— Chciałbym, żebyś wiedziała — rzekł ciszej po krótkim namyśle — że wcale nie musisz tego robić. Nie musisz dokonywać na sobie wyroku… przynajmniej dopóki jesteś na pokładzie Starplex. Wszyscy członkowie załogi tego statku należą do składu personelu ambasady w misji dyplomatycznej. Ochronię cię immunitetem poselskim. — Popatrzył z wyczekiwaniem na istotę. Gdyby miała twarz, gdyby miała normalne oczy… Oczy z których mógłby coś odczytać… — Jesteś wzorowym pracownikiem — dodał. — Nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś pełniła swoje obowiązki na pokładzie Starplex do końca swojego naturalnego cyklu życiowego.
— To miło z pańskiej strony, doktorze Lansing. Bardzo miło Jednak muszę być uczciwa wobec samej siebie. Proszę zrozumieć, że chociaż nikomu nie wspominałam o mojej nieuchronnej autodestrukcji, przygotowałam się do tego mentalnie i psychicznie przez lata, przez wieki. Rozplanowałam szczegółowo rozkład moich obowiązków dokładnie do tego momentu. Nie wiedziałabym nawet, co począć z dodatkowymi pięćdziesięcioma latami.
— Mogłabyś kontynuować swój eksperyment. Kto wie? A gdyby dodatkowe pół wieku badań nad problemem nieśmiertelności przyniosłoby korzyść również tobie? Mogłabyś nigdy nie umrzeć.
— Wieczność wyrzutów sumienia, doktorze Lansing? Wieczność poczucia winy i wstydu? O nie, dziękuję. Bezwzględnie podporządkowałam się mojemu nieuniknionemu przeznaczeniu.
Keith przez moment milczał, trawiony wewnętrzną rozterką. Argumenty i kontrargumenty ścierały się w jego głowie. Zmienić taktykę? Zmienić podejście? W końcu dał temu spokój. Nie powinien się wtrącać. Ta sprawa nie wchodziła w zakres jego obowiązków. Ze zrozumieniem skinął głową.
— Czy przynajmniej mógłbym coś dla ciebie zrobić, zanim podejmiesz ten dramatyczny krok? Czy potrzebujesz na przykład jakichś specjalnych ulg czy ekwipunku?
— To ceremonia — odparła Drezynka. — Zwykle dokonuje się jej w samotności. U nas, na Monotonii, inni Ibowie zwykle w niej nie uczestniczą. Oznaczałoby to zwiększenie poczucia winy skazanego o ich osobisty, zmarnowany czas. Wierzę jednak, że tutaj przybędą moi najbliżsi przyjaciele. W związku z tym miejsce naszego ostatniego spotkania nie musi być duże. Skoro pozwalasz mi dokonać wyboru prosiłabym, o ile to możliwe, o udostępnienie mi jednej ze śluz cumowniczych na odprawienie ceremonii. Gdy rytuał się dokona, niech bioczęści mojego ciała powędrują prosto w przestrzeń kosmiczną.
— Jeżeli tylko o to prosisz… Zgadzam się, oczywiście — odparł cicho dyrektor.
— Jestem panu wdzięczna, doktorze Lansing. Dozgonnie wdzięczna.
Keith odwrócił wzrok, szybko wstał i ruszył do wyjścia. Odszedł pochyłym zimnym korytarzem w kierunku drzwi wiodących do sektorów ZOO w strefie centralnej. Zazwyczaj, gdy opuszczał obszar mieszkalny Ibów, powracając do rejonów o niższej grawitacji, czuł się odprężony, leciutki jak piórko. Lecz nie tym razem.
— Pulsacja tachionów! — oznajmił nieoczekiwanie Rombus ze swojego stanowiska operacyjnego OpZ. — Coś przechodzi przez skrót. Mały obiekt o wymiarach mniej więcej metr na metr „Pewnie watson” — pomyślał Keith. — Daj go na wizję, Rombus.
Fragment sferycznego holo ograniczony błękitną linią, przedstawiał teleskopowe powiększenie obiektu wystrzelonego przez skrót. — Witaj w domu! — rzucił Thor z szerokim uśmiechem.
— Niech ktoś lepiej wezwie Heka albo Shanu Azmiego — zdecydował dyrektor.
— Zrobione! — oświadczyła po chwili Lianna. — Już są w drodze.
Główne wejście rozsunęło się i specjalista od stosunków ludzko-waldahudeńskich wkroczył na mostek. Niemal równocześnie rozsunęły się tylne drzwi za galerią dla audytorium i nadbiegł Shahinshah Azmi, jeszcze w sportowym podkoszulku i z rakietą tenisową w ręku. Keith triumfalnie wskazał na ekran — Spójrzcie tylko, co do nas wróciło! Czworo oczu Waldahudena rozszerzyło się ze zdumienia. — To… To nie do wiary! — wysapał.
— Rombus — rzucił Lasing. — Sprawdź czy jest nieszkodliwy. Jeśli tak, przyholuj go z pomocą ramion emitera do śluzy szóstej. — Skanuję… nic groźnego. Wysyłam manipulatory.
— Nie zapomnij o polu siłowym, gdy wciągniesz go na pokład. — Z całym szacunkiem — nie zapomnę.
— Szkoda, że nie przyleciał tydzień temu… — mruknął Azmi. — Dlaczego? — zaciekawiła się Rissa.
— Oszczędziłby nam całej roboty. — Mrugnął, a kobieta wybuchła śmiechem.
— Shanu, Hek, co powiecie na małą wyprawę do szóstki? — zaproponował Lansing. — Idę z wami — energicznie oświadczyła Rissa.
— Wyświadczysz nam zaszczyt, o pani! — Keith skłonił się ze śmiechem.
We czwórkę ruszyli do śluzy cumowniczej. Tam przystanęli, odgrodzeni zaporowym polem siłowym. Sześcian wpłynął do hangaru niesiony przez niewidzialne ramiona emiterów. Gdy osiadł na platformie, otoczyło go pole ochronne, segmentowane grodzie śluzy wysunęło się z sufitu, odcinając komorę od przestrzeni kosmicznej. Komputer przywrócił warunki, umożliwiające badaczom wejście do środka i dokładne obejrzenie przedmiotu.
Kapsuła przemierzyła otchłanie eonów. Jej powierzchnia sprawiała wrażenie wyszorowanej stalową wełną, mimo to wszystkie wygrawerowane symbole prostego przekazu pozostały nietknięte. Była widoczna jedynie treść ich własnej przesyłki, gdyż Rombus osadził urządzenie w takiej pozycji, że oczekiwana odpowiedź znalazła się pod spodem.
— FANTOM — z niecierpliwością polecił dyrektor. — Zmień położenie sześcianu w poziomie o ćwierć obrotu tak, aby była widoczna powierzchnia podstawy.
Wysięgnik emitera obrócił czasową kapsułę. Na ściance, gdzie pozostawiono miejsce na odpowiedź, widniały czarne symbole na białym tle, w niepojęty sposób wtopione w gładką, kwadratową powierzchnię. — Bogowie! — wychrypiał Hek. Rissa otworzyła usta, niezdolna wydobyć słowa. Keith stanął jak wryty.
Przy samej górnej krawędzi nadesłanego przekazu czerniał ciąg zwykłych, arabskich cyfr: 10-646-397-281.
Natomiast pod spodem widniała krótką wiadomość w języku angielskim, o takiej treści:
„Zawracanie gwiazd w czasie jest konieczne i niegroźne. Przyniesie korzyść nam wszystkim. Nie obawiajcie się”.
Poniżej, nieco mniejszymi literami, napisano imię i nazwisko: „Keith Lansing”… — To nie do uwierzenia — wykrztusił Keith.
— Hej, spójrzcie tylko! — szczeknął Hek, przysuwając pysk do sześcianu i badając tekst z miną znawcy. — To nie jest prawidłowy zapis, prawda?
Keith bacznie zlustrował pismo. Faktycznie, druk który powinien być pochylony w prawo, pochylał się w lewo. Podobnie jak charakterystyczne w angielskim apostrofy.
— A co to za seria numerów na samej górze? — zainteresowała się Rissa.
— Wygląda jak rejestracja statku kosmicznego — zaryzykował dyrektor, ale Hek stanowczo zaprzeczył.
— Ależ skąd. To symbol matematyczny. Może oznacza… No, powiedzmy… Centralny Komputer? Kobieta z namysłem powoli pokręciła głową.
— O, nie. To nie tak. Gdy ludzie piszą list, właśnie w tym miejscu umieszczają datę…
— Ale w jaka jest kolejność w skali czasu? — niecierpliwił się Waldahuden. — Najpierw godzina, potem dzień, następnie miesiąc i na końcu rok? Zupełnie nie pasuje. A może w odwrotnej kolejności? Na przykład dziesięć lat, potem sześćset czterdzieści sześć dni… Też kompletna bzdura. Wasz ziemski rok ma przecież tylko czterysta dni, czy coś takiego.