былі і новенькія) наконт правільнасці запаўнення аркушаў, раздаваў "пустаграфкі", і аўтобусы набіралі хуткасць па абумоўленых маршрутах, каб ледзь не пад поўнач прывезці не чуючых ад стомы ног "добраахвотнікаў" у Шклоў.
— Я ледзь не абалдзела, калі сярод іншых убачыла Ларысу Маськову, — дзялілася Ала. — Ні сораму ў бабы, ні сумлення. І дачку з сабой прыцягнула галасы за Сашу збіраць. Канаплёў толькі плячыма паціснуў, маўляў, калі хоча, няхай едзе, — у Магілёве ж не ведаюць, што яна каханка Лукашэнкі. Ну, у Магілёве — хай сабе, на лобе ў яе, сапраўды, нічога не напісана. А яна, разумееш, і па Шклову брындала з дачкой: адна — па адным баку вуліцы, другая — па другім. Здурэла зусім.
— А Лукашэнка як рэагуе?
Ала памаўчала, яе твар выразна адлюстроўваў адчай.
— А што яму? Не ўяўляе, напэўна, пікантнасці сітуацыі. І не слухаецца, калі адваджваеш ад Ларыскі. Усё роўна ляціць, быццам на крылах, да яе, і машыну не хавае — усю ноч стаіць пад яе вокнамі. І ў магазін да яе наведваецца. Хоць бы канспірацыю захоўваў... Калі раней ты з ёй якшаўся, дык чорт з табой. А цяпер, калі ў такую гульню ўвязаўся... Не, гэтая сцерва можа ўсё сарваць, — з адчаем кідала ў паветраную прастору Ала.
— Дык можа ж ён кахае яе? — ужо чыста па-жаночаму дапытвалася я.
— Халера іх ведае, — адказала Ала. — Толькі ж людзей смяшыць навошта? Узяў бы ды пераходзіў да Ларыскі.