“Вожык” (лістапад 2007 – надрукаваны са скарачэннем)
Эксперыментальны верш, бо лічу, што сапраўднае майстрэрства павінна выяўляцца і ў тэхніцы, якая ставіць перашкоды творцу, вымушае яго дэманстраваць прафесіяналізм або абмяжоўвацца ў выказваннях.
ХОКУІЗМЫ
На душы пуста
У галаве лянотна
Час пісаць хоку
Не друкуюся
Гэтак хутка забудуць
Ствараю хоку
Ва ўсім ёсць існасць
Нават у маіх хоку
Японцам дзякуй
Шчыміць у мазгах
Чаму хоку без рыфмы
У іх няма відаць
Як гучыць круцей
“Хоку” ці можа “хайку”
Абы “хы” было
Хто піша хоку
Як таго лепш называць
Можа “хокуіст”
Усход і Захад
Не сысціся ніколі
Здавайся Кіплінг
Пішу хоку зноў
Не зайздросьце таленту
Ён адпачывае
Дарагі паэт
Верш без формы і думкі
Як секс без пары
Класна напісаў
Самому даспадобы
Спрабуйма танка
Як бы ні вымагаўся паэт, нешта заўсёды па розных прычынах застанецца нерэалізаваным. Падалося правільным аб’яднаць “закадравае” хаця б назвай.
НЕНАПІСАНАЕ
……………..
………...
………..?
………..
………,
………………..!
………………..
ВЕРШЫ СА ЗБОРНІКА “ФОТААЛЬБОМ” (2003)
ФОТААЛЬБОМ
Патрапіў зноў да лёсу я ў абдымкі,
душу мне прыкрасць наждаком скрабе…
Разглядваю ў альбоме фотаздымкi:
сягонняшні – мінулага сябе.
Маркочуся, бы ўночы на вакзале,
чакаю, калі змрочны час міне:
што мне мае адбіткі расказалі б,
каб давялося ім сустрэць мяне?
Вось гэты хлопчык – босы, языкаты…
(Такім не помню я сябе зусім!)
Даў лататы, напэўна б, ён дахаты –
я рознюся ад тых, хто побач з ім.
А гэты – вучань. Клас, здаецца, сёмы.
(Ужо ў самога сын такі якраз!)
Са мной бы гаварыў, як з незнаёмым,
на “вы” мне штось мармычучы у адказ.
А вось студэнт – нястрыманы і бойкі.
“Ну што, жывы яшчэ? – спытаў бы ў жарт. –
Гарэлкі многа п’еш? Як я, ці колькі?
І хто ты там: паэт? пісьменнік? бард?”
А вось жанаты я – сур’ёзна-жвавы.
Сказаў бы сам сабе: “Не палысеў…
Дзяцей ці шмат? Як з фізкультурай справы?
А як мужык – не надта паслабеў?”
Вось на рабоце я. Ды іранічна
кажу сабе: “Не выйшаў ты ў чыны…
Як там перабудова – дынамічна?
А хто на самым версе – зноў яны?”
А вось і я часоў гандлярства ў Польшчы –
уеўся ў пухавік баула гуж.
“Прыкід нармальны – пэўна, маеш грошы…
Што? На табе той самы капялюш?!”
Зусім нядаўні здымак разглядаю –
як у люстэрка на сябе гляджу.
…Ён ні аб чым мяне не запытае,
нічога я яму не раскажу…
Але пара з сабой у часе зліцца –
ад варажбы не стане весялей!
Альбом, закрыўшы, кіну на паліцу.
І буду жыць далей, далей, далей…
ЦЕМРА
Водбліск неба разбіў,
і наслала ўздагон
вераб’іная ноч сваю хеўру.
…Адляцеў, як не быў,
растрывожаны сон.
І наткнуліся вочы на цемру.
Дождж не хлышча ракой,
не скуголіць гайня,
не шабашыць нячыстая сіла –
толькі змрок і спакой,
цемра і цішыня…
Што ж за трасца мяне разбудзіла?
І не помню, што сніў.
Ці жывы, ці памёр?
Без дыхання і пульсу ляжу я…
Хто ўвесь свет зачарніў,
хто той злосны грымёр,
што маю недалужнасць віжуе?
Ад жахлівай жарствы
нечакана хрыплю…
І кляну сваю псіхіку-сцерву!
А па тым, што жывы,
вызначаю, што сплю, –
і глыбей акунаюся ў цемру.