Z rozmachem otworzył drzwi wiodące do swoich pokoi i zatrzasnął je głośno za sobą, nie odczuwając zwykłego zadowolenia z obecności rzeczy, które tak cenił: wspaniałych dywanów z Tarabon i Łzy, tkanych w soczyste czerwienie, złota i błękity, ukośnie ciętych luster z Illian, złotolistnej inkrustacji na długim, zawile rzeźbionym stole, stojącym pośrodku pokoju. Mistrz rzemiosła z Lugardu pracował nad nią prawie rok. Teraz Carridin ledwie ją dostrzegał.
— Sharbon! — Przez chwilę jego osobisty służący nie pojawiał się. Miał wszak sprzątać pokoje. — Niech cię Światłość spali, Sharbon! Gdzie jesteś?
Kątem oka pochwycił jakiś ruch i odwrócił się w tamtą stronę gotowy zalać Skarbona potokiem przekleństw. Zamierzone słowa zamarły mu jednak na ustach, kiedy Myrddraal zrobił kolejny krok w jego stronę, poruszając się z falistą gracją węża.
Z postaci przypominał człowieka, nie wyższego od większości, ale tutaj podobieństwo kończyło się. Czarny jak śmierć ubiór i płaszcz, które ledwie poruszały się, gdy szedł, powodowały, że jego kredowobiała biała skóra zdawała się jeszcze bledsza. Nie miał oczu. Bezokie spojrzenie przepełniało Carridina strachem, tak jak działo się to tysiące razy przedtem.
— Co... — Carridin przerwał, za wszelką cenę usiłując odzyskać choć resztki śliny w ustach i sprowadzić głos z powrotem do normalnego rejestru. — Co ty tutaj robisz? Słowa wciąż brzmiały piskliwie.
Bezkrwiste wargi Pólczłowieka wygiął nieznaczny uśmiech.
— Mogę iść wszędzie tam, gdzie jest cień. — Jego głos brzmiał niczym odgłos łuski węża, przesuwającej się po zeschłych liściach. — Lubię pilnować tych, którzy mi służą.
— Ja słu...
To było bezużyteczne. Z wysiłkiem Carridin oderwał wzrok od gładkiej plamy bladej, ciastowatej twarzy i odwrócił się do niej tyłem. Dreszcz przemknął mu w dół kręgosłupa, kiedy tak stał zwrócony plecami do Myrddraala. Wszystko wyraźnie odbijało się w lustrze zawieszonym na ścianie, na wprost niego. Wszystko prócz Półczłowieka. Myrddraal stanowił w nim rozmazaną plamę. Niezbyt uspokajającą w wyrazie, lepsze to jednak niż napotkać jego spojrzenie. W głosie Carridina zabrzmiały mocniejsze tony.
— Ja służę...
Przerwał, uświadamiając sobie nagle, gdzie się znajduje. W samym sercu Fortecy Światłości. Najlżejszy pogłos szeptu słów, które niemalże wypowiedział, oddałby go natychmiast w Rękę Światłości. Najpośledniejszy z Synów położyłby go trupem na miejscu, gdyby usłyszał. W komnacie był jednak sam, wyjąwszy Myrddraala i być może Skarbona.
„Gdzie jest ten przeklęty człowiek?”
Dobrze byłoby mieć przy sobie kogoś, z kim można by dzielić spojrzenie Półczłowieka, nawet jeśli trzeba by się zająć potem tym drugim, jednakże zniżył głos.
— Ja służę Wielkiemu Władcy Ciemności, podobnie jak ty. Obaj służymy.
— Jeśli chcesz widzieć wszystko w ten sposób. Myrddraal zaśmiał się, wydając taki dźwięk, który spowodował, że Carridin cały zadrżał. — Wszak jednak dowiem się, dlaczego jesteś tutaj zamiast na Równinie Almoth.
— Zostałem... zostałem wezwany tutaj rozkazem Lorda Kapitana Komandora.
Głos Myrddraala zaskrzypiał.
— Słowa twojego Lorda Kapitana Komandora to gnój! Rozkazano ci odnaleźć człowieka nazywanego Rand al’Thor i zabić go. To w pierwszym rzędzie. To przede wszystkim! Dlaczego nie posłuchałeś?
Carridin wziął głęboki oddech. To spojrzenie utkwione w jego plecach czuł jak ostrze noża zgrzytające w rozszarpywanym kręgosłupie.
— Sytuacja... zmieniła się. Niektórych spraw nie kontroluję już tak ściśle jak dawniej.
Ostry, drapiący dźwięk spowodował, że odwrócił głowę.
Myrddraal przesuwał ręką po blacie stołu, cienkie drzazgi drewna odskakiwały od jego pazurów.
— Nic się nie zmieniło, człowieku. Złamałeś swoje przysięgi złożone Światłości, złożyłeś nowe i tych będziesz przestrzegał.
Carridin wzdrygnął się, widząc wyżłobienia znaczące wypolerowane drewno i z trudem przełknął ślinę.
— Nie rozumiem? Dlaczego nagle jego śmierć stała się taka ważna? Sądziłem, że Wielki Władca Ciemności zamierza go wykorzystać.
— Przesłuchujesz mnie? Powinienem wyrwać ci język. Nie do ciebie należy zadawanie pytań. Ani rozumienie. Do ciebie należy słuchanie rozkazów! Powinieneś zachowywać się tak, by psom móc dawać lekcje posłuszeństwa. Czy to rozumiesz? Do nogi psie i słuchaj swego pana.
Gniew przytłumił strach a dłoń Carridina sięgnęła do boku, ale miecza tam nie było. Leżał w sąsiednim pokoju, gdzie zostawił go, idąc na spotkanie z Pedronem Niallem.
Myrddraal poruszał się szybciej niż atakująca żmija. Kiedy dłoń stwora zacisnęła się z siłą imadła na jego nadgarstku, ściskając w miażdżącym uchwycie kości, Carridin otworzył usta, by wrzasnąć. Ale krzyk nigdy nie wydobył się z gardła, bowiem Półczłowiek drugą dłonią nadusił jego policzek, powodując, że szczęki zamknęły się. Ściśnięte ramię bolało go potwornie, został podniesiony do góry tak, że stopy nie dotykały posadzki. Chrząkając i bulgocząc, zwisał w uścisku Myrddraala.
— Posłuchaj mnie, człowieku. Znajdziesz tego młodzika i zabijesz go tak szybko, jak to tylko możliwe. Nie sądź, że uda ci się mnie oszukać. Są jeszcze inni wśród twoich Synów, którzy powiedzą mi, jeżeli zrezygnujesz z wypełnienia zadania. Ale powiem ci coś, co cię ośmieli. Jeżeli po miesiącu, licząc od dzisiaj, ten Rand al’Thor będzie wciąż żywy, przyjdę i zabiorę kogoś z twego rodu. Syna, córkę, siostrę, wuja. Nie będziesz wiedział kogo, póki wybrana osoba nie umrze w cierpieniach. Gdy będzie żył przez kolejny miesiąc, zajmę się następnym. A potem następnym i następnym. A kiedy już nikogo z twego rodu nie będzie pośród żywych prócz ciebie, jeżeli tamten wciąż jeszcze będzie żył, wówczas zabiorę cię do samego Shayol Ghoul. — Uśmiechnął się. — Czekać cię będą lata umierania, człowieku. Czy teraz mnie rozumiesz?
Carridin wydał z siebie głos, pół jęk, pół szept. Miał wrażenie, że zaraz pęknie mu kark.
Myrddraal warknął i rzucił go przez pokój. Carridin uderzył o przeciwległą ścianę i oszołomiony osunął się po niej na dywan. Leżał, starając się złapać oddech.
— Czy rozumiesz mnie, człowieku?
— Słucham i jestem posłuszny — Carridinowi udało się ułożyć na dywanie. Odpowiedzi nie było.
Odwrócił głowę, krzywiąc się, gdy ostry ból przeszył szyję. Pokój był pusty, prócz niego nie było w nim nikogo. Półludzie dosiadali cieni niczym wierzchowców, tak mówiły legendy, a kiedy obracali się bokiem, znikali. Żadna ściana nie była dla nich przeszkodą. Carridinowi zachciało się płakać. Podniósł się i usiadł, przeklinając ból, szarpiący nadgarstek.
Drzwi otworzyły się i Skarbon pośpiesznie wpadł do środka. Pulchny mężczyzna trzymał w ramionach koszyk. Zatrzymał się i spojrzał na Carridina.
— Panie, czy dobrze się czujesz? Wybacz panie, że nie było mnie tutaj, ale poszedłem kupić dla ciebie owoce...
Zdrową ręką Carridin wybił kosz trzymany przez Skarbona, pomarszczone zimowe jabłka rozsypały się po dywanie, ponownym ruchem dłoni uderzył tamtego w twarz.
— Wybacz mi, panie — wyszeptał Skarbon.
— Przygotuj mi papier, pióro i inkaust — warknął Carridin. — Śpiesz się, głupcze! Muszę rozesłać rozkazy.
„Ale jakie? Jakie?”
Kiedy popędził wykonać zadanie, Carridin spojrzał na rysy w stole i zadrżał.