ЦЕШЧА ВІНАВАТА
3 даўніх часін,
3 даўніх паданняў
На языку,
Як апраўданне,
Фраза крылатая:
— Цешча вінаватая.
3 раніцы ходзіць
Ходарам хата:
Жонка ці цешча? —
Хто ж вінавать?
Хто верхаводзіць дома?
— Цешча, вядома.
Сварка ў сямі,
Сварка адносная:
3 жонкаю муж
Высвятляюць адносіны —
Рэўнасць заела праклятая.
Цешча і тут вінаватая.
Можа быць горшае...
Хто ж рушыць згоду,
Каб іх давесці
Аж да разводу,
Хто ж іх каханне
3нішчае да рэшты?
— Вядома, цешча!
Так вось гавораць
Нярэдка у злосці,
Але ж да цешчы
Едуць у госці.
Не абмінаюць
Яе стараною.
Хто ж вінаваты?
Цешча віною.
Хто ж вінаваты,
Што ўнучкі і ўнукі
Просяцца цешчы
Заўсёды на рукі,
3 ёю звычайна
Жывуць немаўляты?
Цешча і тут вінавата.
Хто ж вінаваты
У гэткай нагодзе,
Што з жонкай і сёння
Жыву я у згодзе?
Мушу прызнацца, урэшце,
— Ведама, цешча.
УСЁ ЦЯЧЭ, УСЁ МЯНЯЕЦЦА
Сказаў, сцвярджаюць, Геракліт,
Што ўсё цячэ і ўсё мяняецц.
Той афарызм, як маналіт,
Усім на дзіва не сціраецца.
У гэтым месяцы яшчэ
Здалі на «добра» дом, як маецца,
А сёння ў доме дах цячэ
І ўвачавідкі ўсё мяняецца.
Няспраўны кран — цурчыць вада,
Сантэхнік недзе прабаўляецца.
Для жыхароў жа зноў бяда:
Усё ад сырасці мяняецца.
У прадаўшчыцы недаліў —
Бакалы пенай напаўняюцца.
3 той пены будуць «Жыгулі» —
Усё цячэ, усё мяняецца.
Штангіст браць чарачкі мастак —
Да чорцікаў ён напіваецца.
Раней быў чалавек-мацак,
А час бяжыць — і ўсё мяняецца.
Я, можа, фарбы тут згусціў,
Бо недахопы выпраўляюцца.
Што ж, можна гэта дапусціць,
Бо ўсё цячэ, усё мяняецца.
СОЛЬ І ПЕРАЦ
Праз вякі і праз гады
Кажуць гэтак людзі:
— У пашане соль заўжды
Есць, была і будзе.
Без яе — хоць падай-стой,
Дрэнь, як кажуць, справа,
Без яе — трава травой
Нам любая страва.
Соль — няйначай — гэта цуд.
Я скажу тут болей:
Каб спазнаць каго, дык пуд
Трэба з'есці солі.
Як ні глянь ты на яе,
Соль — ва ўсім аснова.
Нават слова без яе —
Не такое слова.
Калі трэба дзе «падліць»,
Крышачку «працерці» —
Трэба слова падсаліць
Ды яшчэ й падперчыць.
Калі ў чымсьці не лады,
Схібіць хто, саб'ецца,
Лекі выдадуць тады —
Падсыпаюць перцу.
Каб нам жыць і не тужыць,
3 суму не памерці;
Дзе патрэбна — падсаліць,
Ну, а дзе — падперчыць.
СПРЭЧКА 3 ЛЕКТАРАМ
Чытаў у клубе добра лекар
Пра неба, пра зямную шыр,
Даводзіў нам і так, і гэтак;
Няма і бога, і душы.
І тут падняўся дзед харобра
І гэтак гутарку пачаў:
— Пра бога гаварылі добра,
Я на яго даўно начхаў.
Пацвердзіць кожны можа гэта:
Яго я выгнаў за парог.
А вось наконт таго прадмета!
Ты тут перахапіў, дальбог.
Хоць і не дужы я ў асвеце,
А ўсё ж, браток, як ні кажы,
А быць, а жыць на белым свеце
Як чалавеку без душы?
3 агульных правілаў бывае
І выключэнне іншы раз.
Ды толькі век не выстаўляе
Ніхто бяздушнасць, напаказ.
Сядзіць, напрыклад, ва ўстанове
Чыноўнік, а не чалавек.
На словах — ён на ўсё гатовы,
На справе — не скранецца век
І з месца, каб дапамагчы дзе,
Каб нешта нейкае рашыць...
Да вас з душой такі не прыйдзе,
Бо сам не мае той душы.
Альбо яшчэ. Набыў абутак,
Напрыклад, я ці хто другі.
Не пранасіў і двое сутак,
А ўжо скідай яго з нагі.
І зноўку паўстае пытанне:
Мо скажаце, што працаваў
3 душой, як кажуць, і стараннем
Той майстар абутковых спраў?
Ды не! Ва ўсім — малым, вялікім
Гарыць і свеціцца спярша,
Як сонца ў кропельках шматліках,
І чалавечая душа.
Чужою хто бядою ўзрушан,
На дапамогу хто прыйшоў,
Не кажам пра такіх: бяздушных,
Гаворым: чалавек з душой.
Не ведаў хто заўжды спакою,
Гарэў, нідзе не адставаў,—
Ён жыў і працаваў з душою,
Душу ён справе аддаваў.
Дык як жа зразумець вас, лектар?
У нас гавораць з веку ў век:
Калі хто без душы, дык гэта,
Прабачце, ўжо не чалавек.