КАРОЛЬ
Страцiў розум вялiкi кароль
І завыў упарожнюю бочку.
І качаецца ў бочцы гул-боль,
І вiруе i ўдзень i ноччу...
Рэха рухаецца: праз замок,
Праз акно, па-над пляцам, нагорад...
І грымiць памiж хмар, нiбы рок,
Неразумнай iстоты той рогат.
Вушы слухаць стамiлiся вой,
Але цяжка паверыць людзям —
Што не клiча кароль на бой,
А вар'ят розум крыкам студзiць.
І чакае глухая зямля,
Хто ўсiм скажа: "Няма караля!"
СМУТАК
Вецер вые. Вецер стогне,
Вербы хiлiць да вады.
Вецер гонiць мiма поўнi
Хмаркi, поўныя нуды.
Вецер стогне. Вецер вые.
У акне старой царквы
Плачуць свечкi залатыя.
Свечкi плачуць. Плач i ты.
АКСАМIТНЫЯ ТАНЦЫ
Танчыць чорная котка
На кухонным стале.
Аксамiтныя танцы
Падабаюцца мне.
Лашчаць лёгкiя лапы
Тонкi глянцавы цень.
Удухмянай цямрэчы
Палымнее агмень.
На дварэ халадэча,
Свет належыць зiме.
Котка, цемра i чарка
Суцяшаюць мяне.
НАШЧАК
Так моцна пахне апельсiнам,
Ажно дыханне заняло.
Здранцвеў язык i згоркла слiна —
Так моцна пахне апельсiнам,
Што свет сцямнеў— зрабiўся сiнi,
I ўмомант скiвiцы звяло.
Так моцна пахне апельсiнам,
Ажно дыханне заняло.
РАЗВАГI
Невядома, якую з дарог давядзецца прайсцi i праехаць.
Невядома, якая пакута-жалоба ў дарозе чакае.
Але ведаю, што не чакаю, непрагну басяцкай уцехi,
А чакаю сяброўскай сустрэчы, схаванае за небакраем.
Не патрэбна сустрэча з анёлам, тым болей, прарокам.
Не патрэбна падтрымка ад моцных, тым болей, вялiкiх.
На сябе спадзяюся i веру пясчаным дарогам.
Спадзяюся на сябра, якога няможна паклiкаць.
Непатрэбнае ўчора, назаўтра патрэбным здаецца;
Неабходнае сёння губляе свой кошт неўзабаве;
Так букеты святочныя ператвараюцца ў смецце;
А насенне чакае ў зямлi, спадзяецца на травень.
Ёсць дарога, няма ў той дарогi канца i пачатку;
Можа, ёсць, толькi я iх нiколi не ведаў, небачыў.
Я iду, каб дарога прасцейшай здавалася брату;
Над пуцiнаю рогат крыжуецца з енкам i плачам.
Неразумна iсцi i не бачыць хоць нейкае мэты;
А цi варта iсцi да святла не свайго, ачужога?
Можа, каменем лепей ляжаць на зямлi запаветнай?
Пэўна, лепей, ды не адпускае цяжкая дарога.
МАСТАК
Ён жыве на прыватнай
Безвыгоднай кватэры.
Ён малюе выдатна
На шалёсткай паперы.
Мастаку дастаткова,
На яго разуменне,
Самы просты аловак,
Аркуш i асвятленне.
Ён вялiкi аматар
Паспрачацца за словы,
Бо шануе заўзята
Паэтычную мову.
Ён не робiць халтуры,
Зарабляючы грошы.
Як малюе з натуры,
Абыходзiць раскошу.
Ён надзiва спакойна
Адмаўляе спакусы.
Ён працуе ў пакоi
Невялiкiм i вузкiм.
Ён нiкуды не лезе
І нiчога не просiць.
Ён малюе прадвесне
І графiчную восень.
1989. МIНСК. ТРАЕЦКАЕ ПРАДМЕСЦЕ
У 1972 годзе я з аднакласнiкамi
гуляў на вулiцы Нямiга i шпурляў
каменнi ўвокны пустых дамоў.
У 1982 годзе я працаваў на рэс-
таўрацыi Траецкага прадмесця
У Траецкiм прадмесцi збiраюцца вольныя людзi.
Мастакi абгаворваюць вартасцi новых заказаў.
Музыканты нудзяцца, пакуль вецер каву астудзiць.
Аўтагоншчыкi, нiбы вайскоўцы, трымаюцца разам.
Букiнiсты аспрэчваюць кошт факсiмiльных выданняў.
Прастытуткi жадаюць злучэння мастацтва з навукай.
Хiпаны апяваюць спакой, талакоўцы— змаганне.
Лiтаратары апавядаюць пра стан самадруку.
Мухi гойдаюцца над агульнахарчоўскай талеркай,
На якой засыхаюць пляскатыя булкi з карыцай.
Прыбiральшчыцы ўпотай гандлююць вiном i гарэлкай.
Пры жаданнi, калi не выдурвацца, можна й напiцца.
Афармiцелi п'юць больш за ўсiх, i чамусьцi з папамi;
Менш за ўсiх п'юць географы сцiплыя ды iнжынеры.
Рэкецiры любуюцца сцiснутымi кулакамi.
У Траецкiм прадмесцi гасцiнна пагрукваюць дзверы.