А як будуць грошы – п’яны і вясёлы
я цябе ўзгадаю ды яшчэ ў прыдачу
цыганятак бойкіх, хлопца з куксай голай
і дзядка сівога, што наўмысна плача…
НА ДЗЯДЫ (SC)
Прыйшлі нашчадкі на магілы продкаў.
Усклалі кветкі, лісце падмялі.
Льюць успаміны разам з “Русской водкой”
пра блізкіх, што ў зямлю сышлі з Зямлi.
Успамінаюць цёпла, немаркотна,
дасціпна…
…А ці так было, ці не?
І хтосьці ўжо смяецца бесклапотна,
а хтосьці ўспомнiў клопаты свае.
Час загаiў iх смутак невылечны.
І кожны разумее ў глыбіні,
што сам ён, пэўна, не такі ўжо вечны,
як помнікаў гранітных камяні.
А тыя, хто сышоў, не наракаюць.
Іх душы церпяць: што рабіць? – радня!
І жвавымі вавёркамі чакаюць,
калі заціхне гэта мітусня.
РАКА (S)
Як рака веснавая
крыгаход усчынае,
так душа мая рвецца
са смугі кіпцюроў.
Не шкадуй ты Радзіму,
ёй шкадоба – не дзіва.
Ёй патрэбны трэск пугі,
каб з запечка ўспароў.
Мне душу залівалі
то крынічныя хвалі,
то заводскія сцёкі,
то калгасны смурод…
Не шкадуй ты прыроды,
ты не знойдзеш з ёй згоды.
Не шкадуй ты народа –
дзе ты бачыш народ?
Плынь душы маёй, рэчкі, –
ад пустышкі да свечкі.
Дзе ў бязмежжа ўвальецца?
Дзе вытокі бярэ?
Не шкадуй небараку –
ён забудзе, што плакаў.
Не шкадуй недалугу –
усё роўна памрэ.
НЕКАХАНАЙ
Я з сябе не выходжу,
сам сабе не ўздыхаю
і пагляд не адводжу,
бо цябе не кахаю.
Я не добры, не злосны,
не бяздарны, не ўмелы.
І таму верш мой просты,
што сюжэт зразумелы.
І бывае – смяюся,
а часцей – пазяхаю…
Я цябе не баюся,
бо цябе не кахаю.
ПАЭТ І СНЯЖЫНКА (S)
Паміж зямлёй і небам снег кружыўся,
і вечнай каляінай час ішоў…
Ляцела ўніз пушыстая сняжынка
з мільёнамі сябровак і сяброў.
Збіралася ў хлюпоце на газоне
ў траве між недакуркаў паміраць.
Ды заляцела ў цёплыя далонi –
і ў іх не захацела раставаць.
Захоплены красой і чысцінёю,
Паэт Сняжынцы промні цалаваў,
і зоркай называў яе сваёю,
і разгарацца ёй дапамагаў.
Калі ж імпэт яго пачаў драбніцца –
спякотна стала з Зоркаю зусiм.
Ён упрыгожыў Зоркаю званіцу,
каб шчасце і надзею слала ўсім.
…І з ночы ў ноч, і з году ў год, Паэту
мільгаючы з нябёснай прасціны,
халоднай зоркаю зімой і летам
плыве яго Сняжынка ў вышыні…
ПЕСНЯ АНЁЛА (S)
Ліха сатырам з кустоў забляяла.
Выгук савы раскалоў цішыню.
Змрок абступіў. Неяк холадна стала.
І цыгарэта мігнула агню.
Ды ненадоўга святла іх хапіла!
Свечкай, як німбам, свой твар асвячу,
і развяду свае белыя крылы,
і за аблокі ад вас палячу!
Гне гарызонт залатою дугою
сонечны дыск, што ўсміхнуўся мне зноў.
Мяккім цяплом мае крылы лагодзіць
шчасце без межаў, любоў без краёў…
Я ажыву і душой уваскрэсну.
І без тугі, і без жалю аб Ёй
буду спяваць сваю светлую песню
з чыстых нябёсаў над грэшнай Зямлёй!
Лёсам нязвыклым сябе супакою.
Не завіруюся ў марнай журбе…
Ты не мая – і не будзеш маёю!
…Толькi вось як мне пражыць без цябе?
ТОЙ ГОД (S)
Гадзіны пад няўмольным метраномам
знікалі, як зярняты ў баразне…
А я з табой спаткаўся днём вясновым,
калі наўзрыд ад сонца плакаў снег.
Ляцелі дні ў надзеі непрыкметна
і абляталі, быццам квецень з лоз…
А я з табой кахаўся ноччу летняй,
калі зляцела зорачка з нябёс.
Затым былі спатканні і сустрэчы,
і хвосткі дождж цвярэзіў галаву…
А я згубіў цябе ў асенні вечар,
калі каштаны падалі ў траву.