Гэтая Герміна, якую я сёння бачыў другі раз, ведала пра мяне ўсё, мне здавалася немагчымым нешта ад яе ўтоіць. Можа, яна не зусім разумела маё духоўнае жыццё; у мае адносіны з музыкай Гётэ, з Навалісам альбо Бадлерам яна, магчыма, і не магла пранікнуць - але і гэта было пад вялікім пытальнікам - што ўжо там засталося ад майго «духоўнага жыцця»? Хіба ўсё гэта не развалілася і не страціла свайго сэнсу? Але іншыя мае, самыя інтымныя мае праблемы і клопаты, - іх яна ўсе зразумела б, у гэтым я не сумняваўся. Неўзабаве я пагутару з ёю пра Стэпавага ваўка, пра трактат, пра ўсё, што пакуль існуе ўва мне адным, пра што я нікому яшчэ ані словам не заікнуўся. Я не ўтрымаўся ад спакусы пачаць зараз жа.
- Герміна, - сказаў я, - нядаўна ў мяне была дзіўная прыгода. Нейкі незнаёмы даў мне друкаваную кніжку, нешта накшталт кірмашовай брашуркі, і там дакладна апісана ўся мая гісторыя і ўсё, што да мяне. Скажы, хіба ж гэта не цікава?
- І як называецца твая кніжка? - спытала яна як бы між іншым.
- «Трактат пра Стэпавага ваўка».
- О, стэпавы воўк - гэта велічна і прыгожа! І стэпавы воўк - гэта ты? Гэта, па-твойму, ты?
- Так, гэта я. Я напалавіну чалавек і напалавіну воўк, так, у кожным разе, мне здаецца.
Яна не адказала, а толькі дацекліва паглядзела мне ў вочы, паглядзела на мае рукі, і на момант у яе паглядзе і твары зноў з'явіліся, як і раней, глыбокая сур'ёзнасць і змрочная жарсць.
Калі я правільна перахапіў яе думкі, дык думала яна пра тое, ці дастаткова я воўк, каб выканаць яе «апошні загад».
- Гэта, вядома, твая фантазія, - сказала яна, зноў павесялеўшы, - альбо, калі хоч, паэтычная выдумка. Але нешта ў гэтым ёсць. Сёння ты не воўк, а вось таго разу, калі ты ўвайшоў у залу, як з каноплі выскачыўшы, у табе сапраўды было нешта звярынае, якраз гэта мне і спадабалася.
Яна раптам спахапілася, запнулася і, як бы нават сумеўшыся, сказала:
- Як па-дурному гучаць словы «звер», «драпежная жывёла»! Не трэба так гаварыць пра жывёлаў. Вядома, яны часта бываюць страшныя, але ўсё-такі яны больш сапраўдныя за людзей.
- Што значыць «больш сапраўдныя»? Як ты гэта разумееш?
- Ну, глянь на якую-небудзь жывёлу, на ката альбо на сабаку, на птушку альбо нават на якіх-небудзь вялікіх прыгожых жывёл у заапарку, на пуму альбо на жырафу! І ты ўбачыш, што ўсе яны сапраўдныя, што няма жывёлы, якая бянтэжылася б, не ведала б, што рабіць і як паводзіцца. Яны не хочуць ліслівіць табе, не хочуць рабіць на цябе нейкага ўражання. Нічога паказнога. Якія ёсць, такія і ёсць, як камяні і кветкі альбо як зоркі на небе. Разумееш?
Я разумеў.
- Жывёлы часцей за ўсё бываюць маркотныя, - сказала яна далей. - І калі чалавек вельмі маркотны, маркотны не таму, што ў яго баляць зубы альбо ён згубіў грошы, а таму, што ён раптам адчувае, якое яно ўсё, якое ўсё жыццё, і маркота яго сапраўдная, - тады ён заўсёды крыху падобны на жывёлу, тады ён выглядае маркотна, але ў ім больш сапраўднага і прыгожага, чым зазвычай. Так ужо павялося, і калі я ўпершыню ўбачыла цябе, Стэпавы воўк, ты быў менавіта такі.
- Ну, а што, Герміна, ты думаеш пра тую кніжку, дзе я апісаны?
- Ах, ведаеш, я не люблю ўвесь час думаць. Пагаворым пра тое іншым разам. Можаш мне даць яе пачытаць.
Яна папрасіла кавы і здавалася нейкі час няўважлівай і рассеянай, а потым раптам прасвятлілася і, відаць, дасягнула нейкай мэты ў сваіх роздумах.
- Ах, - усклікнула яна радасна, - нарэшце дайшло!
- Што - дайшло?
- Што да факстрота, у мяне гэта ні на хвіліну не выходзіла з галавы. Скажы, ці ёсць у цябе пакой, дзе мы маглі б часам патанцаваць удваіх? Хай маленькі, гэта няважна, толькі б не было пад табою жыльца, які падымецца і наробіць гвалту, калі ў яго ледзь-ледзь задрыжыць столь. Што ж, добра, вельмі добра! Тады ты можаш дома вучыцца танцаваць.
- Так, - сказаў я нясмела, - тым лепей. Але я думаў, што на гэта спатрэбіцца і музыка.
- Вядома, спатрэбіцца. Ну, дык музыку ты сабе купіш, гэта каштуе самае большае столькі ж, колькі курс у настаўніцы танцаў. На настаўніцы ты ашчадзіш, ёю буду я сама. Значыцца, і музыка будзе ў нас заўсёды, да таго ж у дадатак у нас застанецца грамафон.
- Грамафон?