ІНДЫК І ПЕВЕНЬ
На сметніку, напэўна,
індык сустрэў аднойчы Пеўня
Ды кажа так яму;
— Сусед,
Мы раіліся тут усе,
А зразумець цябе ніяк не можам:
Чаму ты ноччу нас трывожыш?
Усім яшчэ так хочацца паспаць,
А ты, бы нейкі недарэка,
На золку пачынаеш вэрхал узнімаць,
На ўсё ваколле кукарэкаць.
Ні нам і ні сабе ты не даеш спакою.
— Э, Людзі мой сусед, з табою
Я пагадзіцца не магу ніяк,—
Спакойна адказаў наш Певень гак.—
Калі б не я, дык ноч была б бясконцай,
Ніколі не настаў бы дзень.
Я ж расганяю ночы цень,
Не проста кукарэкаю — я клічу сонца!
Вось так і іншы пустазвон
Пераканаць, спрабуе, што, калі б не ён,
Даўным-даўно усё прапала б,
І нават сонца не ўставала.
ЛІСА І МОДА
Вядома, што Лсіцы любяць моду.
А гэтая — звышмодніцай была
(Такая удалася ўжо ад роду).
Пражыць і дня Лісічка не магла,
Каб дзе чаго не начапляць,
Каб на сябе чаго не начапляць.
І днём, і ноччу модамі без толку
Была занятая лісіная галоўка.
«Фу, рыжыя! —
3 пагардаю сястрычкам
Казала модніца-лісіцы.—
Ад суму з вамі я памру тут...»
І вапнай выбеліла футра.
І да чаго пасля дайшла, дурніца! —
Надумала з хвастом, нарэшце,
Разлучыцца:
Маўляў, хвастатыя цяпер не ў модзе.
І вось аднойчы ў карагодзе
Схапіла — раз! —
Адсекла хвост дашчэнту!
І стала моднаю на ўсе
На сто працэнтаў.
За што і паплацілася аднойчы
Сабакам трапіла на вочы.
І тыя, як вядома, не зявалі —
Лісу пагналі.
З хвілінай кожнаю
Больш страху наганяюць,
Вось-вось, здаецца, даганяюць.
Каб хвост —
Ліса б управа ім вільнула,
Сама ж — налева павярнула —
І ўспамінай, як звалі.
А так сабакі модніцу дагналі...
Калі разважыць аб усім цвяроза,
Дык трэба мець і ў модзе розум.
ПЕВЕНЬ І АНКЕТА
Аднойчы Певень запаўняў анкету
Пры ўладкаванні на работу
(Патрэбна дзеля формы гэта).
Размашыста і са стараннем
Ён напісаў і прозвішча сваё,
І ўзрост,
І званне.
На кожны пункт даваў адказы.
І раптам разгубіўся нейк адразу,
Замітусіўся без патрэбы.
Наліўся чырванню ягоны грэбень. Пачырванела і пад падбародкам.
І адступаць хоць быў ён неахвочы,
А тут пакінуў кабінет таропка,
Не глянуўшы нікому прама ў вочы.
«Хай спрахне назусім, праклятая анкета!» —
Ішоў і абураўся Певень гэтак,—
Нібы бяльмо, вось гэты пункт пракляты:
Ці халасцяк я, ці жанаты.
Які ж я халасцяк? Чубатак
Нямала на вяку сваім я перасватаў?.
А ў іх жа, пэўна, ёсць і кураняты.
Ды напішы вось так,— задумаўся,
падняў угору вейкі:
— Дык застанешся і без гонару,
І без капейкі!..
Не, дудкі!»
І пайшоў, задраўшы грэбень,
Шукаць сабе другое месца Певень.
КАМАР-ЗВАНАР
Руплівая Пчала ад рання
Над кветкамі кружыла на паляне,
3біраючы па кропельцы нектар,
Паблізу з ёй кружыўся і Камар.
І, згледзеўшы Пчалу, рашыў, што на паляне
Ён ад яе ніколі не адстане.
«Перазваню!» — ён з думкаю такою
Лятаў за ёю.
Кружыў, звінеў Камар той без развагі.
Пчала ж на гэта не звяртала ўвагі,
Яна над кветкамі кружыла
Ды ў вулей мёд насіла.
Камар таксама ўслед за ёй насіўся,
А вечарам сказаў:
«Як я змарыўся».
Вядома, тут не Камара
Я меў на ўвазе.
Але каго?
Хай сам чытач разважыць.
РАДАСЦЬ
Радасць завітала ў маю хату,
Мая радасць плача.
Мне ж здаецца,
Што я самы чалавек багаты,
Шчаслівейшы ад усіх на свеце.
Проста пад сабою ног не чую,
Усё бягом, і не магу іначай.
І мяне сустрэчныя віншуюць
3 радасцю,
Што у маёй хаце плача.
З раніцы, ад самага ад золку
Слухаю розныя парады.
Нават дзеці нашага пасёлка
Ведаюць, якая ў мяне радасць.
Маю хату радасць асвятліла
Уцехаю жаданаю, адзінай:
Мне сягоння жонка нарадзіла
Сына!